понедельник, 17 декабря 2018 г.

Ժամանակակից «հանճարներին»



« Մայր հողին - հագեցած արցունքով
Փաթի՜լ առ փաթիլ իջնում էր ձյունը…»
Երբեք մի՛ սկսիր նման տողերով
Քո ծնունդ առնող բանաստեղծությունը:

Մի՛ գրիր թե տերևը բղավեց. – Ընկա,-
Քանի դեռ տերևը չի՛ հասել հողին,
Դա էլ տերևի սլա՜ցքն է որ կա՝
Ձգտումը դեպի իրեն ծնողին:

Բնության քողը հա՜ստ վարագույր է՝
Միլիո՜ն անհայտով մի հավասարում,
Հազար փականով փակված մի դո՜ւռ է
Բանալիները հեռու երկնքում:

Ձեռքիդ գրի՜չը կացին չէ մի բութ,
Որ նախատեսված է կտրելու համար,
Բնության ամեն մի նո՜ւրբ երևույթ
Բացվո՜ւմ է գրչով բանաստեղծական:

Գրում ես պոե՜տ ես, բայց աղմկո՜ւմ ես՝
Արթնացնում թռչո՜ւն ու գազան,
Գլուխդ բարձին գովաբանո՜ւմ ես
Թե՜ գիշերվա կեսին տեսար Լուսաբաց…

Ավելի լա՜վ է քիմիկոս լինես-
Ջրի ֆորմուլը անգիր իմանաս,
Միգուցե  ճի՞շտ է, որ փորձեր անե՜ս,
Համոզվե՜ս, որ ջուր երբե՛ք չես ստանա:

среда, 5 декабря 2018 г.

«Գիշերային դիմակներ» (շարք)




Ո՜վ էլ լինես
Ի՜նքդ քո մեջ
Կամ դո՜ւրս քեզնից,
Արմատներդ չմոռանա՜ս,
Քեզ արմա՜տն է պահում այնպե՜ս
Ինչպե՜ս ծառին հարվածներից:

Եթե այրվե՜ս ցավի՜ց, վշտի՜ց
Ու քեզ թվա թե վերջացա՜ր-
Արմատներդ չե՜ն խեղճանա՝
Նո՜ւյնն է ասես թե մշուշո՜ւմ
Ճանապարհդ կորցրեցի՜ր,
Բայց մի քիչ ո՜ւշ նորի՛ց գտար…

Արմատներիդ կառուցվածքը
Բա՜րդ է այնքան,
Որքա՜ն ասես թե վիճելդ գիշերվա հետ,
Երբ վստա՜հ ես, գիտե՛ս հաստատ,
Որ գիշերը կվերջանա՜
Դու կմնաս լույսերի մեջ:

Ու վիճո՜ւմ էր գիշերն ինձ հետ
Դեսի՜ց-դենից,
(և ոչ մի խոսք արմատներից)
Ես չգիտե՜մ-
Ինքը գիտե՞ր թե՞ չգիտեր՝
Այդ անարմատ անաստվա՜ծը
Կարկատո՜ւմ էր հին վերքերս
Վատ դերձակի ասեղի պես…


Ո՜վ էլ լինես
Ի՜նքդ քո մեջ
Կամ դո՜ւրս քեզնից-
Հեռանալո՜վ չե՛ս հեռանում արմատներից,
Քեզ արմա՛տն է պահում այնպե՜ս
Ինչպես հո՜ւյսը ծնունդ առնող
Լուսաբացից:

«Գիշերային դիմակներ» (շարք)




Մի կո՜ւշտ քնեի
Եվ ուրիշ ոչի՜նչ,
Բայց ցավո՜ք արդեն ժամանակ չկա՛,
Չնայած պառկո՜ւմ եմ,
Շուռումուռ գալիս
Ու թվում է թե քանի չե՛մ քնել
Դեռ չե՛մ կորցնում ժամանակ:

Չէ՜,
Չե՜մ հասկանում, թե ո՞ւմ եմ խաբում,
Ի՞նձ,
Ժամանակի՞ն,
Բախտի՞ն նեղացկոտ,
Այդ պահերի՜ն է, որ չե՛մ ճանաչում ինձ՝
Ինքս ինձ համար մնո՜ւմ անծանոթ:

Անծանո՜թ
Կա՜մ էլ մի վտարանդի-
Վտարված սեփական մարմնի կողմից,
Ատո՜ւմ եմ ինքս ինձ որպե՜ս մի լքված
Իմ սեփական կաղապարից:

Գրողի ծո՜ցը թե ժամանակ չկա՛,
Դանդա՜ղ-ծուլորեն
Մի կո՜ւշտ քնեի կաղապարիս հետ,

Ժպտայի փոքրիկ Հիսուսի նմա՜ն
Սո՜ւրբ Աստվածածնի նուրբ ձեռքերի մեջ…

понедельник, 3 декабря 2018 г.

Հիշողությո՞ւն




Նկուղում
Հնամաշ իրերի միջից
Մի տաբատ գտա՝
Մանկության մի ճի՜չ…
Չափեցի՝  ծնկներիցս էր,
Որ մի ժամանակ երկար էր եղել վրաս
Ուղիղ երեք մատ՝
Փոշոտ ճմրթված
Մի հրավիրատոմս էր դեպի իմ անցյալ…

Միգուցե՞
«Հի՜ն շոր, հի՜ն կոշիկ» ձայնից վախեցել,
Փախել մտել էր ներքնահարկ,
Կամ էլ տատիկիս հսկող աչքերից
Կծկվե՜լ, թաքնվե՜լ էր թթվի տակառի տակ:

Գտա՜ մանկությունս՝
Գրպանում փոքրիկ փայտե պարսատիկ
Ու…անեծքները մայր-ճնճղուկների:

Երկու խոսք


Եվ նա ունի՞ իրավունքը
Հարվածելո՜ւ
Ցածրացնելո՜ւ
Բարձրացնելո՜ւ կամ գցելո՜ւ,
Նա՜, որ իրեն Կյա՜նք է կոչում
Է՜հ, այդ ո՞վ է ուժեղի մոտ
Իրավունքը իր պահանջում…

Խելացնո՜ր
Խելապակա՜ս մարդ արարած,
Քեզ թվո՜ւմ է թե միայն դո՛ւ լեզու ունես
Աստվածներից պահանջելու
Ու փախչո՜ւմ ես ինքդ քեզնից
Առյուծ տեսած եղնիկի պես,
Մոռանալով, որ առյուծն իր առյուծ-լեզվով
Աստծուց եղնիկ է պահանջել…

Եվ ի՞նչ ստացվեց.
Հանդիպեցին եղնիկ-առյուծ
…Մնացածը ինքդ գիտես:

Արցունքի վերջը



Արցո՜ւնքն է էլի
Արցունքի վերջը-
Մի քիչ հուսախա՜բ, թուլացա՜ծ,
Արցունքով չի՛ փակվում տխրության էջը
Այլ հիշողությո՜ւն է դառնում
Դառնացած…

Արցունքից հետո անձրևի նմա՜ն
Մի ծիածան է կապվում աչքերում,
Որտեղ կապո՜ւյտն է իշխում գույներին
Կապո՜ւյտն է մնում բիբերում…

Փակված տխրության էջը խունացած
Արևի նման ամեն իրիկուն
Ծալվո՜ւմ է ասես մի հի՜ն պատմուճան,
Որի կարիքը էլ չի՛ զգացվում:

Արցո՜ւնքն է էլի
Արցունքի վերջը-
Մի քիչ հուսախա՜բ, թուլացա՜ծ,
Հիշողությո՜ւնն է ամե՜ն ինչի Վերջը,
և նաև Սկի՜զբը մոռացված…



пятница, 30 ноября 2018 г.

ԵՐԹՈՒՂԱՅԻՆ ՄԱՆՐԱՊԱՏՈՒՄՆԵՐ (3)




Այսօր մի սովորական օր է,
Սովորական առավոտ,  
Սովորակ առավոտյան սուրճ,
Սովորական կանգառ,
Սովորական, շտապող մարդիկ  ու մի սովորական տղա, ականջակալներն ականջներին, ամեն ինչին անտարբեր…

Նա չգիտի, որ քիչ հետո կհանդիպի մի սովորական թվացող գեղեցիկ աղջկա և մի սովորական օր առաջարկություն կանի ու չի մերժվի:
Նա չգիտի, որ հետո կխնդրի այդ աղջկան իր համար աշխարհ բերելու մի հրաշք և այդ աղջիկը կկատարի իր խնդրանքը ու բացի հրաշք աշխարհ բերելուց ինքը կդառնա հրաշք՝ մայր ….ու տղային կդարձնի կրկնակի հրաշքների պահապան-հրեշտակ:

Մի պահ անտանելի ցանկություն առաջացավ ներկա լինելու այդ ամեն ինչին անտարբեր տղայի հարսանիքին ու տեսնել թե ինչպիսի բերկրանքով կբռնի իր հարսնացուի ձեռքը ու կմոտենա հյուրերին, իր գեղեցկուհուն ծանոթացնելու կամ օրհնանք, բարի ցանկություններ լսելու համար…

Մի սովորական կանգառ էր՝ իմ կանգառը ու տղային թողնելով  իմ երևակայական աշխարհում, սրտի դողով իջա մեքենայից:
Շուրջս սովորական մարդիկ էին ու անսովոր դեմքերով նայում էին իմ ժպտացող հայացքին…

Շատերին թվում էր թե մի հիվանդ մարդ եմ, որն ինքն իրեն ժպտալով ուղղակի քայլում է…առանց իմանալու, որ քայլում է դեպի դատարան, որպես փաստաբան ներկա լինելու ամուսնական բաժանման մի զզվելի դատի:


ԵՐԹՈՒՂԱՅԻՆ ՄԱՆՐԱՊԱՏՈՒՄՆԵՐ (2)




Երբևե, գոնե մի՜ պահ, թռուցի՜կ, մտածել եք թե աշխարհում ինչքան միայնակ մարդիկ կան:
Դիմացս մի գեղեցկադեմ կին է նստած ու ինչ-որ շարժումներով խոսում է կողքը նստած մի աղջկա հետ:
Դեմքին, հատկապես աչքերի ծայրերին նոր ծնվող կնճիռներ են երևում ու նաև նրանց ինչ-որ կերպ թաքցնելու անհաջող փորձեր:
Երևի շատ հետաքրքիր բան են քննարկում, դա երևում է միմիկաներից:
Կնոջ շուրթերին մեկ երևում է ժպիտ, մեկ ծիծաղելու պատրաստ շարժումներ, բայց կնոջ աչքերից չի հեռանում թախիծը, ասես թե ինչ-որ բանից պաշտպանվելու զգացում է պակաս, որը պարզ երևում է աչքերում:
Չկա ներքին կրակ, որը ստիպի իր ներսում բղավելու որ սիրում է ու հատկապես սիրված է…
Միգուցե սխալվում եմ, չգիտեմ, բայց աչքերը, որոնք իրոք հոգու հայելին են, լի են թախիծով:

Հ.Գ.
Փառք Աստծո, որ ես միայն վերոգրյալի հեղինակն եմ այլ ոչ թե նման սկիզբ ունեցող պատմվածքի, նովելի կամ մանրապատման վերջաբանը գրողը, քանի որ նման մանրապատումը կավարտեի այ այսպես.

« Վիճում-քննարկում էին իրենց հարաբերությունները ՆԱԽԿԻՆ ԿԻՆԸ  իր նախկին ամուսնու ԴՍՏԵՐ հետ, որն ամեն կերպ փորձում էր բացատրել, որ հայրը լքել հեռացել է միայն այն պատճառով որ կինը չի կարողացել երեխա ունենալ… »

ԵՐԹՈՒՂԱՅԻՆ ՄԱՆՐԱՊԱՏՈՒՄՆԵՐ (1)




Վերջապես հեռվից երևաց սպասված երթուղային տաքսին, քրքրված ու տանջված մի մեքենա սիմվոլիկ 13 համարով:
Մինչ կմոտենայի մեքենային, մոտեցավ մի երիտասարդ կին մի հինգ-վեց տարեկան տղայի ձեռքը բռնած:
Տղան ձեռքը բաց թողեց ու մինչ բարձրանալը գրպանից հանեց ինչ-որ կոպեկներ դրամներ:
- Մա՛մ, ե՛ս կվճարեմ:
- Ի՞նչու ես հետդ վերցրել, չէ ո՞ր զգուշացրեցի:
Տղան չպատասխանեց ու բարձրացավ մեքենա:
Կինը մեջքով էր, լավ չէր երևում դեմքը, կիսադեմ էր, բայց պարզ երևաց անանուն մատը, որն առանց մատանի էր:
Միգուցե՞ մոռացել էր մատը դնել,
Միգուցե՞ վաղուց վաճառել էր,
Միգուցե՞ ուղղակի շպրտել էր մի կողմ կամ
իրեն նվիրողի երեսին…

Աչքերը չէին երևում, բայց զգացումն այնպիսին էր, որ տղային դաստիարակում է մենակ- առանց տղամարդ:
Մտքովս անցավ, որ տղան ինչքան էլ նման լինի մորը, ամեն դեպքում ունենալու է հոր դիմագծերից և մայրը միշտ մեծ սիրով է նայելու նրան գուցև հիշելով իր երբեմնի սիրած էակին, որը նրան պարգևել է հրաշք մանուկ և որին ամեն վայրկյան, ամեն րոպե, ամեն ժամ նայելիս չի կշտանալու մայրական հայացքը:

Կանցենեն տարիներ, մանուկը կմեծանա, ի հայտ կգան հայրական սովորություններ այս կամ այն հագուստը հագնելու առավելություններ, սափրվելու սովորություններ, կոշիկները հանելու-հագնելու և այլն:
Կգա ժամանակ ու տղան տուն կբերի իր սիրած էակին, որը շատ ընդհանուր դիմագծեր կունենա մոր հետ և դա միայն մայրը կտեսնի իր ներքին աչալուրջ հայացքովկգրկի երկուսին, կթրջի աչքերն  ու մտքում կշշնջա.
- Լինեք երջանիկ:


среда, 21 ноября 2018 г.

Գիշերվա բանալին


Մեղավո՜ր  չեմ,
Որ գիշերն ինձ նվիրեց մի բանալի,

Որ բացեցի՜ մութով փակված
Գաղտնիքները գիշերային աշխարհի:

Այս աշխարհում արև՜ չկա-
Զույգ աչքե՜ր են լուսավոր,

Աստղեր չկան՝ լո՜կ բառեր են-
Այն էլ միայն մեղավոր…

Չկատարված խոստումնե՜ր են,
Չո՜ր ու ցամաք կարոտներ,

Չե՛ն երևում ո՛չ ժպիտներ,
Ո՛չ էլ թափվող արցունքներ…

Սևազգեստ են ծա՜ռ ու ծաղիկ,
Մարդիկ՝ մթոտ դեմքերով,

Ու …մի պոե՜տ-Լուսատիտիկ
Գիշերային հանգերով:

Այստեղ Ձա՜յնն է տեր Աստվածը՝
Արձագա՜նքը հեռո՜ւ, մո՜տ,

Եվ անլույս այս առեղծվա՜ծը,
Որ բանալի ինձ նվիրեց գիշերով…

четверг, 15 ноября 2018 г.

Քո անո՜ւնը


« Էլ ո՞ւմ անունը կտա՜
Քո խենթ լեզուն աղոթելիս,
Քո աչքերը ո՞ւմ մոտ կգա՜ն
Աչքերի մեջ որոնելիս…»

Երազա՜նք է՝ ուրիշ ոչի՜նչ-
Խելացնո՜ր պատկերացում,
Պղտորվե՜լ են աչքերս ջինջ
Ու շփոթվել արցունքներում…

Զրուցո՜ւմ եմ ինքս ինձ հետ,
Հարցնո՜ւմ եմ – ի՛նքս էլ հարցիս պատասխանում,
…Իմ լեզո՜ւն էլ աղոթելիս
Քո անո՜ւնն է  միշտ կրկնում:

вторник, 6 ноября 2018 г.

Մեզ փրկիչ պետք չի


Փրկիչնե՞ր, շա՜տ են եկե՜լ- գնացել
Մեր Հողը դարձրել զբոսավայր,
Խոստումնե՞ր, շա՜տ ենք լսե՜լ – զարմացել
Եվ հավատացել ենք լռելյայն…
*                                                      
Հայտնվել ենք մի խոսո՜ղ թակարդում՝
Սևի՜, Սպիտակի ճիրանների մեջ,
Եվ հոգինե՜րն են մեր անվերջ քրքրում
Փրկիչի դեմքով դերվիշներ:
*
Խաղադրո՜ւյք է դարձել Բախտը մեր
Կամ աճպարարի ա՜րկղ մոգական,
Արկղից թռչում են սև՜ աղավնիներ՝
Ծափահարում ենք ինչպես երեխա:
*
Ո՞ւր էինք գնում, ո՞ւր հայտնվեցինք՝
Աշխարհի բեռը ուսներիս բարձած,
Ինչի՞ց սկսեցինք, ի՞նչ կառուցեցինք,
Որ հիմա լքո՜ւմ ենք դառնացած:
*
Քարտեզ ունեի՜նք՝ աշխա՜րհը չուներ,
(Վարդանի հոգի՜, Կոմիտասի սի՜րտ)
Մի բո՜ւռ էլ չկանք,  ո՞վ կմտածեր,
Որ ներելու ենք «արքաներին» բիրտ:
*
Հո՜ղը հայրենի դարձա՛վ մի սենյակ-
Առա՜նց պատուհան ու տանի՛ք,
Վերևո՜ւմ էինք - ընկանք ներքնահարկ՝
Առնետաժողովին մնացինք գերի:
*
Միգուցե՞ ժա՜մն է բռունցքոտվելու՝
Առնետավազքի հոսքին հակառակ,
Միգուցե՞ ժա՜մն է մաքրազարդելու
Եվ Հո՜ղը մեր Սո՜ւրբ  և Տո՜ւնը մեր Տաք…
*
Փրկիչնե՞ր, շա՜տ են եկե՜լ- գնացել
Մեր հողը դարձրել զբոսավա՜յր,
Բա՛վ է, մե՜նք ենք փրկիչներ դարձել,
Մե՜նք էլ կփրկենք Հո՜ղը մեր նախնյաց:





Սի՜րտն Աստվածային




Սի՜րտն ընդամենը մի բռունցք արյո՜ւն է,
Բայց այնքա՜ն ծանր,
Բայց այնքա՜ն խորը,
Լայնածավա՜լ
Ու տարողունա՛կ,
Որ թվո՜ւմ է թե աշխարհը սեղմե՜լ
Ու տեղավորել են
Ուղի՛ղ կրծքիդ տակ…

Ու թպրտո՜ւմ է աշխարհը կրծքում,
Հաճախ ցավո՜ւմ է,
Ծակո՜ւմ,
Հառաչո՜ւմ,
Հաճախ ուզում է գլուխը առնե՜լ  ու
Քեզնից փախչե՜լ,
Ի՞նչ իմանաս ո՜ւր…

Ամեն մի անձրև իր արև՜ն ունի,
Ի՜ր ծիածանը՝ իրենից հետո,
Խեղճ Սիրտն ի՞նչ անի,
Որ մի աշխա՜րհ է
Լի՜ արցունքներով…

Այսքանով հանդե՜րձ
Սիրտն ուրախանալու պերճա՜նքը ունի,
Խելագար պարելու ցանկությո՜ւն,
Սիրտն ուրախությունից իր պայթե՜լն  ունի
Եվ պայթեցնելու հնարավորություն:

Եվ երգե՜լ գիտի- ուրա՜խ ու տխուր՝
Այրո՜ղ մի լավա՝ սրտամեղեդի՜,
Եվ ատել գիտի թշնամու նման,
Եվ սիրե՜լ  գիտի  անսահմա՜ն,
Իր գրիչն ունի՝ ձեռագիրը իր,
Արվե՛ստն իր ունի  դյութական:

Հսկա՜ է սիրտը՝ հսկայամարմի՛ն,
Ադամանդի պես կա՜րծր է,
Հողի պես փխրո՜ւն,
Ի՞նչ առեղծված է՝  մարդ չի՛ հասկանում՝
Եվ սպանե՜լ գիտի և
Ունակությո՜ւն հարություն տալու:                   

Կարո՛ղ է դարերո՜վ գաղտնիքներ պահել,
Կարող է պահի՜ տակ դառնալ «չաչանակ»
Մեկ խաչեղբա՜յր է՝  թև՜ տալ է կարող,
Մե՛կ էլ սգավո՜ր՝
Կարո՛ղ է կոտրե՜լ տենչեր բյուրավոր:

Քո մեջ աշխա՜րհը,
Դո՛ւ աշխարհի մե՜ջ,
Մի ամբողջությո՜ւն՝ արյան մի  բռունցք,
Նույնի՜սկ  ուրանի ատոմը ճեղքվեց…

…Սի՜րտն Աստվածային
Մնաց  հանելուկ:

среда, 31 октября 2018 г.

Ամենադժվար խնդիրը




Ամենադժվար խնդիրները դրանք ա՜յն խնդիրներն են, որոնք ունեն մեկից ավելի լուծումներ,
ովքեր  մտածո՜ւմ են, գտնում նման խնդիրներ- նրանք դաժան մարդիկ են, որոնց համար լուծումների քանակը համարժեք է դրական լիցքերի քանակին, իսկ եթե մարդիկ չեն հնարում այլ հենց կյա՞նքըուրեմն դա ճանապարհի ա՜յն հատվածն է, որտեղից էլ ճանապարհը բաժանվում է դեպի դժոխք ու դրախտ:
 Հիմա մի խնդիր է առաջացել, որն ունի երկու լուծում
1. … մնա՜լ ընկերներ
2. … ջնջե՜լ կյանքից

*
… մնալ ընկերներ,
Ինչպե՞ս ժպտալ ընկերական, երբ մի ժամանակ ժպիտդ ինտիմ էր,
երբ աչքերդ այրվո՜ւմ էին նրան տեսնելիս,
շուրթերդ դողո՜ւմ սրտիդ զարկերին համահունչ,
ինչպե՞ս ուղղակի բարևել՝ թույլ բռնելով մատները, որոնք մի ժամանակ թրթռալով չէի՜ն կարողանում քանդել վերնաշապիկիդ կոճակները,
ինչպե՞ս չհամբուրել մատները, որոնք քնքշորեն շոյել են կուրծքդ, մարմնումդ առաջացնելով միլիոնավոր մրջյունների վազք դեպի սիրտդ,
ինչպե՞ս մեկին հանդիպելիս ասել «Ինչպե՞ս ես» երբ մի ժամանակ ասո՜ւմ էիր «Կարոտել եմ»
ինչպե՞ս մեկին համարել ընկեր, որի համար խելքահա՜ն ես եղել
ինչպե՞ս վերցնել անցյալն ու լուսանկարի նման հպել շուրթերիդ…

*
… ջնջել կյանքից
Դա նշանակում է դատա՜րկ սենյակում քեզ հարվածել պատից-պատ, հետո զգալ, որ դա քի՜չ է- հարվածել առաստաղին, հատակին, բղավել անվերջության մեջ, զգալ, որ շնչելը դառնում է անտանելի ցավոտ,
ինչպե՞ս զրկվել քունքից դեպի պարանոցդ իջնող ամենաքաղցր բուրմունք-զգացողությունից,
ինչպե՞ս անամոթ շուրթերդ սարքել հախճապակյա փայլո՜ւն, սա՜ռը կտորներ նրա անունը շշնջալիս,
ինչպե՞ս Մեկ բարակ հարվածով ջնջել նրան ունենալու բաղձալի ցանկությունը ու նմանվել լիալուսնի վրա ոռնացող միայնակ գայլի…

* * *
Ցավո՜ք նման խնդիրներ լինում են ու դրանք
ԱՎԵԼԻ՜Ն արժեն  քան ՍԵ՜ՐԸ,
Առավել ԳԵՂԵՑԻ՜Կ ԵՆ քան դրախտ գնացող ճանապարհը և առավել
ԴԱԺԱ՜Ն քան մազերիցդ բռնած քեզ դեպի դժոխք քարշ տվող  սատանայի ոսկրոտ ու զզվելի մատները

Լուծո՞ւմ
Լուծում ՉԿԱ՛, քանի որ խնդի՛ր էլ չկա, դա կյա՜նքն է, որը ոչ թե՜ լուծում ունի այլ ԲՈՒԺՈ՜ՒՄ, իսկ բուժումը ԺԱՄԱՆԱ՛ԿՆ է, որը քանի երկարո՜ւմ այնքան իմաստուն է դառնում ու ինքն իր ձեռքով ջնջում է հիշողությանդ այն բջիջները, որոնք քեզ անհանգստություն են պատճառում
Դրանից հետո անցյալդ իրոք դառնում է մի սա՜ռը լուսանկար, որ ինչքան էլ կրծքիդ սեղմե՜ս կամ համբուրե՜ս  քեզ չի՛ ջերմացնում



суббота, 27 октября 2018 г.

Մի գրոշ երջանկություն




Թե ժլա՜տ եմ խոսքերիս մեջ
Ապա ճո՜խ եմ, շռա՜յլ  տխրությամբ,
Կարդա՛ հոգնած ճամփորդի պե՜ս
Ու հեռացի՜ր լռությամբ,

Մի՛ հարցրո «Ինչո՞ւ»  «Ինչպե՞ս»
Մեկ անգա՜մ էլ տողս կարդա,
Թե տողերում քեզ չգտնե՜ս
Քեզ երջանի՜կ պիտի զգաս…

Դժբախտները չե՜ն հասկացվում՝
Բարդ է նրանց կյանքուղին,
Միշտ արմա՜տն են ծառի փնտրում
Մի՜շտ հայտնվում չոր ճյուղին:

Ու թվո՜ւմ է դժբախտ մարդը
Սև ագռա՜վ է կռկռան,
Քանզի տանջող ցա՜վն ու դարդը
Բղավո՜ւմ է  բարձրաձայն:

Գուցե՞  Տե՜րն է ժլատ եղել՝
Զրկե՜լ մի բուռ հաճույքից,
Կամ… դժբա՜խտն է հրաժարվել
Երջանկության իր հերթից:

Քե՛զ է հասել, մեկ ուրիշի՜
Կա՜մ ժամկետն է  լրացել,
… Դժբախտ մարդը նմանվում է գրոշի,
Որին կորցրե՜լ, բայց կորուստը
Չե՛ն զգացել:

четверг, 25 октября 2018 г.

ԱՆՎԵՐՆԱԳԻՐ



Դանդա՜ղ մոտենում էր առավոտը ու ոչ մի արտասովոր բան չէր զգացվում բացատում:
Բոլոր նախորդող առավոտներից այս մեկն առանձնանում էր անսովոր ձայնով, թնկթնկացող լացի ձայնով:
Բարդին, Կեչին ու Թխկին զարմացած իրար էին նայում:
Լաց էր լինում երեքամյա Մասրենին, ավելի ճիշտ լացի ձայնով ինչ-որ բան էր ասում, անհասկանալի բառերով:
Բացատի չքնաղ բնակիչին միայն քամին կհասկանար, որը չուշացավ:
- Քեզ ի՞նչ է եղել, ինչո՞ւ ես լալիս, ինչո՞ւ ես տխուր այս գեղեցիկ առավատվա ներկայությամբ:
- Չգիտե՜մ, այսօր ծնո՜ւնդս է, անհասկանալի է տխրությանս պատճառը:
- Միգուցե՞ երգենք, բոլորով:
- Ո՜չ,  չի՛ օգնի, ես ուզում եմ բոլորի նման, որ նաև տորթ լինի, երեք մոմերով, որ ես ցանկություն պահեմ, փչե՜մ հանգցնեմ, հետո իրականություն դառնան ցանկություններս:
Քամին, որ շատ էր սիրում մասրենուն, տխրե՜ց, հետո դիմեց մասրենու շրջակայքում աճած Բարդուն, Կեչուն ու Թխկենուն:
- Ի՞նչ անենք, չէ՞ որ նա չի հանգստանա, մտածե՜ք…
Երեքն էլ միաբերան  ասացին:
- Մտածի՜ր ու կատարիր ցանկությունը, դա այնքա՜ն էլ դժվար չէ:
Ծառերն իրենց փարթամ ճյուղերով սկսեցին ավանդական մի երգ.
«Ծնունդդ շնորհավո՜ր, ծնունդդ շնորհավո՜ր…»
Մաասրենին ավելի տխրեց ու ուժեղացրեց լացը:
Քամին հեռացավ:

Քիչ հետո քամին չգիտես որտեղից կայծեր բերեց ու հրդեհեց Բարդու ճյուղերից մեկը, բռնկվեց Բարդին ու նմանվեց մոմի:
Հրդեհը քամու ձեռքերով անցավ Թխկենուն ու Կեչուն:
Քիչ ժամանակ ա՜նց երեք հրդեհվող ծառերը, որ նմանվել էին մոմերի, կտրեցին իրենց աղեկտուր ձայներն ու լռեցին:
Քամին ասաց.
- Դե փչի՜ր սիրելիս ու քո ցանկությունները կիրականան:
Մասրենին փչել չգիտեր:
Ծառերը դանդա՜ղ վերանում էին - վերածվելով ծխի ու մոխրի:
Քամին փորձեց հանգցնե՜լ, բայց ավելի բորբոքեց ու ստիպված հեռացավ: Քամին անձրևաբեր ամպեր բերեց ու մի կերպ հանգցրեց կրակը, բայց արդեն ո՜ւշ էր՝ մնացել էին այրված ծառերի բները…

Անձրևից թրջված Մասրենին  կախել էր իր ճյուղերը, դատարկված բացատում ավելի ընդգծելով իր գեղեցկությունը:
Իսկ քամի՞ն,
Իսկ քամին հեռացա՜վ,
հեռացավ գտնելու մեկ ուրիշ ծառերով շրջապատված մասրենի…

Դրսում աշո՞ւն է…




Դրսում աշո՜ւն է
Ձմե՜ռ կամ ամա՜ռ
Դա ոչի՜նչ, ոչի՜նչ չի՛ փոխում,
Կյանքն ամեն դեպքում մի վա՜ռ Գարուն է՝
Սավառնող մի ե՜րգ,
Երգեցիկ թռչուն…

Դրսում աշո՜ւն է՝
Ընկեցիկ ու խե՜նթ ծանո՜թ եղանակ,
Չգիտես ինչո՞ւ մեկուսացե՜լ ես
քո մութ սենյակո՜ւմ
Ու ամո՜ւր փակել դո՜ւռ ու պատուհան:

Դրսում աշո՜ւն է -
Ասե՜ս թե գարնան սոնա՜տը Լուսնի,
Եվ տերևներով  ծառերից հոգնած
Քո թափուր տե՜ղն է լցնում
Գիժ քամին…

Դրսում աշո՜ւն է
Անձրև՜ է գալիս
Ուղղակի անձրև՜ և ուրիշ ոչինչ,

Հիմա թե գրեմ արցո՜ւնքն է աշնան-
Ես կնմանվե՜մ չարաչար սխալվող
մի բանաստեղծի…