"Երևանյան օրեր" շարք օր երկրորդ

* * *

Անձրևից հետո քաղաքի ասֆալտը նմանվել է մոխրագույն վարդի:

Տեղ-տեղ հավաքված անձրևաջրերը փայլում են ամպերի տակից զգույշ ծիկրակող արևի թույլ ճառագայթներից:

Բնության հետ համահունչ ժպտում են նաև կանգառում հավաքված մարդիկ:

Կարծես միայն թերթի կրպակի աշխատողի դեմքն է, որ մտախոհ է:

Միգուցե նրանից, որ գնորդ չկա, թե արդեն նորությունները չեն հետաքրքրում մարդկանց:

Օպերայի վրա տեղադրված ժամացույցը շարժվում է չափից արագ, ժամը 19.40 րոպե:

Այդպես է թվում այն աղջկան, որը երևի ժամադրված է ու սպասում է անհանգիստ, քանի որ ժամադրության հավանական ժամը երևի եղել է 19.30 կամ 19.00:

Հետաքրքրության և ալարկոտ հետաքրքրության վեճը միշտ ավարտվել է առաջինի հաղթանակով:

Մի քայլ մոտեցա աղջկան ու ավելի ուշադիր նայեցի:

Անկախ ինձնից ես էլ եմ նայում ժամացույցին:

Իրոք որ շատ արագ է գնում ժամանակը:

- Ժամը քանի՞սն է,- թոռան ձեռքը բռնած մի պապիկ է հարցնում ինձ:

Աչքերով ցույց եմ տալիս օպերայի վրայի ժամացույցը:

- Սրանց ժամն էլ է սխալ, տղա ջան, բջջայինով նայիր:

- Սրանց, ո՞ւմ…

Երբ ձեռքս տարա հեռախոսս հանելու, բարձր լսվեց հեռախոսի զանգ:

Աղջիկն անհամբեր միացրեց հեռախոսն ու մոտեցրեց ականջին:

Անցավ ուղիղ երկու րոպե ու պարզ երևում են աղջկա աչքերից գլորվող արցունքները:

- Արժե՞ այսքանից հետո ապրել, երբ արդեն ապրել եմ կյանքիս լավագույն օրը:

Նա նույնիսկ այդ վիճակում այնքան գեղեցիկ էր, որ նրա հարցը կարծես մի ապտակ լիներ կենդանի կյանքին:

Արժե՞ ապրել: Կարծես թե մարդն ունի ընտրություն:

Մոտեցած երթուղային տաքսուն աղջիկը ինձնից առաջ մոտեցավ, կարծես առանց համարը նայելու:

Անտարբեր բարձրացավ:

Կողքն ազատ էր:

Նստեցի:

Մեքենայում, մագնիտոֆոնից լսվում էր իրեն երգիչ համարող մեկի բղավոցով ձայնը:

Կարծես մեկի բացված վերքին Թուրքիայում արտադրված աղ էին լցնում:

Աղջիկն ականջակալները հագցրեց ականջներին:

Երևի չի օգնում, որովհետև մի քանի վայրկյան անց հանկարծ հանեց ականջակալներն ու դիմեց վարորդին:

- Անջատեք, հա՞, այնքան էլ բարձր է…

- Ինչո՞ւ, քույրիկ ջան, քո այդ անճաշակ սիմֆոնիաներից լա՞վ չի, ուզո՞ւմ ես Թաթուլ դնեմ:

- Թո'ղ երգի, եթե քեզ խանգարում է կարող ես իջնել, - տարիքով մարդ է ասողը, հին մարդկանցից, որոնք ամբողջ կյանքում ջուր են լցրել ուրիշի ջրաղացին:

Վարորդն անջատեց երաժշտությունը:

- Լավ, լավ, ուզում էի կուլտուրական սպասարկել, չեղավ: Անցած տարի խոպան էի գնացել,- դիմում է կողքը նստած երիտասարդին,- եկա տեսա հարսս թոռանս տվել է թագջութագի (երևի խոսքը թավջութակի մասին է), կատաղեցի, հանեցի տարա դհոլի բաժին:

Շարունակությունը չի լսվում:

Աղջիկը ցածր ձայնով խոսում է ինքն իր հետ:

« Նա էլ է երաժիշտ, թավջութակ է նվագում, ֆիլհարմոնիկի նվագախմբում: Վաղը հյուրախաղերով մեկնում են Հունաստան: Միայն ինձ է ասել, որ էլ չի վերադառնալու: Վերջին անգամ էլ չեկավ ժամադրության: Ատում եմ կյանքը:»

Վեր կացավ անսպասելի, ափերով փակեց բերանը, սրտխառնոց ուներ:

- Կանգնի'ր, այստեղ կանգնի'ր, - չգիտես ինչու անսպասելի գոռացի վարորդի վրա:

Օգնեցի աղջկան իջնելու:

Երթուղային տաքսին շարունակեց իր վազքուղին:

Մեքենայում շարունակում էին երգել Թաթուլը, Արմենչիկը կամ  չգիտեմ թե էլ ով: