* * *
Սատանայի ա՞չքն էր արդյոք,
թե՞ ավարտն էր երկու ծնկով աղոթում,
լույսի մի շերտ երևաց փակված
դռան
գողտրիկ անցքից բանալու:
ու անճար դայակի նման…
ու կացնի նման սուր,
ինձ հետ էր քայլում,
ես ո՜ւր…
նա էլ ուր…
և երբ կանգ առա,
հեզ ձիու նման դանդաղ խոնարհվեց,
ցածր շշնջաց ոտքերս գրկած …
- Կավարտվի օրը, ինձ կկարոտես,
մենակ կպառկես,
կոկորդ կպատռես…
սիրիր ինչպես կամ՝ կացնի նման
սուր
ու ոտքերիդ մոտ անճա՜ր ու
տխուր…
…Օրը ավարտվեց սարերի սառը լանջերի
եզրին,
եղյամն էլ փարվեց սավանի
շրթին,
կարոտը գրկած մարմինս անճար
բղավում էր.
- Տա՜ր…
ես ջերմն եմ սիրում՝ մասնիկը
լույսի,
սուր ատամները տատնվող հույսի,
վերնաշապիկի օձիքից եկող
բույրը այն կույսի,
որն իր ձեռքերով
խունկն է խնկարկում ամբողջ
աշխարհի…
Ուր մատների մեջ մաղձը -
դառնում է գինի,
թախիծը՝ ստվեր
Ըմպելու համար պատրաստ սիրո
գավ,
Լույսն՝ ապաշխարանք,
իսկ պղինձը կավ…
որտեղ ինչ որ կույս
երկնում է մի նոր,
երկնում է նոր մարդ…
Աղոթքի ավա՞րտն էր,
որ բառը դարձավ
բանաստեղծություն,
եղյամը հալվեց,
հալվեց դարձավ ցող…
Թե՞ սատանայի աչքն էր
արցունքոտ
որ սպանեց մի օր՝
հոգնա՜ծ,
տառապա՜ծ…
ու երազանքը պառկեց որպես զոհ՝
սառը վերմակի ոտքերը գրկած…
Ս.Ումառ
Комментариев нет:
Отправить комментарий