Սիրո գույնը

Մեկ ամիս է արդեն հանդիպում ենք, բայց արդեն  քանի~ անգամ ենք վիճել` իրար չհասկանալով:

Ամեն անգամ իմանալով իմ դյուրաբորբոք բնավորությունը`  դու առաջինն ինքդ ես մոտենում ու գրկելով ինձ` ամեն ինչ հարթում:

* * *

Լուսաբաց:

Չեմ ցանկանում վեր կենալ անկողնուց:

Աջ ձեռքիս վրա նրա գլուխն է, մազերն էլ` փռված ամբողջ բարձով մեկ:

Սավանը սահել է` բացելով կուրծքը:

Չնայել չի ստացվում:

Կրծքերը`աղավնու այդ անհանգիստ ու անկուշտ ձագերը, ամբողջ գիշեր տանջվելով իմ շուրթերից` հիմա անխռով քնած են:

Մի՞գուցե մրսում են, ծածկե՞մ, թե՞ ոչ:

Հայացքս ընկավ դիմացի պատին:

Աշխարհի քարտեզն է կպցված:

Մի ճանճ է սղում Իտալիայի վրայով, հետո անցավ Ֆրանսիա,Գերմանիա, թռավ նստեց Թուրքիայի վրա:

Երևի դուրը չեկավ, մանրիկ քայլերով մտավ Հայաստան ու արդեն հինգ րոպե է` չի շարժվում:

Քարտեզի վրա յուրաքանչյուր  երկիր մի գույնով է ներկված:

Լուսաբաց:

Գույնե~ր:

Ամեն լուսաբաց իր գույնն ունի, իր երաժշտությունն ու իր տարամաբանությունը:

Կիսաձայնս լսելի էր սենյակում:

Այսօր լուսաբացը վարդագույն է ու շտապ պահանջում է սև սուրճ:

Զգույշ հանեցի ձեռքս գլխի տակից ու վեր կացա: Մոտեցա պատուհանին, որ լսեմ լուսաբացի ամենօրյա երաժշտությունը՝ կանանց կրունկների կտկտոցը մոխրագույն ասֆալտի վրա:

Երաժշտություն չկա, այսօր կիրակի է:

- Դու ինձ սիրու՞մ ես:

Շրջվեցի ու տեսա, թե ինչպես է սավանով փակում կուրծքը:

- Ի՞նչու ես փակում, թող մնա, գեղեցիկ է: Համ  էլ սուրճ պատրստիր, լա՞վ:

- Չէ´, սկզբից պատասխանի´ր:

- Քեզ ինչպե՞ս կարելի է չսիրել, իհարկե, սիրում եմ:

- Ես լսում էի, թե ինչպես էիր մտածում, որ լուսաբացն իր գույնն ունի:

Իսկ ի՞նչ գույնի է քո սերը:

- Սուրճ եմ ուզում:

- Խնդրում եմ, ասա, հա՞:

- Դո´ւ ասա:

- Պետք է լինի կարմիր, դա է սիրո գույնը:

- Ո´չ, դա կրակի գույնն է, կրակ` մարմնում, իսկ դա դեռ սեր չէ, այն մարում է, հանգչում ժամանակի ընթացքում:

Օրինակ երեկ մարմինդ այրվում էր հաճույքի կարմիր գույնով, ու մի կողմ շպրտած սավանը փաթաթվել էր աչքերիս, շրթունքներիս… իսկ այսօր  աչքերիցս թաքնվում է այդ նույն սավանի տակ:

Հանգչելով` կրակը դարձել է մոխրագույն: Սերը մոխրագույն չի կարող լինել: Պա՞րզ է:

Այտերը կարմրցին, գլուխը մտցրեց սավանի տակ:

- Կարմրեցի´ր, սիրո համար չեն կարմրում: Սուրճ չե՞ս սարքելու:

Մոտեցա, նորից պառկեցի: Քաշում եմ սավանը:

Ամուր բռնել է նուրբ մատներով, որտեղի՞ց այդքան ուժ:

Սավանի տակից նրա ձայնն է՝ մարմնից միաժանակ վանող ու կանչող:

- Նարնջագու՞յն:

- Ոչ, դա, այսպես ասած, աշխարհիկ գույն է` ուտելու հետ կապված:

Հիշո՞ւմ ես գովազդը. <Թարմ մնալու համար աշխատեք օգտագործել նարնջագույն մրգեր ու բանջարեղեն` նարիջ, մանդարին, գազար….նրանցից պատրաստված թարմ հյութեր> :

Նարնջագույն հեղափոխություն, ցույցեր, քաղաքական անհնազանդություն…

Այն նույն կարմիր գույնն է` միայն առանց ագրեսիայի:

- Դեղինի մասին ի՞նչ կասես: Ասա` գնամ սուրճ բերեմ:

- Դավաճան գույն է, չեմ սիրում, հիվանդության հոտ է գալիս:

Դեղինը միաժամանակ խորհրդանշում է և´ կյանք, և´ մահ:

Դեղինը հատուկ է դյուրաբորբոք մարդկանց:

Դեղինը բամբասանքի գույն է:

Երբ երկար նայում  եմ դեղին գույնին, գլուխս ցավում է, աչքերս` հոգնում:

Քեզ մոտ այդպե՞ս չէ:

- Այդպես է, շրջվի´ր վեր կենամ:

- Չեմ նայում, վե´ր կաց,-ստում եմ ու չեմ կարմրում:

Սավանը վրան փաթաթած վազեց անկողնուց դեպի խոհանոց:

Հետո լսեցի նրա ձայնը, խաղի մեջ է մտել:

- Կապույտ գույնն անվերջ է, ձգում է տխրության, թուլության, դրամասիրության:

Կապույտը զիջող, ռոմանտիկ մարդկանց է հատուկ:

Համաձայն չե՞ս:

- Համաձայն եմ ,- բղավում եմ ես:

- Եկավ սուրճդ,- սավանը հնդկական սարիի նման փաթաթվել է նրա մարմնով:

Սպիտա~կ, սպիտա~կ:

- Երկնագույնը հատուկ է անընդհատ փոփոխվող մարդկանց: Նրանք չունեն կայուն սկզբունքներ, առավել ռոմանտիկ են ու…շուտ համաձայնվող:

- Արի´ ինձ մոտ:

- Չէ, գիտեմ կքանդես սավանը, չեմ ուզում:

- Խնդրում եմ, արի: Խոսք եմ տալիս:

Մոտեցավ:

Ձեռքը բռնեցի ու մոտեցանք պատուհանին:

- Տեսնում ես, - մատով ցույց եմ տալիս ինչ-որ տեղ:

- Ի՞նչ պետք է տեսնեմ, ոչինչ չկա, սովորական բակ  է: Մեր բակն է:

- Նայի´ր լվացքի պարանին:

Նրա լվացքի պարանին թեթև քամու ձեռքերում պարում են մի քանի կանացի մանուշակագույն ներքնաշորեր:

- Ատում եմ մանուշակագույնը, նրանք իմ աչքերից  թաքցնում են քո գեղեցիկ…

Մատները դրեց շուրթերիս ու նայում է ուղիղ աչքերիս մեջ:

- Դե՞,ինչ գույն մնա՞ց:

Մտքումս հաշվում եմ ու ակամա ցածրաձայնով ասում:

- Կանաչը:

- Կանաչը, - ավելի ցածրաձայն ասում  է ու քանդում սավանը:

Կանգնած է գեղեցիկ կարճ, թափանցիկ, կանաչ գիշերանոցով:

Մեկ ամիս է արդեն հանդիպում ենք, բայց քանի անգամ ենք վիճել`իրար չհասկանալով:

Բայց ամեն անգամ իմանալով իմ դյուրաբորբոք բնավորությունը`  դու առաջինը ինքդ ես մոտենում ու գրկելով ինձ` ամեն ինչ հարթում:

Ստացվում է, որ ես Դեղին գույնն եմ,Դու կապույտը ու միանալով…կանա՞չ:

- Ես չեմ սիրում ո´չ մի գույն, ո´չ մի երանգ, ես քե´զ եմ սիրում…

Զարմացած աչքերը վախ են արտահայտում,վախ` նորից վիճելու,նորից հաշտվելու:

Պատռում եմ տեղի տվող կանաչ գիշերանոցն ու նրա մերկ մարմինը ձեռքերիս վրա՝ մոտենում անկողնուն:

- Սպիտակի մեջ բոլոր գույներն են, մի կողմ նետիր սավանը:

Սերը չի կարող լինել գունավոր:

Նա թափանցիկ է ու անգույն:

Ընդունում է այն գույնը, որով որ նրան են ընդունում:

Ի՞նչ գույն, երբ կրծքիս վրա թփրտում են քո կրծքերը, երբ հիմա կարմիրը կդառնա վարդագույն, կդառնա մորեգույն:

Երբ քո ձեռքերը` գրկած պարանոցս, ինձ բարձրացնում են դեպի արևը, հիմա դեղինը կդառնա կանաչ` քո չարչարված կապույտ շրթունքների գույնին խառնվելով:

Մոխրագույն աչքերդ փակ են ու դու լավ գիտես, որ կնոջ ամենաթույլ տեղը փակ կոպերն են, որոնց համբուրելը մի նոր ալիք է ծովի, մի նոր զմրուխտե փոթորիկ, մի նոր զգացմունք է, որ գույներ չունի:

Փակ աչքերիցդ կաթում են թափանցիկ արցունքներ ու լեզվիս վրա աղի համ չունեն:

Նրանք անգույն են, անգույն` արբեցնող ու երկինք հանող, երգեր են նրանք` բոլոր ժամանակների ու սիրո պահերի:

Ի՞նչ գույն, երբ ես չեմ զգում թե ու՞ր եմ գնում:

Իսկ դու որտե՞ղ ես:

Գոհարատուփը, որ նոր էր բացվել ու ցոլցլում էր կանչող գույների բազմերանգ ձայնով, մի՞թե գույն ունի~: Չունի~:

Իմ շրթունքները`կրքից գունաթափ, ճանապարհ են ընկել  լուսնաթով մարմնիդ արահետներով, մի՞թե գույն ունե~ն: Չունեն~:

Քո թափանցիկ շրթունքները սոսնձվել են իմ պարանոցին ու ըմպում են միլիվայրկյաններ տևող հավերժության անգույն նեկտարը  և դա գույն չունի~:

Իմ հառաչանքը մի՞թե գույն ունի, չունի~:

Քո կրքոտ հագոցները սպիտակ են, մաքուր,  դե, ասա´, խնդրեմ.

- Սերը գույն ունի՞:

- Ունի~, կանա~չ է, այդպես եմ ուզում:

 * * *

Աջ ձեռքիս վրա նրա գլուխն է,մազերն էլ` փռված ամբողջ բարձով մեկ:

Սավանը սահել է` բացելով կուրծքը:

Չնայել չի ստացվում:

Բայց արդեն ոչ մի փորձ չի անում փակելու:

- Դու ինձ վաղը կասե՞ս, թե քո սերն ինչ երաժշտություն ունի:

- Կասեմ, սիրելի´ս, կասեմ, թե ինչ երաժշտություն է, քանի մեգաբայթ է, ինչքան է կշռում,ինչ հասակ ունի  և էլի~, էլի~: Սերը գույն ունի՞:

- Ունի~, կանա~չ  է:

 Հիմա իմ սերը  մոխրագույն է, ուզում եմ քնել: