Անիծյալ չարխի պտույտը

* * *

Այգու նստարանին նստած աղջկա ձեռքում մի ծաղիկ է` կոտրված ցողունով:

Նյարդային շարժումներով խաղում է ծաղիկի հետ:

- Հանգի´ստ թող, ծաղիկը մեղք չունի:

- Բայց ինչո՞ւ, ի՞նչ կա դրա մեջ, արդեն մեկ տարի է, մամայիս խաբում եմ` այսօր, վաղը, մեկ շաբաթից: Մի´ նեղացիր, բայց վաղը մեզ սպասում են: Սա էլ իմ անձնականն է: Գիտեմ, որ մոտդ չկա:

Պայուսակից հանեց քսան հազարանոց թղթադրամն ու դրեց տղայի ծնկներին:

- Չեմ կարող, հասկանո՞ւմ ես, ես այնքան խնդիրներ ունեմ, որ այսպիսի տրամադրությամբ գալ Ձեր տուն առաջին անգամ….

- Ամեն ինչ լավ կլինի, - բռնեց տղայի դաստակը, սեղմվեց տղային:

- Ասում ես, էլի:

Թղթադրամն անհետացավ տղայի գրպանում:

- Դա´վ, գիտե՞ս երեկ մամաս փորձեր էր անում իմանալու մենք իրար հետ…

Տղան հարցական նայեց աղջկան:

- Երբ իմացավ, որ ոչինչ չի եղել, ասաց`  ուրեմն լավ տղա է երևում:

- Իսկ ի՞նչ առնեմ այս փողով, միայն ծաղիկնե՞ր:

- Ինչ ուզում ես: Բայց լավ կլինի մի հատ էլ ծխամորճ, պապաս հավաքածու ունի, սիրում է նման բաներ:

- Հո չե՞ս ասել, որ չեմ աշխատում: Դե գիտես, էլի, որ ժամանակավոր է:

- Չէ, ի՞նչ ես ասում: Համբուրի´ր ինձ: Այնքան լավ է քեզ հետ:

* * *

Մի դեղին <Մերսեդես> էր դանդաղ սահում փողոցով` աչքից բաց չթողնելով տղային:

Տղան կրպակի մոտ կանգնեց: Ինչ- որ բան ասաց վաճառողուհուն ու մի տուփ ծխախոտ վերցնելով` շարունակեց ճանապարհը:

Երեկո էր, երբ Դավիթը մոտեցավ խաղատան մուտքին:

<Այս անգամ հաստատ կշահեմ, թե չէ ինչպե՞ս եմ դուրս գալու այս վիճակից: Նույնիսկ մամայի համար չկարողացա դեղ գնել, գիշերը կտանեմ հաստատ: Բախտն իմ հետ է այսօր, քանի անգամ եմ փորձել Նելլիից խնդրել, բայց միշտ մի բան հետ է պահել: Այս անգամ ինքը տվեց>:

- Դավի´թ, տնօրենն ասել է էլ քեզ ներս չթողնենք, մինչև չփակես բոլոր պարտքերդ:

- Վաղն է վերջանում ժամկետը, համ էլ մոտս փող կա, վերջին անգամ, խնդրում եմ:

- Լավ, բայց վերջում կմոտենաս տնօրենին, քեզ էր հարցնում:

Երբ տղան անհայտացավ ավտոմատ բացվող դռների ետևում, դեղին մեքենայից իջավ մի մարդ ու մոտեցավ անվտանգության աշխատակցին, գրպանից ինչ- որ բան հանեց  ու ցույց տվեց վերջինիս:

- Ինչպե՞ս բարձրանամ տնօրենի մոտ:

Աշխատակիցը ցույց տվեց աջ կողմի աստիճանները.

- Երկրորդ հարկ, աջից առաջին դուռը:

* * *

Ամբողջ թղթադրամը վերածվեց ցանկալի  ժետոնների:

<Առաջին քայլը 23-ի վրա եմ դնում, կարմիր գույնի, ես զգում եմ…>

Բախտի սև ձեռքերը պտտեցրին անիծյալ չարխն ու …

Մտքում Դավիթը հաշվում էր. < Մեկ, երկու, երեք,…քսաներկու…>

Գնդիկը կանգ առավ ու տարավ  տրամադրության  տասներկու հազարանոց երազանքը:

Հետո երկու անգամ էլ փորձ արեց` 18-ը սևի վրա, 9-ը` կարմիրի…

Հետո նորից պարտքով խաղաց:

< Հիմա արդեն, որ բնակարանն էլ վաճառեմ, չի օգնի >:

… - Ե՞րբ ես փակվելու, արա´ :

Խաղատան տնօրենի տղան էր` իրեն հասակակից:

Թիկնապահը հետևից ուսերից հրելով նստեցրեց աթոռին:

- Կտամ, դե, հիմա գիտես, չունեմ, մի ամսվա ընթացքում…

- Չէ, քեզ մնաց 20 ժամ, հետո չնեղանաս: Ամուսնացա՞ծ ես:

- Չէ, մամայիս հետ եմ ապրում:

- Բա էն օրվա աղջիկն ո՞վ էր, ջինսից յուբկով, երկար մազերով, որ կանգառում տեսա:

- Իրա հետ գործ չունես, նշանածս է, ես ասացի չէ՞, կտամ մեկ ամսվա…

- Վաղը չտվեցիր, չնեղանաս,  ա´ռ, ստորագրի´ր, ընդհանուր պարտքդ է: Կամ էլ նշանածիդ կբերես:

Դավիթը փորձեց հարվածել, բայց ինքն ընկավ հատակին:

Թիկնապահը, որի ներկայության մասին մոռացել էր` ծիծաղում էր արյունոտ բերանը մաքրող Դավիթի երեսին:

* * *

<Առավոտ, արև, լույս, ինչքա~ն եմ ձեզ սիրում, ի~նչ լավ օր է այսօր>: Այսպիսի մտքերով Նելլին վեր կացավ անկողնուց ու մոտեցավ հայելուն: Ժպտաց իր արտացոլանքին, պտտվեց հայելու առաջ` գրգռելով իրեն ունենալու հայելու ախորժակն ու հագավ Դավիթի սիրած ջինսե կարճ կիսաշրջազգեստը:

- Այսքան քնել կլինի՞, Նե´լլ, ահագին գործ կա:

- Մամ, բա որ պապային դուր չգա՞, երեկ ասացի սիրում եմ, բարկացավ ու առանց ձայն հանելու գնաց քնելու:

- Կգա, դուր կգա, բա ես ինչի՞  համար եմ: Հայրդ ոստիկան է նույնիսկ իր մտածելակերպով, մի նեղացիր: Կարևորը որ սիրում ես:

Նելլին գրկեց մոր պարանոցն ու համբուրեց:

- Չեմ խնայի նրա համար ոչինչ:

- Լա´վ, լա´վ, շատ բան դու չես հասկանում:

Հեռախոսի զանգը կարծես օգնության եկավ` երկար- բարակ չլսելու մոր հերթական խրատները:

- Ալլո, Դա´վ, դո՞ւ ես:

- Չէ, լսափողը չգցես, ուշադիր լսի´ր:

- Ո՞վ է,  երևի սխալվել եք:

- Նելլի՞ն ես: Չեմ սխալվել, ուշադիր լսի´ր: Քո Դավը մեզ մոտ է, եթե երկու ժամից իր պարտքը չփակի, էլ ընդհանրապես չես տեսնի իրեն: Հասկացա՞ր: Ես կատակ չեմ անում:

- Ի՞նչ պարտք, ինչքա՞ն է, - Նելլին ձայնն իջեցրեց ու անցավ լողասենյակ…

… - Ուզո՞ւմ ես ամեն ինչ լավ լինի, երկու ժամից կգաս, հասցեն գրի …իր պարտքի թուղթն էլ կտամ նախապես:

Հակառակ դեպքում…ի´նքդ որոշիր:

Երբ լողասենյակից դուրս եկավ, չգիտեր ինչ աներ:

- Նե´լլ, ի՞նքն էր, գնում ես դիմավորե՞ս,- խոհանոցից լսվեց մոր ձայնը:

- Հա´, մա´մ, գնում եմ, - անհանգիստ ու անվստահ ձայնը մորը բերեց իր սենյակ:

- Քեզ ի՞նչ է եղել, ինչո՞ւ ես գունատ:

- Դավիթի մայրը լավ չէ, մա´մ, շտապ պետք է գնամ: Դու գիտե՞ս որտեղ է Գլինկայի փողոցը:

- Ո´չ, սպասի´ր, հորդ զանգեմ` մեքենա ուղարկի:

- Ո´չ, - բղավեց Նելլին, ու դուռը շրխացնելով, վազեց դուրս:

 * * *

Երբ գտավ փողոցն ու մոտեցավ շենքին, այնքան ցրված էր, որ չնկատեց դիմացի մայթին կանգնած դեղին <Մերսեդեսը>:

Բարձրացավ երրորդ հարկ, գտավ ութերորդ բնակարանը:

Սեղմեց զանգի կոճակը:

Երբ դուռը բացվեց, Նելլին չհասցրեց հասկանալ ինչ է կատարվում. հոր ապտակը տապալեց նրան հենց մուտքի մոտ:

* * *

Խաղատունն իր սովորական կյանքով  շարունակում էր պտտեցնել ճակատագրերի անիվն ու ամեն անգամ մնում հաղթողի իր դիրքում:

Դավիթի երեսն ամբողջովին կորած էր արյան մեջ: Առջևի երկու ատամներն էլ` կոտրված:

- Ուրեմն լսի´ր, ա´յ  ոջիլ, ա´ռ  քո պարտքի թուղթը, մյուս անգամ քեզ իմ հոր խաղատանը չտեսնեմ:

Պայմանը սենց է, հիմա կզանգես քո այդ նշանածին ու կժամադրես էս հասցեում: Ինքդ էլ կգնաս ժամադրության, հասկացա՞ր: Ու փառք տուր Աստծուն որ…, - թուղթը հասցեով հրեց դեպի Դավիթը:

Դավիթին ուրիշ անելիք չէր մնում:

* * *

Նելլին աչքերը բացեց այն ժամանակ երբ հայրը ջուր էր ցայում երեսին:

- Հիմա´ր աղջիկ, բա արժե՞ դրա նմանի համար խորտակել կյանքը:

- Պա´պ, ես…

- Ո´չ մի պապ, հասկանո՞ւմ ես, քեզ ծախեց քո այդ սիրած տղան, հասկանո՞ւմ ես:

- Ես սիրում եմ նրան, հիմա ի՞նչ անեմ: Բայց պետք է խոսեմ նրա հետ, ինչո՞ւ ինձ չէր ասել:

Նա ինձ հետ երբեք այդպես չի վարվի:

- Միամի´տ աղջիկ, հետո կհիշես խոսքերս, բայց արդեն առանց ինձ ոչ մի քայլ:

Նելլիի պայուսակից լսվեց հեռախոսի զանգի ձայնը:

- Մայրդ կլինի, ոչ մի բան չասե´ս, ասա´ հիմա գալիս ենք:

Դավիթն էր:

- Նե´լլ, ես եմ, կարո՞ղ ես մի կես ժամից լինել …….հասցեում, շատ է պետք, քեզ ասելու բան ունեմ:

Դավիթի նշած հասցեն հենց այն հասցեն էր, որտեղ որ Նելլին էր հոր հետ:

Նելլին կատաղած հեռախոսը հարվածեց պատին:

Հարվածի ձայնը համընկավ հոր հեռախոսի զանգին:

- Մայո´ր Մինասյան, լսում եմ: Հա´, մի մեքենա ուղարկիր իմ կոնսպիրտիվ բնակարան: Ո´չ, վարորդս աղջկաս է տուն տանելու:

* * *

Քայլում էր` չկարողանալով հիանալ աշնան գեղեցիկ գույներով, գունավոր տերևներով, հիշում,  թե ինչպես մի ժամանակ ինքն էր պատմում Նելլիին տերևների գույների գաղտնիքները:

Ոտքերով հարվածելով տերևներին` հասավ այն նստարանին, որտեղ քանի~- քանի~  անգամ էր ճաշակել Նելլիի աղջկական  շուրթերի համը:

Արդեն մեկ շաբաթ է` ամեն օր գալիս է, կանգնում նստարանի մոտ:

Ծնկում է, գլուխը դնում նստարանին:

Հետո ծոցագրպանից զգույշ հանում ու նստարանին է դնում կոտրված ցողունով մի կարմիր վարդ  ու խոսում ինքն իրեն:

Թվում է, թե գլուխը դրել է Նելլիի ծնկներին ու խոսում է նրա հետ:

- Չե՞ս խոսում, ինչո՞ւ չես ցանկանում պատասխանել, չէ՞  որ ես մեղավոր չեմ եղել քո հարցում:

Ես հիվանդ էի այդ հիմար խաղերով, միթե՞  դրա համար այսպես պատժում են:

Ես սիրել ու սիրում եմ քեզ: Ես քեզ կսիրեմ, սիրելի´ս, ինչ էլ որ լինի:

Ինչո՞ւ այն օրը չեկար իմ ասած հասցեով:

Այս ութերորդ օրն էլ բացառություն չէր:

…. Չե՞ս խոսում, ինչո՞ւ չես ցանկանում պատասխանել:

Ու հանկարծ նստարանն այլևս չդիմացավ ու սկսեց խոսել:

- Քեզ անպայման խոսքե՞ր են պետք: Դե, ուրեմն, լսի´ր:

Դու այնքան հեռու ես գնացել իմ հոգու ճանապարհներով, որ էլ վերադարձի ճանապարհ չկա:

Դու  այնպիսի կրակ ես վառել իմ հոգում, որ ես հիմա ինքս եմ վախենում դրա  ջերմությունից ու լույսից:

Ես կորել եմ քո աչքերի մեջ, չեմ հասկանում, ի՞նչ է կատարվում:

Գրկի´ր, համբուրի´ր: Ես դիմացա յոթ օր, էլ չեմ կարող, …. սիրում եմ քեզ այնպես, որ դեռ ոչ ոք չի սիրել: 

Էլ ուժ չի մնացել, հանձնվում եմ իմ ու քո ազնիվ սիրուն: Ինչ լինելու է, թո´ղ լինի:

Ամուր գրկի´ր, խնդրում եմ:

Տղան ամուր գրկեց նստարանը, դարձավ նրա հետ մի ամբողջություն ու լուծվեց անվերջանալի սիրո մեջ….

Անիծյալ չարխը դեռ պտտվում է…