Երբ զգո՜ւմ ես, որ իրո՜ք ծերացել ես,
Քայլերդ դարձել են կնճիռների դո՜ղ
Չե՛ս քայլում արդեն, այլ օրորվո՜ւմ ես
Պատուհանի՜ց բազկաթոռ…
Երբ դրսում ձմե՜ռ է, աշո՜ւն կամ ամա՜ռ,
Բայց պատուհանիդ գարո՜ւնն է թառել
Թվո՜ւմ է ընկել ես մե՜կ ուրիշ աշխարհ՝
Մնում է միայն վայելել…
Եվ տարիներն ինչպես օ՜ր, օրե՜րն ինչպես ակընթա՜րթ,
Բազմած ուսերիդ կեղծ բեռան նման,
Օրորվո՜ւմ ես գլխիկոր
Բազկաթոռի՜ց պատուհան…