среда, 5 декабря 2018 г.

«Գիշերային դիմակներ» (շարք)




Մի կո՜ւշտ քնեի
Եվ ուրիշ ոչի՜նչ,
Բայց ցավո՜ք արդեն ժամանակ չկա՛,
Չնայած պառկո՜ւմ եմ,
Շուռումուռ գալիս
Ու թվում է թե քանի չե՛մ քնել
Դեռ չե՛մ կորցնում ժամանակ:

Չէ՜,
Չե՜մ հասկանում, թե ո՞ւմ եմ խաբում,
Ի՞նձ,
Ժամանակի՞ն,
Բախտի՞ն նեղացկոտ,
Այդ պահերի՜ն է, որ չե՛մ ճանաչում ինձ՝
Ինքս ինձ համար մնո՜ւմ անծանոթ:

Անծանո՜թ
Կա՜մ էլ մի վտարանդի-
Վտարված սեփական մարմնի կողմից,
Ատո՜ւմ եմ ինքս ինձ որպե՜ս մի լքված
Իմ սեփական կաղապարից:

Գրողի ծո՜ցը թե ժամանակ չկա՛,
Դանդա՜ղ-ծուլորեն
Մի կո՜ւշտ քնեի կաղապարիս հետ,

Ժպտայի փոքրիկ Հիսուսի նմա՜ն
Սո՜ւրբ Աստվածածնի նուրբ ձեռքերի մեջ…

Комментариев нет: