Ընդամենը երեք տառ…

Ընդամենը երեք տառ: Բայց իմաստը….

Ընդամենը մեկ բառ, երեք տառ ու …սկսվում է ամեն ինչ:

Հետաքրքիր է, քանի՞ բառ կա երեք տառով. սուտ, մահ, գեն, որբ, ձագ, բոթ, սեր, թուր, սուր, հաբ, բիբ, աղբ,  գութ, տղա, քար, դար, կար, սար…

Չէ~, այդ բառն այստեղ չկա: Այն գտնվելու մեկ վայր ունի միայն`

<Հոգի> ինքնավար հանրապետության մայրաքաղաք՝  <Սրտի>  կենտրոնից  36 աստիճան  դեպի հյուսիս-արևմուտք:

Այդ բառը կարող է ընդամենը մեկ վայրկյանում փոխել ամբողջ կյանքի ընթացքը:

Կախարդական բառ է: Եվ բոլորովին էլ իզուր չէ, որ թաքնվել է սրտի մեջ, քանի որ հենց սրտից էլ դուրս են գալիս բոլոր, բոլոր բառերն իրենց նշանակությամբ:

Սրտից է դուրս գալիս ժպիտը, երբ ուզում ես լաց լինել:

Սրտից է դուրս գալիս լացը, երբ շատ երջանիկ ես:

Սրտից է դուրս գալիս ծիծաղը, երբ շատ ես անհանգստանում:

* *  *

Երբ միացավ ինտերնետային կրիչը, էկրանին երևաց գովազդային շարժապատկեր, փակվեց  ու հաջորդեց ինչ- որ սոցիալական ցանցի ծանոթությունների կայք:

* * *

Արդեն երկու ամիս  է, ինչ նամակարգական  կոչվող կապով    <կախված> եմ ինտերնետ-սարդոստայնի թելերից:

Անունը Քրիստինա է, տարիքը` քսանչորս, եթե, իհարկե, ճիշտ է ասել:

Նկարներ չենք փոխանակել, չենք հանդիպել:

Շփվել ենք առանց մտերմական արտահայտությունների, առանց քնքուշ բառերի, բայց միշտ գտել ենք անհանգստացնող  թեմաների ու մտքերի ընդհանուր պատասխաններ:

Չէի կարող հանդիպել: Այսօր բժիշկն ասաց, որ ոտքիս ոսկորն արդեն կպել է, կարելի է քայլել:

Որոշեցի հանդիպել:

Երբ միացրեցի համակարգիչս, տեսա հաղորդագրության թարթիչ աչքը:

< Ողջույն, սիրելի´ս,  ի´մ սեր: Այսօր քո սիրած զգեստն եմ հագել, հիշո՞ւմ ես` սպիտակը, կապույտ գծերով: Ձեռքիս ափերը մեկնել եմ քեզ ու սպասում եմ…>

Բայց մենք երբեք չենք հանդիպել: Սա ի՞նչ նամակ է…

Ուրիշին ուղղվա՞ծ ու պատահականորեն ի՞նձ ուղարկված:

<Մենք չենք հանդիպել, ինչպե՞ս պետք է հիշեմ… դու երևի շփոթել ես հասցեն >:

Նամակն անհայտացավ իմ համակարգչի էկրանից հենց այն ժամանակ, երբ  բնակարանում անջատվեց էլեկտրական  հոսանքը:

Երկու ամսվա իմ անկեղծությունը ցնդեց սենյակի մթության մեջ:

Դե,  իսկ նա, ում հասցեագրված է նամակը, արդեն շատ հեռու է գնացել շփումների մեջ:

Երբ նորից միացավ համակարգիչս, նոր հաղորդագրություն էր.

<Դրանք իմ երկու ամսվա չուղարկված տողերն , որ քեզ համար էի պատրաստել… Ուղարկեցի` իմանալով, որ ապաքինվել ես  և էլ չես գրի>:

<Ես այնքան շնորհակալ եմ քեզ`այս ընթացքում ինձ հետ լինելու համար, որ չգիտեմ, ինչպես պետք է… Դու ինձ անչափ օգնեցիր: Չէ՞ որ, իմանալով իմ վիճակը`ինձ լքեց ընկերուհիս, իսկ դու…>

  <Ես գիտեմ, որ չես ցանկանա հանդիպել: Ես էլ չեմ ցանկանա, քանի որ ինձ տեսնելուց հետո, միևնույն է, դո´ւ  ես հետ կանգնելու>:

<Ինչո՞ւ: Ինձ համար արտաքինը նշանակություն չունի, չե՞ս հավատում>:

<Չգիտեմ: Դու ուզո՞ւմ ես հանդիպել>:

<Անպայմա´ն: Ես կարող եմ վաղվանից քայլել, ճիշտ է դանդաղ բայց…>:

<Լա´վ, երեկոյան կխոսենք>: 

* * *

Ինչքան գեղեցիկ նամակներ եմ ստացել քեզանից` ինձ համար դժվար պահերին:

Շատ տողեր անգիր գիտեմ: Ոչ թե այն պատճառով, որ անգիր եմ արել, այլ, որ կարդացել եմ բազմաթիվ անգամ:

Քո ամեն մի նամակից ես ուզում էի թչկոտել իմ կոտրված ոտքով: Դու ինձ այնքան  հույս տվեցիր, որ…

* * *

< Քեզ հարմա՞ր է ուրբաթ օրը, ժամը 18.00 >:

< Այո, միայն թող մոտ լինի իմ տանը, շատ չեմ կարող քայլել >:

< Ինքդ որոշիր >:

< Տերյանի արձանի մոտ: Կգա՞ս >:

< Ես կլինեմ ինչպես նկարագրել էի. զգեստս`սպիտակ` կապույտ գծերով, ձեռքիս կլինի կարմիր վարդ: Բայց մի պայմանով: Հակառակ դեպքում չեմ գա: Եթե քեզ դուր չգամ, չմոտենաս: Պայմանավորվեցի՞նք >:

< Այդպես ճիշտ չէ >:

< Ուրեմն չեմ գա >:

* * *

Տերյանի արձանի մոտ տեղ չկար նստելու:

Ձեռնափայտին հենված տղան մոտեցավ ու նստեց մի նստարանի ծայրին, որտեղից և´ ինքն էր երևում, և´ արձանը: Մացառուտներին հենած  ձեռնափայտը վայր ընկավ, բայց տղան չնկատեց:

Անցավ տասը րոպե:

<Ես չեմ կարող անտարբեր մնալ, անպայման կմոտենամ>:

Դանդաղ քայլերով մոտենում էր մի կին`հագին` կապույտ գծերով սպիտակ զգեստ:

Հայացքը սահեց-անցավ բոլոր նստարանների մարդկանց վրայով ու…. կանգ առավ:

Կանգ առավ նաև տղայի սիրտը:

Պարզ երևում էր, որ կինը տղայից տարիքով մեծ էր:

Ձեռքին կարմիր վարդ չկար:

Անհանգիստ էր: Ու կարծես անօգնական աչքերով փնտրում էր ձեռնափայտով տղային:

 Տղան ասես կռահելով`շտապեց կռանալ ու վերցնել մացառուտների միջից երևացող ձեռնափայտը: Չկարողացավ:

Մտածեց, եթե հապաղի, կինը կգնա, ու ինքը հաստատ չի հասնի նրա հետևից:

Կանգնեց մի կերպ ու կաղալով` մոտեցավ:

- Քրիստինա՞:

- Չէ´, ես Լուսինեն եմ, անունս ուղղակի….

- Նշանակություն չունի, իսկ վարդը՞, չկա՞…

- Վարդն ինձ մոտ է: Ես եմ Քրիստինան:

Մի կերպ շրջվեց: Տեսավ իրեն հասակակից  մի աղջկա` ձեռքին կարմիր վարդ:

Գեղեցիկ էր, ժամանակակից, սպիտակ վերնաշապիկով ու  կապույտ ջինսով:

- Ուզում էի ճշտել, կմոտենաս, թե՞… Լուսինեն իմ հարևանուհին է: Ես էի խնդրել: Քեզ ամեն ինչ կպատմեմ: Լուսի´ն ջան, քե´զ էլ շնորհակալություն: Երեկոյան կխոսենք:

Լուսինեն գլուխը կախ հեռացավ: Մոտեցավ նստարանին, կռացավ վերցրեց ձեռնափայտը, բերեց, լուռ տվեց տղային և երբ փորձ արեց հեռանալու, վերջինս բռնեց նրա թևը.

- Մի րոպե, խնդրո´ւմ եմ:

Հետո շրջվեց դեպի Քրիստինան ու հարցրեց.

- Դու կարո՞ղ ես կրկնել, թե որքա՞ն է կյանքի երկարությունը: Դու ինձ գրել ես:

- Դե, այնքան, որքան ի վերուստ է տրված: 

- Կյանքի երկարությունը կյանքի վերջին պարի տևողության չափ է: Ե´ս եմ գրել,- պատասխանեց Լուսինեն:

* *  *

Ընդամենը երեք տառ:

Կախարդական բառ: Եվ բոլորովին էլ իզուր չէ, որ թաքնվել է սրտի մեջ, քանի որ հենց սրտից էլ դուրս են գալիս բոլոր, բոլոր բառերը:

Սրտից են դուրս գալիս ժպիտը, լացը, երջանկությունը, ծիծաղը, ցավը, անհանգստությունը, հոգատարությունը:

Սրտից է դուրս գալիս նաև այդ կախարդական բառը:

- Դո՞ւ ես ինձ այս երկու ամիս գրել նրա փոխարեն,- հենվելով Լուսինեի ձեռքին` հարցրեց տղան:

Կախարդական բառ…

Ընդամենը երեք տառ…

- Այո:

* *  *

Նստարանին երկուսով են:

Լուռ նայում են  կանաչ թփերի վրա թռվռացող մի զույգ թիթեռի:

Թիթեռները պարում էին:

Արևի ճառագայթների տակ իսկական մեկ սիրո համերգ էր:

Մի անխոս պատմություն, որ ցույց էր տալիս, թե որքա~ն գեղեցիկ է սերը:

Նրանք սիրում էին արևը, ջերմությունը, շրջապատող կանաչը և մեղմ շոյող զեփյուռը, որը մասնակիորեն խանգարում էր թիթեռների զուգապարին:

Թիթեռները լուծվում էին սիրո մեջ, գնահատում իրար հպվելու յուրաքանչյուր ակնթարթը, որովհետև գիտեին, որ իրենք շատ քիչ ժամանակ ունեն ապրելու:

…Որովհետև գիտեին, որ երեկոյան գեղեցիկ պտույտներով նրանք կընկնեն գետնին, միասին… և դա նրանց կյանքի վերջին պարն է:

- Գեղեցիկ են պարում, չէ՞,- Լուսինեն գրկեց տղայի մեջքը:

- Այո, շատ: Եթե մենք մի քանի ժամ էլ նստենք, կտեսնենք նրանց մահը: Ավելի լավ է, գնանք:

- Գնանք մեր տուն: Կգա՞ս: Ընդամենը երկու կանգառ է:Ես քեզ կօգնեմ:

- Գնանք:

* * *

Առավոտյան տղան զգույշ, առանց ձեռնափայտի մի կերպ մոտեցավ պատուհանին, այնպես որ չարթնացնի նրան:

Արևի շողերը կարծես դիտմամբ սավանի վրա ընդգծել էին Լուսինեի մարմինը:

Չարչարանքից փքված շուրթերը կիսաբաց էին, ու արևի շողերից փայլում էին մանր գեղեցիկ ատամները:

Այդպես հանգիստ ու խաղաղ քնում են միայն երեխաները:

Չէր ցանկանում արթնացնել նրան իր ձեռնափայտի ձայնով:

Լուսինեն կարծես զգաց նրա ներկայությունը:

Արթնացավ, տեսավ պատուհանից դուրս նայող տղային:

Սավանը վրայից սահել էր, ու երևում էին նուրբ կրծքերը:

Սպիտակ մարմնի վրա աչքի էին  զարնում կրծքերի մուգ կարմիր կոճակները:

Մահճակալի մոտ` գետնին  ընկած էր կապույտ գծերով սպիտակ զգեստը:

* * *

Առավոտյան Տերյանի արձանի մոտ գտնվող նստարաններից մեկի մոտ ընկած էր մի թիթեռ: Կողքին զուգընկեր թիթեռն էր, որ չէր հեռացել:

Նրանց վերջին պարը ընդհատվել էր, չէր վերջացել:

Շուրջը ծագող արևն էր: Մեղմ քամին էլ հանդարտ տատանում էր կանաչ խոտը և հանգած թիթեռի թևերը:

Թվում էր, թե թիթեռը կենդանի էր: Բայց այդպես չէր:

Նա իր վերջին պարն  էր պարել զուգընկերոջ համար:

Մինչև վերջ նրանք չլքեցին միմյանց:

* * *

Սերն է գեղեցկացնում ամբողջ կյանքի ընթացքը:

Մեզ տրված է հնարավորություն առավոտյան համբուրելու սիրո լուսաբացը, երեկոյան սիրագորով գրկելու սիրո մայրամուտը, գիշերը վայելելու սիրո կարմիր պտուղները… գնահատելու քայլերն  այն մարդու, որը պատրաստ է քեզ հետ պարելու կյանքի երկարության չափ տևող  սիրո պարը:

Ընդամենը երեք տառ: Բայց իմաստը….