* * *
Այգու նստարանին նստած
աղջկա ձեռքում մի ծաղիկ է` կոտրված ցողունով:
Նյարդային շարժումներով
խաղում է ծաղիկի հետ:
- Հանգի´ստ թող, ծաղիկը
մեղք չունի:
- Բայց ինչո՞ւ, ի՞նչ կա դրա
մեջ, արդեն մեկ տարի է, մամայիս խաբում եմ` այսօր, վաղը, մեկ շաբաթից: Մի´ նեղացիր,
բայց վաղը մեզ սպասում են: Սա էլ իմ անձնականն է: Գիտեմ, որ մոտդ չկա:
Պայուսակից հանեց քսան հազարանոց
թղթադրամն ու դրեց տղայի ծնկներին:
- Չեմ կարող, հասկանո՞ւմ
ես, ես այնքան խնդիրներ ունեմ, որ այսպիսի տրամադրությամբ գալ Ձեր տուն առաջին
անգամ….
- Ամեն ինչ լավ կլինի, -
բռնեց տղայի դաստակը, սեղմվեց տղային:
- Ասում ես, էլի:
Թղթադրամն անհետացավ տղայի
գրպանում:
- Դա´վ, գիտե՞ս երեկ մամաս
փորձեր էր անում իմանալու մենք իրար հետ…
Տղան հարցական նայեց
աղջկան:
- Երբ իմացավ, որ ոչինչ չի
եղել, ասաց` ուրեմն լավ տղա է երևում:
- Իսկ ի՞նչ առնեմ այս
փողով, միայն ծաղիկնե՞ր:
- Ինչ ուզում ես: Բայց լավ
կլինի մի հատ էլ ծխամորճ, պապաս հավաքածու ունի, սիրում է նման բաներ:
- Հո չե՞ս ասել, որ չեմ
աշխատում: Դե գիտես, էլի, որ ժամանակավոր է:
- Չէ, ի՞նչ ես ասում:
Համբուրի´ր ինձ: Այնքան լավ է քեզ հետ:
* * *
Մի դեղին <Մերսեդես>
էր դանդաղ սահում փողոցով` աչքից բաց չթողնելով տղային:
Տղան կրպակի մոտ կանգնեց:
Ինչ- որ բան ասաց վաճառողուհուն ու մի տուփ ծխախոտ վերցնելով` շարունակեց
ճանապարհը:
Երեկո էր, երբ Դավիթը
մոտեցավ խաղատան մուտքին:
<Այս անգամ հաստատ
կշահեմ, թե չէ ինչպե՞ս եմ դուրս գալու այս վիճակից: Նույնիսկ մամայի համար
չկարողացա դեղ գնել, գիշերը կտանեմ հաստատ: Բախտն իմ հետ է այսօր, քանի անգամ եմ
փորձել Նելլիից խնդրել, բայց միշտ մի բան հետ է պահել: Այս անգամ ինքը տվեց>:
- Դավի´թ, տնօրենն ասել է
էլ քեզ ներս չթողնենք, մինչև չփակես բոլոր պարտքերդ:
- Վաղն է վերջանում
ժամկետը, համ էլ մոտս փող կա, վերջին անգամ, խնդրում եմ:
- Լավ, բայց վերջում
կմոտենաս տնօրենին, քեզ էր հարցնում:
Երբ տղան անհայտացավ
ավտոմատ բացվող դռների ետևում, դեղին մեքենայից իջավ մի մարդ ու մոտեցավ
անվտանգության աշխատակցին, գրպանից ինչ- որ բան հանեց ու ցույց տվեց վերջինիս:
- Ինչպե՞ս բարձրանամ
տնօրենի մոտ:
Աշխատակիցը ցույց տվեց աջ
կողմի աստիճանները.
- Երկրորդ հարկ, աջից
առաջին դուռը:
* * *
Ամբողջ թղթադրամը վերածվեց
ցանկալի ժետոնների:
<Առաջին քայլը 23-ի վրա
եմ դնում, կարմիր գույնի, ես զգում եմ…>
Բախտի սև ձեռքերը պտտեցրին
անիծյալ չարխն ու …
Մտքում Դավիթը հաշվում էր.
< Մեկ, երկու, երեք,…քսաներկու…>
Գնդիկը կանգ առավ ու
տարավ տրամադրության տասներկու հազարանոց երազանքը:
Հետո երկու անգամ էլ փորձ
արեց` 18-ը սևի վրա, 9-ը` կարմիրի…
Հետո նորից պարտքով խաղաց:
< Հիմա արդեն, որ
բնակարանն էլ վաճառեմ, չի օգնի >:
… - Ե՞րբ ես փակվելու, արա´
:
Խաղատան տնօրենի տղան էր`
իրեն հասակակից:
Թիկնապահը հետևից ուսերից
հրելով նստեցրեց աթոռին:
- Կտամ, դե, հիմա գիտես,
չունեմ, մի ամսվա ընթացքում…
- Չէ, քեզ մնաց 20 ժամ,
հետո չնեղանաս: Ամուսնացա՞ծ ես:
- Չէ, մամայիս հետ եմ
ապրում:
- Բա էն օրվա աղջիկն ո՞վ
էր, ջինսից յուբկով, երկար մազերով, որ կանգառում տեսա:
- Իրա հետ գործ չունես,
նշանածս է, ես ասացի չէ՞, կտամ մեկ ամսվա…
- Վաղը չտվեցիր,
չնեղանաս, ա´ռ, ստորագրի´ր, ընդհանուր
պարտքդ է: Կամ էլ նշանածիդ կբերես:
Դավիթը փորձեց հարվածել,
բայց ինքն ընկավ հատակին:
Թիկնապահը, որի
ներկայության մասին մոռացել էր` ծիծաղում էր արյունոտ բերանը մաքրող Դավիթի
երեսին:
* * *
<Առավոտ, արև, լույս,
ինչքա~ն եմ ձեզ սիրում, ի~նչ լավ օր է այսօր>: Այսպիսի մտքերով Նելլին վեր
կացավ անկողնուց ու մոտեցավ հայելուն: Ժպտաց իր արտացոլանքին, պտտվեց հայելու առաջ`
գրգռելով իրեն ունենալու հայելու ախորժակն ու հագավ Դավիթի սիրած ջինսե կարճ կիսաշրջազգեստը:
- Այսքան քնել կլինի՞, Նե´լլ,
ահագին գործ կա:
- Մամ, բա որ պապային դուր
չգա՞, երեկ ասացի սիրում եմ, բարկացավ ու առանց ձայն հանելու գնաց քնելու:
- Կգա, դուր կգա, բա ես
ինչի՞ համար եմ: Հայրդ ոստիկան է նույնիսկ
իր մտածելակերպով, մի նեղացիր: Կարևորը որ սիրում ես:
Նելլին գրկեց մոր պարանոցն
ու համբուրեց:
- Չեմ խնայի նրա համար ոչինչ:
- Լա´վ, լա´վ, շատ բան դու
չես հասկանում:
Հեռախոսի զանգը կարծես
օգնության եկավ` երկար- բարակ չլսելու մոր հերթական խրատները:
- Ալլո, Դա´վ, դո՞ւ ես:
- Չէ, լսափողը չգցես,
ուշադիր լսի´ր:
- Ո՞վ է, երևի սխալվել եք:
- Նելլի՞ն ես: Չեմ
սխալվել, ուշադիր լսի´ր: Քո Դավը մեզ մոտ է, եթե երկու ժամից իր պարտքը չփակի, էլ ընդհանրապես
չես տեսնի իրեն: Հասկացա՞ր: Ես կատակ չեմ անում:
- Ի՞նչ պարտք, ինչքա՞ն է,
- Նելլին ձայնն իջեցրեց ու անցավ լողասենյակ…
… - Ուզո՞ւմ ես ամեն ինչ
լավ լինի, երկու ժամից կգաս, հասցեն գրի …իր պարտքի թուղթն էլ կտամ նախապես:
Հակառակ դեպքում…ի´նքդ
որոշիր:
Երբ լողասենյակից դուրս
եկավ, չգիտեր ինչ աներ:
- Նե´լլ, ի՞նքն էր, գնում
ես դիմավորե՞ս,- խոհանոցից լսվեց մոր ձայնը:
- Հա´, մա´մ, գնում եմ, -
անհանգիստ ու անվստահ ձայնը մորը բերեց իր սենյակ:
- Քեզ ի՞նչ է եղել, ինչո՞ւ
ես գունատ:
- Դավիթի մայրը լավ չէ, մա´մ,
շտապ պետք է գնամ: Դու գիտե՞ս որտեղ է Գլինկայի փողոցը:
- Ո´չ, սպասի´ր, հորդ
զանգեմ` մեքենա ուղարկի:
- Ո´չ, - բղավեց Նելլին,
ու դուռը շրխացնելով, վազեց դուրս:
* * *
Երբ գտավ փողոցն ու
մոտեցավ շենքին, այնքան ցրված էր, որ չնկատեց դիմացի մայթին կանգնած դեղին <Մերսեդեսը>:
Բարձրացավ երրորդ հարկ,
գտավ ութերորդ բնակարանը:
Սեղմեց զանգի կոճակը:
Երբ դուռը բացվեց, Նելլին
չհասցրեց հասկանալ ինչ է կատարվում. հոր ապտակը տապալեց նրան հենց մուտքի մոտ:
* * *
Խաղատունն իր սովորական
կյանքով շարունակում էր պտտեցնել
ճակատագրերի անիվն ու ամեն անգամ մնում հաղթողի իր դիրքում:
Դավիթի երեսն ամբողջովին
կորած էր արյան մեջ: Առջևի երկու ատամներն էլ` կոտրված:
- Ուրեմն լսի´ր, ա´յ ոջիլ, ա´ռ քո պարտքի թուղթը, մյուս անգամ քեզ իմ հոր
խաղատանը չտեսնեմ:
Պայմանը սենց է, հիմա
կզանգես քո այդ նշանածին ու կժամադրես էս հասցեում: Ինքդ էլ կգնաս ժամադրության,
հասկացա՞ր: Ու փառք տուր Աստծուն որ…, - թուղթը հասցեով հրեց դեպի Դավիթը:
Դավիթին ուրիշ անելիք չէր
մնում:
* * *
Նելլին աչքերը բացեց այն
ժամանակ երբ հայրը ջուր էր ցայում երեսին:
- Հիմա´ր աղջիկ, բա արժե՞
դրա նմանի համար խորտակել կյանքը:
- Պա´պ, ես…
- Ո´չ մի պապ, հասկանո՞ւմ
ես, քեզ ծախեց քո այդ սիրած տղան, հասկանո՞ւմ ես:
- Ես սիրում եմ նրան, հիմա
ի՞նչ անեմ: Բայց պետք է խոսեմ նրա հետ, ինչո՞ւ ինձ չէր ասել:
Նա ինձ հետ երբեք այդպես
չի վարվի:
- Միամի´տ աղջիկ, հետո
կհիշես խոսքերս, բայց արդեն առանց ինձ ոչ մի քայլ:
Նելլիի պայուսակից լսվեց հեռախոսի
զանգի ձայնը:
- Մայրդ կլինի, ոչ մի բան
չասե´ս, ասա´ հիմա գալիս ենք:
Դավիթն էր:
- Նե´լլ, ես եմ, կարո՞ղ ես
մի կես ժամից լինել …….հասցեում, շատ է պետք, քեզ ասելու բան ունեմ:
Դավիթի նշած հասցեն հենց
այն հասցեն էր, որտեղ որ Նելլին էր հոր հետ:
Նելլին կատաղած հեռախոսը հարվածեց
պատին:
Հարվածի ձայնը համընկավ
հոր հեռախոսի զանգին:
- Մայո´ր Մինասյան, լսում
եմ: Հա´, մի մեքենա ուղարկիր իմ կոնսպիրտիվ բնակարան: Ո´չ, վարորդս աղջկաս է տուն
տանելու:
* * *
Քայլում էր` չկարողանալով
հիանալ աշնան գեղեցիկ գույներով, գունավոր տերևներով, հիշում, թե ինչպես մի ժամանակ ինքն էր պատմում Նելլիին տերևների գույների
գաղտնիքները:
Ոտքերով հարվածելով
տերևներին` հասավ այն նստարանին, որտեղ քանի~- քանի~ անգամ էր ճաշակել Նելլիի աղջկական շուրթերի համը:
Արդեն մեկ շաբաթ է` ամեն
օր գալիս է, կանգնում նստարանի մոտ:
Ծնկում է, գլուխը դնում
նստարանին:
Հետո ծոցագրպանից զգույշ
հանում ու նստարանին է դնում կոտրված ցողունով մի կարմիր վարդ ու խոսում ինքն իրեն:
Թվում է, թե գլուխը դրել է
Նելլիի ծնկներին ու խոսում է նրա հետ:
- Չե՞ս խոսում, ինչո՞ւ չես
ցանկանում պատասխանել, չէ՞ որ ես մեղավոր
չեմ եղել քո հարցում:
Ես հիվանդ էի այդ հիմար
խաղերով, միթե՞ դրա համար այսպես պատժում
են:
Ես սիրել ու սիրում եմ
քեզ: Ես քեզ կսիրեմ, սիրելի´ս, ինչ էլ որ լինի:
Ինչո՞ւ այն օրը չեկար իմ
ասած հասցեով:
Այս ութերորդ օրն էլ
բացառություն չէր:
…. Չե՞ս խոսում, ինչո՞ւ
չես ցանկանում պատասխանել:
Ու հանկարծ նստարանն այլևս
չդիմացավ ու սկսեց խոսել:
- Քեզ անպայման խոսքե՞ր են
պետք: Դե, ուրեմն, լսի´ր:
Դու այնքան հեռու ես
գնացել իմ հոգու ճանապարհներով, որ էլ վերադարձի ճանապարհ չկա:
Դու այնպիսի կրակ ես վառել իմ հոգում, որ ես հիմա
ինքս եմ վախենում դրա ջերմությունից ու
լույսից:
Ես կորել եմ քո աչքերի
մեջ, չեմ հասկանում, ի՞նչ է
կատարվում:
Գրկի´ր, համբուրի´ր: Ես դիմացա յոթ օր, էլ չեմ կարող, …. սիրում եմ
քեզ այնպես, որ դեռ ոչ ոք չի
սիրել:
Էլ ուժ չի մնացել, հանձնվում
եմ իմ ու քո ազնիվ սիրուն: Ինչ
լինելու է, թո´ղ լինի:
Ամուր գրկի´ր, խնդրում եմ:
Տղան ամուր գրկեց
նստարանը, դարձավ նրա հետ մի ամբողջություն ու լուծվեց անվերջանալի սիրո մեջ….
Անիծյալ չարխը դեռ պտտվում
է…