«Գիշերային դիմակներ» (շարք)

Ո՜վ էլ լինես

Ի՜նքդ քո մեջ

Կամ դո՜ւրս քեզնից,

Արմատներդ չմոռանա՜ս,

Քեզ արմա՜տն է պահում այնպե՜ս

Ինչպե՜ս ծառին հարվածներից:

Եթե այրվե՜ս ցավի՜ց, վշտի՜ց

Ու քեզ թվա թե վերջացա՜ր-

Արմատներդ չե՜ն խեղճանա՝

Նո՜ւյնն է ասես թե մշուշո՜ւմ

Ճանապարհդ կորցրեցի՜ր,

Բայց մի քիչ ո՜ւշ նորի՛ց գտար…

Արմատներիդ կառուցվածքը

Բա՜րդ է այնքան,

Որքա՜ն ասես թե վիճելդ գիշերվա հետ,

Երբ վստա՜հ ես, գիտե՛ս հաստատ,

Որ գիշերը կվերջանա՜

Դու կմնաս լույսերի մեջ:

Ու վիճո՜ւմ էր գիշերն ինձ հետ

Դեսի՜ց-դենից,

(և ոչ մի խոսք արմատներից)

Ես չգիտե՜մ-

Ինքը գիտե՞ր թե՞ չգիտեր՝

Այդ անարմատ անաստվա՜ծը

Կարկատո՜ւմ էր հին վերքերս

Վատ դերձակի ասեղի պես…

Ո՜վ էլ լինես

Ի՜նքդ քո մեջ

Կամ դո՜ւրս քեզնից-

Հեռանալո՜վ չե՛ս հեռանում արմատներից,

Քեզ արմա՛տն է պահում այնպե՜ս

Ինչպես հո՜ւյսը ծնունդ առնող

Լուսաբացից: