«…քանի
իմ սրտիս վերքեն մշտաբաց
Դու
կհոսիս նույնպես, հեղուկ երկնային,
Ով,
սեր, որ զիս ըրիր այրող իր գերին…»
Լեքոնտ Դը Լիլ XIX
դար
* * *
Գինին ուժ է,
վստահություն ու հավատ:
Բարձրացնում եմ գինով լցված մի
գավաթ,
Կո՜ւմ եմ անում…
Թարթիչներիս երանություն,
ուրախություն,
ցայող մատներ թախիծի…
Հա՛մն ուրիշ է – Աստվածայի՜ն,
կանացի՜…
Գինու երկրորդ կումից հետո,
հողի տակ եմ տեսնում ինձ …
Մարմինս ու ոսկորներս վաղուց
լափած որդերի
Ցոփ խնջույքի սեղանին:
Վրդովված է սքեմ հագած որդերի
չաղ թամադան.
- Ո՞վ է խորհուրդ տվել քեզ,
գինի խմել Իգական,
դու չգիտե՞ս, որ աշխարհում
Գինիներ կան Արական…
Գինու երրորդ կումից հետո,
Սթափվում եմ, հասկանում,
Որ Իգական այս խմիչքը
Եռացել է…
Ավիշ քամող ներշնչանքի
հնձանում,
Որ այս գինին տրորել են
Նուրբ ոտքերը կանացի:
(Ճիշտ էր ասում հողաբնակ
Որդ-թամադան փաստացի…)
Ու մի շնչով դատարկում եմ
Շշի գինին,
Աստվածայի՜ն
Կանացի՜…
Ս.Ումառ
Комментариев нет:
Отправить комментарий