Ժամանակակից «հանճարներին»

« Մայր հողին - հագեցած արցունքով

Փաթի՜լ առ փաթիլ իջնում էր ձյունը…»

Երբեք մի՛ սկսիր նման տողերով

Քո ծնունդ առնող բանաստեղծությունը:

Մի՛ գրիր թե տերևը բղավեց. – Ընկա,-

Քանի դեռ տերևը չի՛ հասել հողին,

Դա էլ տերևի սլա՜ցքն է որ կա՝

Ձգտումը դեպի իրեն ծնողին:

Բնության քողը հա՜ստ վարագույր է՝

Միլիո՜ն անհայտով մի հավասարում,

Հազար փականով փակված մի դո՜ւռ է

Բանալիները հեռու երկնքում:

Ձեռքիդ գրի՜չը կացին չէ մի բութ,

Որ նախատեսված է կտրելու համար,

Բնության ամեն մի նո՜ւրբ երևույթ

Բացվո՜ւմ է գրչով բանաստեղծական:

Գրում ես պոե՜տ ես, բայց աղմկո՜ւմ ես՝

Արթնացնում թռչո՜ւն ու գազան,

Գլուխդ բարձին գովաբանո՜ւմ ես

Թե՜ գիշերվա կեսին տեսար Լուսաբաց…

Ավելի լա՜վ է քիմիկոս լինես-

Ջրի ֆորմուլը անգիր իմանաս,

Միգուցե  ճի՞շտ է, որ փորձեր անե՜ս,

Համոզվե՜ս, որ ջուր երբե՛ք չես ստանա: