Սիրվելու համար էակ արարվածը
սիրողի առաջ կարող է դողալ,
այսպիսին է կյանք – առեղծվածը,
գիշերով,
գիշերով սրբանալ …
* * *
Ծնվե՛լ ես,
Արարվե՛լ,
Տրվե՛լ ես սիրուդ,
բայց տե՛ս,
արցունքներդ ես մաքրում,
նույնիսկ քո թանձր, փակ վարագույրը,
քեզ նման նուրբ է արտասվում…
Արվե՞ստ է սերը,
լուռ հեռանա՞լը,
բյուր տանջանքնե՞րը՝ վախճան չունեցող,
արվե՞ստ է կարոտը հեռվից զսպելը,
արվե՞ստ է մթով ծերանալը…
Արվե՞ստ է,
թե՞ Սեր է,
կայմին փաթաթված կարմիր առագաստը սիրո,
թե՞ քո գեղեցիկ ոտքերը գրկած
մեռնող կապտագույն երեկոն…
Սերը Արվե՞ստ է,
թե՞ Արվեստն է Սեր…
Օտար հարցեր են հիմա իմ աչքում,
Տե՛ս,
արցունքներս ես էլ եմ սրբում,
որ հետո խաղաղ մտնեմ հավերժ քուն…
… Հողը արբե՜լ է,
գժվե՜լ է ցավից,
երկնե՜լ զարմանքից,
կատաղե՜լ կրքից,
ինձ չի ընդունում իր գիրկը
- Հոգիդ խաղաղ չէ,
հարցեր են բազմած ուղեղիդ,
դեռ չի՛ չորացել ,
չի՛ գոլորշիացել
թափանցիկ թացը կյանք-տերևներիդ …
Մա՞հն էլ է արվեստ…
անվերջ կաթացող ցավերի խոսքով
անձրև՞ը – արվեստ…
… քամին էլ հիմար քշում տանում է
այն հին, մոռացված,
վաղուց թոշակի անցած վարկածը,
որ արվեստ է… նաև մեռելահացը:
* * *
Դե բարձրացնում եմ գավաթս ճաքած,
Լցված Արվեստի սիրո լուծույթով,
Տե՛ս, ձեռքս դողաց,
Հոգիս կռացավ ու
Մինչ դողալը…
Սողաց դեպի քեզ՝
Կին,
Քո սրբանալը…
Ս.Ումառ
Երևան 2014թ.
Комментариев нет:
Отправить комментарий