Հիշում եմ,
որ ապարդյուն էին
կոպերովս փակել կոպերդ,
հիշում եմ,
որ համաչափ չէին
սրտիդ, մարմնիդ տրոփյունները…
Ձգվում էր դեպի վեր՝
մարմնիցդ գոլորշի բարձրանում,
հիշում եմ...
ինչ որ ծիտիկ էր
անհանգիստ թպրտում…
Հիշում եմ...
արև լցվեց քո մեջ,
դիմացա այդ շոգին,
հիշում եմ...
հոգիս ցնորվեց,
երբ սուլում էր անամոթ քամին…
Հիշում եմ,
որ համոզում էիր,
թե ամեն ինչ սուտ է ու սին,
հիշում եմ,
որ դանդաղ մոտենում էին
կոպերս կիսաբաց կոպերիդ…
Քո մեջ իմ ներկան էր շեշտվում,
քո արտացոլանքը՝ իմ մեջ,
խանդում էի նույնիսկ Աստծուն,
որ ճանաչում է քեզ…
Վախճան դեռ չկա, ուստի
հիշում եմ…
Հրդեհ էր պարում ստինքերումդ զույգ,
այրվում էին նույնիսկ մեր զգեստները,
մեզանից այդքան հեռու…
Ս.Ումառ
Комментариев нет:
Отправить комментарий