Բառերդ
հաճախ այնպե՜ս են գժվում,
Որ քեզ
մատնում են անծայր տրտմության,
Ու քարանում
է քո՛ մեջ՝ քո՛ ներսում
Քո երկրորդ
կեսը - այնքան հարազատ:
Կարծես
կանգնած ես հուշարձանի մոտ
Ու շուրջդ
չկա ոչինչ մնայուն,
Ու
անկեղծության լեզուն անամոթ
Խոսում է քեզ
հետ օտար մի ձայնով:
Դաժան է լեզուն
քո երկրորդ կեսի՝
Ակե՜ղծ,
բայց սա՜ռը – անեծքի նման,
Ասես
կանգնած ես անդունդի եզրին
Ու շշնջում ես.
«Կյա՜նք, կա՛նգ առ մի պահ»
Ու կա՛նգ է
առնում զարկը քո արյան,
Անշարժանում
է կե՛սը քո երկրորդ,
Որն ամե՜ն
պահի, ամեն մի վայրկյան
Կարող է
գլորել քեզ անդո՜ւնդը խոր…
Ու բաժանվո՜ւմ
ես ինքդ քեզանից,
Դառնո՛ւմ ես
երկո՜ւ, երկու տարբեր անձ՝
Մեկը մարմի՛նդ
է, մյուսը հոգի՜դ -
Աչքերն
անդունդի խորքերը հառած:
Տեսնում ես
հոգուդ պատյանից անդարձ
Հեռացած
կնոջ աղոտ մի հայացք,
Վաղուց
ծվարած քո մեջ քո ներսում՝
Այնքա՜ն
մերձավոր, այնքա՜ն հեռահաս…
Մարմինդ
արյունդ է խմում կո՜ւմ առ կում,
Հոգիդ
ըմպում է արցունքի թասից,
… Բառերդ
դառնում են Բանաստեղծությո՜ւն
Ու դու
կախված ես մնում նրանից:
Ս.Ումառ-Հարությունյան
29.01.17թ. ք. Երևան
