Մեզ փրկիչ պետք չի

Փրկիչնե՞ր, շա՜տ են եկե՜լ- գնացել

Մեր Հողը դարձրել զբոսավայր,

Խոստումնե՞ր, շա՜տ ենք լսե՜լ – զարմացել

Եվ հավատացել ենք լռելյայն…

*                                                      

Հայտնվել ենք մի խոսո՜ղ թակարդում՝

Սևի՜, Սպիտակի ճիրանների մեջ,

Եվ հոգինե՜րն են մեր անվերջ քրքրում

Փրկիչի դեմքով դերվիշներ:

*

Խաղադրո՜ւյք է դարձել Բախտը մեր

Կամ աճպարարի ա՜րկղ մոգական,

Արկղից թռչում են սև՜ աղավնիներ՝

Ծափահարում ենք ինչպես երեխա:

*

Ո՞ւր էինք գնում, ո՞ւր հայտնվեցինք՝

Աշխարհի բեռը ուսներիս բարձած,

Ինչի՞ց սկսեցինք, ի՞նչ կառուցեցինք,

Որ հիմա լքո՜ւմ ենք դառնացած:

*

Քարտեզ ունեի՜նք՝ աշխա՜րհը չուներ,

(Վարդանի հոգի՜, Կոմիտասի սի՜րտ)

Մի բո՜ւռ էլ չկանք,  ո՞վ կմտածեր,

Որ ներելու ենք «արքաներին» բիրտ:

*

Հո՜ղը հայրենի դարձա՛վ մի սենյակ-

Առա՜նց պատուհան ու տանի՛ք,

Վերևո՜ւմ էինք - ընկանք ներքնահարկ՝

Առնետաժողովին մնացինք գերի:

*

Միգուցե՞ ժա՜մն է բռունցքոտվելու՝

Առնետավազքի հոսքին հակառակ,

Միգուցե՞ ժա՜մն է մաքրազարդելու

Եվ Հո՜ղը մեր Սո՜ւրբ  և Տո՜ւնը մեր Տաք…

*

Փրկիչնե՞ր, շա՜տ են եկե՜լ- գնացել

Մեր հողը դարձրել զբոսավա՜յր,

Բա՛վ է, մե՜նք ենք փրկիչներ դարձել,

Մե՜նք էլ կփրկենք Հո՜ղը մեր նախնյաց: