Հանդիպում

* * *

Բոլորի Պահապան Հրեշտակները կարգին Հրեշտակներ են: Իմ Պահապան Հրեշտակը մի հաստավիզ անկյալ է, որ ոչինչ չի անում:

Ոչ մի անգամ չի երևացել աչքիս, բայց իր գոյությունը միշտ ցույց է տալիս:

Հաճախ էլ առանց ինձ տեղյակ պահելու գնում է արձակուրդ:

Գլուխը` քարը: Գնում է, թո´ղ գնա: Բայց իմ հույսերից ու գաղափարներից անպայման վերցնում է ինչ որ բան, խցկում իր հնամաշ, քրքրված պայուսակը ու տանում:

Վերադառնում է անսպասելիորեն՝ հանգստացած, կազդուրված, հիվանդագին երևակայություններով ու անցնում է գործի:

Սկզբից փորձում է պարզել, թե ինչեր եմ արել առանց իրեն: Հետո իր կոպիտ ձեռքը թափ է տալիս օդում ու նորից, առանց իմ համաձայնության սկսում իր` ինձ հավասար` ներկայությունն իմ կյանքում:

* * *

Ձյուն է գալիս:

Արդեն երկրորդ օրն է:

Ինչպե՞ս եմ հասնելու այս սառած ճանապարհներով:

Մի՞գուցե զանգեմ…

- Կարե´ն, ողջո´ւյն: Կարո՞ղ ես ինքդ գալ, ճանապարհներն ամբողջովին սառած են: Իհարկե´, կարոտել եմ: Կսպասես հարևան շենքի մոտ, բակ չմտնես: Համբուրում եմ:

Խոհանոցում էր ու չլսեց, թե ինչպես բացվեց դուռը:

- Լիլի՞թ, տա՞նն ես: Սոված եմ, արագացրո´ւ:

Արդեն երեք տարի է` նույն սցենարն է` <Սոված եմ, արագացրո´ւ>, <Ֆուտբոլ եմ նայելու, չխանգարե´ս>, <Ինչպես ուզում ես, այնպես էլ արա´>, <Երեխա՞, դեռ շուտ է, ինչպե՞ս ենք պահելու>, <Հիվանդ ես, գնա´ մորդ տուն>…

- Լվացվի´ր, հիմա բերում եմ: Կամ գուցե խոհանոցո՞ւմ Ճաշենք:

- Ինչպես ուզում ես, միևնույնն է:

Ճաշից հետո` ափսեները լվանալիս, երբ ամուսինը վառեց ծխախոտը , Լիլիթը  սկսեց խոսակցությունը.

- Մայրս վատառողջ է: Պետք է մի երկու օրով գնամ: Ճաշ կա սառնարանում: Կդիմանա՞ս առանց ինձ:

- Գնա´, ինչպես կուզես: Բայց ճանապարհները…

- Ոչի´նչ, մի կերպ կհասնեմ: Կարևորը դու ես:

Քմծիծաղն ամուսնուն ոչինչ չասաց:

* * *

Շենքի մուտքից դուրս թռավ գլխաբաց: Մազերը սառը քամուն ու ձյանը հանձնած` վազեց դեպի հարևան շենքը:

Կարենը դուրս թռավ մեքենայից ու ձեռքերը պարզած` վազեց ընդառաջ:

Գրկախառնվեցին: Մի քանի րոպե անշարժ նայում էին իրար, հետո ժպտացին ներկա անհավանականությունից:

Միաժամանակ գլուխները թափ տվեցին ձյունից ազատվելու համար ու նստեցին մեքենան:

* * *

Քանի դեռ Կարենը խոհանոցում սուրճ էր պատրաստում`  քթի տակ ինչ-որ մեղեդի երգելով, Լիլիթը սկսեց ուշադիր նայել միջանցքի պատերին կախված նկարները:

Քանի-քանի անգամ էր տեսել, բայց էլի հետաքրքիր էր:

Խոհանոցից լսվեց Կարենի ձայնը.

- Ամուսնուդ ի՞նչ ասացիր, որ կարողացար դուրս գալ տանից:

- Ասացի մի երկու օրով գնում եմ գյուղ` մորս մոտ: Ասացի` վատառողջ է: Կինդ էլ այդպես քեզ է ասել, չէ՞,  որ գնացել է Նոր տարվա այս օրերին:

- Դե, նրա մայրն իրոք հիվանդ է, այնպես որ….

- Դե, լա´վ, վերջացրո´ւ, ինչպես իմն է հիվանդ, այնպես էլ` նրանը,- քթի տակ ասաց Լիլիթն ու մտավ հյուրասենյակ:

Հյուրասենյակում` բազկաթոռին նստած էր մի կին ու նայում էր պատուհանից դուրս:

Լիլիթին  թվաց, որ տասը-տասնհիգ րոպե անցավ, մինչև ուշքի եկավ:

Կինը շարունակում էր նստած մնալ ու գլուխը չշրջեց նրա քայլերի ձայնից:

Հազիվ էր ուշքի եկել, երբ հասկացավ, որ կինը շատ-շատ` ինչպես ջրի երկու  կաթիլ նման է իրեն:

Լիլիթին թվաց, թե ուղիղ կանգնած է հայելու դիմաց, բայց չգիտես ինչու` տեսնում է միայն սեփական կիսադեմը:

Երևի զգալով Լիլիթի հարցական ու վախեցած հայացքը` անծանոթուհին շրջվեց դեպի Լիլիթը:

Նրանց աչքերը հանդիպեցին:

Լիլիթի դեմքը սկսեց այրվել բարկությունից:

Անծանոթուհին զարմանքով հոնքերը բարձրացրեց, ու հայացքն արտահայտում էր տեսիլք տեսնելու վախ:

* * *

Ներս մտավ Կարենը` սկուտեղը ձեռքին:

- Ի՞նչ եղավ, Լիլի´թ, առաջին անգա՞մ ես իմ տանը:

- Միգուցե ծանոթացնե՞ս մեզ, - ձեռքով ցույց տվեց բազկաթոռը:

- Լավն է, չէ՞: Ասես քո կրկնօրինակը լինի: Ամանորի` քո նվերն է: Կարենը մոտեցավ, բազկաթոռից բարձրացրեց գեղեցիկ տիկնիկին ու մեկնեց Լիլիթին.

- Երբ խանութում տեսա, հասկացա, որ շատ լավ նվեր կլինի քեզ համար: Իսկ վարդակակաչները խոհանոցում են… Պատկերացնո՞ւմ ես, ձմռանը` վարդակակաչներ…

- Ես ննջարանում եմ միշտ դնում:

Տիկնիկը սեղմած կրծքին` Լիլիթը նայում էր դատարկ բազկաթոռին:

* * *

Սուրճ խմելիս Լիլիթն անընդհատ նայում էր բազկաթոռի կողմը, որտեղ տիկնիկն էր:

Կարենն ինչ- որ բան էր պատմում, տալիս հարցեր, որոնց գլխով պատասխանում էր` առանց հասկանալու:

Հետո զգաց Կարենի ձեռքը շրջազգեստի տակ, զգաց շուրթերին նրբորեն հպվող` նրա բեղերը:

Պե´տք է, որ մոռանար ամենն, ինչ աչքին երևացել էր, բայց չէր ստացվում:

- Երկու օր մերն է, չէ՞, Լիլիթ: Քնելու ժամանակն է….

-Այո, ցնցուղ ընդունեմ….

* * *

Երբ դուրս եկավ լողասենյակից`սպիտակ խալաթը հագին, Կարենն արդեն պառկել էր:

Զգույշ մոտեցավ հյուրասենյակի դռանն ու ներս նայեց:

Տիկնիկը, բազկաթոռի մեջ էր, դեմքով` դեպի պատուհանը::

Մտավ ննջարան:

- Ի~նչ գեղեցիկն ես խալաթով, Լիլի´թ: Գիտե՞ս ինչու եմ քեզ սիրում:

Լիլիթը մտավ անկողին:

- Ինչո՞ւ, որովհետև կնոջդ չես սիրում: Քանի որ քեզնից ութ տարով մեծ է, մեծահարուստի քույր  է …

Կարենը համբույրով լռեցրեց նրան:

Անշտապ ճանապարհորդության դուրս եկած Կարենի ձեռքերը սկսեցին շարժվել` ամեն մի շարժման հետ մի ջերմ ալիք ներարկելով մարմնին:

Մոռացած ամեն ինչ` Լիլիթը զգաց, որ իր մեջ բարձրանում է ցանկությունների հավերժական հոսքը` պարուրելով գիտակցությունն ու ապագայի հույսերը:

Այսօր ոչինչ սովորականի նման չէր` ո´չ ձեռքերի հպվելը, ո´չ գրկախառնություննները, ո´չ մարմինների անհավանական ձգտումն իրար:  Կարծես ամեն մեկն առանձին-առանձին դարձել էր հակառակ սեռի ցանկությունների տերն ու տիրուհին:

Իրար ընդառաջ էին գնում Նա և Նա` ունենալով ԱՅՍՕՐ: Իսկ եթե ունես ԱՅՍՕՐ, կունենաս Վաղը, բայց, ա´յ ,ԱՊԱԳԱ … Ո՞վ գիտե` կունենա՞ս, թե ոչ:

Հանդիպումն ընդամենը քառասունութ ժամ էր ու կանցներ, ինչպես  քառասունութ վայրկյան:

Ապագան կարող էր լինել վաթսուն, ութսուն կամ չգիտես, թե քանի ժամ հետո:

Կար ԱՅՍՕՐԸ,  կար զգացմունքը, կար կիրքը, ու այդ ամենը, լցվելով մարմինների մեջ, վերացնում էր ամեն ինչ:

Անկողնուն ասես լիալուսնի ամբողջական արտացոլումն էր` փոքրիկ պարզ լճի վրա:Նրանց շուրթերին առավոտյան ցողի թարմ կաթիլներ  էին: Երջանիկ էին` դառնալով բնության անքակտելի մի մասնիկը:

Երջանի՞կ:

* * *

Մի անգամ մի Իմաստուն աշակերտների ներկայությամբ ապակյա անոթում լցրեց քարի կտորներ: Երբ անոթը լցվեց բերնեբերան, նա հարցրեց աշակերտներին.

- Լցվե՞ց, էլ տեղ չկա՞:

- Չկա´,- պատասխանեցին աշակերտները:

Իմաստունը վերցրեց ավելի մանր քարի կտորներ ու նորից լցրեց անոթի մեջ:

Մանր քարի կտորները լրացրեցին ավելի մեծ կտորներից առաջացած ազատ տարածքները:

Իմաստունը նորից հարցրեց.

- Լցվե՞ց, էլ տեղ չկա՞:

- Չկա´,- պատասխանեցին աշակերտները:

Այնժամ Իմաստունը վերցրեց ու անոթը լրացրեց ավազով:

Ավազահատիկները լցվեցին բոլոր մնացած ազատ տարածությունները:

Իմաստունը շարունակեց.

- Հիմա այս անոթի օրինակով ճանաչեք Ձեր կյանքը: Կարո՞ղ եք:

Աշակերտները չգիտեին ինչ պատասխանել….

 …- Քարի մեծ կտորները խորհրդանշում են Ձեր կյանքի կարևոր մասը՝ ընտանիք, սիրելի կողակից, երեխաներ…

Մանր քարերը` աշխատանք, տուն, արտաքին տեսք…

Ավազը`ամենօրյա ունայնությունն է:

Եթե անոթը սկզբից լցնեք ավազով ապա տեղ չի մնա խոշոր և մանր քարերի համար:

Այդպես էլ կյանքն է:

* * *

Կարենը նորածնի պես քնած էր:

Երևի գոհ կյանքից:

Բախտից:

Ունեցածից:

Լիլիթը մերկ մարմնի վրա գցեց խալաթն ու գնաց խոհանոց` ծխելու:

Միջանցքով անցնելիս մի վախվորած հայացք նետեց հյուրասենյակ ու տեսավ բազկաթոռի մեջ նստած տիկնիկին:

Մտավ խոհանոց, բացեց օդանցքը:

Վառեց ծխախոտն  ու թիկունքով զգաց ինչ-որ մեկի ներկայությունը:

Վստահ էր, որ Կարենը չէ: Ու չգիտես ինչու` չվախեցավ այս անգամ:

Առանց շրջվելու հարցրեց.

- Դե՞, ի՞նչ կասես:

- Թե ինչո՞ւ եմ քեզ նման:

- Նաև այդ:

- Ես` Դու ես:

- Չհասկացա:

- Ի՞նչ կա չհասկանալո՞ւ: Ես` Դու ես: Հիմա պա՞րզ է:

- Իսկապե՞ս, Դու` Ե՞ս եմ, Ե՞ս` Դու ես: Ծխի´ր,- մեկնեց տուփը:

- Ես չեմ ծխում,- ժպտաց:

- Իսկ ես ծխում եմ, վաղուց: Հիմա ի՞նչ կասես, Դու` Ե՞ս եմ:

- Ես չասացի, որ քո կրկնօրինակն եմ, ասացի, որ Ես` Դու ես: Այն Դու-ն, որին սիրում է Նա:

- Ո՞վ, - Լիլիթը ձեռքը մեկնեց դեպի ննջարանը:

- Ո´չ, մեր ամուսինը, որը քեզ պատկերացնում է ԻՆՁ նման: Ինձ սիրում է, քեզ տանել չի կարողանում:

Լիլիթի ձեռքից ծխախոտն ընկավ:

- Ինչպե՞ս թե, ինչո՞ւ, ինչե՞ր ես դուրս տալիս:

- Ես նրա հետ կարող եմ լինել օրական քսանչորս ժամ: Ընկերացել եմ նույնիսկ նրա Պահապան Հրեշտակի հետ: Մենք երեքով ենք ՄԻՇՏ, իսկ դո՞ւ, խնդրե´մ,- ձեռքով ցույց տվեց դեպի ննջարանը:

- Բայց ես  Կարենին սիրում եմ:

- Նա ի´նձ  էլ է սիրում, ապացուցե՞մ, -  չսպասելով պատասխանի` անձայն վազեց  դեպի ննջարանն, ու մինչև Լիլիթը կհասներ իր հետևից, մտավ անկողին:

Կարենը քնի մեջ գրկեց անկողին մտածին:

-  Ո~նց եմ սիրում եմ: Ծխելու ժամանա՞կ էիր գտել ,- համբուրեց շուրթերը, հետո գլուխը զգույշ դրեց կրծքին:

- Սիրում եմ համբուրել ուսիդ զույգ խալը, գժվո~ւմ եմ: Ինչո՞ւ ես հագնված, ե՞րբ հասցրեցիր:

Շրջազգեստից մերկացրեց աջ ուսն ու համբուրեց երկու`կողք-կողքի փոքրիկ խալերը:

Նորից քնեց:

- Ի՞նչ արեցիր, - Լիլիթը երկու ձեռքով բռնած երեսը` ծնկած հատակին` արտասվում էր:

Երևույթը վեր կացավ անկողնուց, ուղղեց շրջազգեստը, արհամարական նայեց Լիլիթին:

- Գիտես ինչո՞ւ քեզ չեն սիրում ո´չ սա, ո´չ էլ ամուսինդ: Չգիտեմ, հասկանա՞ս արդյոք:

Դու չես կարողանում նրանց տալ իրենց ցանկացածը: Որովհետև Դու գաղափար  իսկ չունես, թե նրանց ինչ է պետք:

Լիլիթը լուռ վեր կացավ, սկսեց հագնվել ու հավաքել իրերը:

* * *

Ցուրտը կարծես ականջներում ինչ -որ բան էր շշնջում:

Լիլիթի քայլերը հաստատուն էին ու վստահ:

<Բոլորի Պահապան Հրեշտակները կարգին Հրեշտակներ են, իմ Պահապան Հրեշտակը մի հաստավիզ անկյալ է, սրիկայի մեկը:

Ոչ մի անգամ չէր երևացել աչքիս: Ինչո՞ւ այսօր ցույց տվեց իր գոյությունը, չհասկացա: Չնայած շատ բան պարզվեց>:

* * *

Մոտ երկու ժամ հետո` գիշերվա երկուսին կանգնած էր իր դռան առաջ:

Բանալիով զգույշ բացեց դուռը:

<Քնած կլինի, չարթնացնեմ: Կոնյակ ու շոկոլադ եմ գնել: Առավոտյան այլ կերպ կվերաբերոեմ քեզ: Ես հասկացա քեզ, սիրելի´ս, կներես ինձ: Գիտեմ, որ սիրում ես>:

Ննջարանի դուռը կիսաբաց էր:

Ականջին շշնջոցներ հասան, խուլ ծիծաղ, ցածր հազ…

Նայեց ներս:

Մահճակալի կողքը դրված պահարանիկի վրա՝ ծաղկամանի մեջ վարդակակաչների մի փունջ էր:

Իր անկողնում՝ ամուսնու գրկում տեսավ  արդեն ծանոթ կնոջը`աջ ուսին երկու փոքրիկ խալերով:

Հետո լսեց ամուսնու ցածր ձայնը.

- Սիրում եմ համբուրել  ուսիդ զույգ խալը, գժվո~ւմ եմ:

Անկարող զսպելու արցունքները` գլխիկոր դուրս եկավ տանից:

Երբ բանալիով փակում էր դուռը, պայուսակում սկսեց զնգալ բջջայինը:

Անհամբեր նայեց զանգող համարին:

Եղբայրն էր:

- Ալո´, այս ժամին ի՞նչ է եղել, Վահա´գ, ինչո՞ւ ես զանգում:

- Լի´լ, լա՞ց ես լինում: Երևի զգացե՞լ ես, հա՞: Կարո՞ղ ես տաքսիով գալ: Մաման շատ վատ է, քեզ է ուզում:

Մի կերպ բռնվեց աստիճանաձողերից:

Հետո կարծես մի ձեռք իր ձեռքը պոկեց աստիճանաձողերից ու ինքը գլորվեց աստիճաններով ներքև:

Երբ բացեց աչքերը  աստիճանավանդակում մենակ էր:

Նայեց միջանցքի առաստաղին, փորձեց շարժվել, չկարողացավ:

<Բոլորի Պահապան Հրեշտակները կարգին Հրեշտակներ են, իմ Պահապան Հրեշտակը Պահապան Սատանա է` հաստավիզ մի անկյալ, որ ոչինչ չի անում>:

Ս.Ումառ