Քայլո՜ւմ էիր...
Կարծես կյանքն էր կծկվել՝
Հարմարվելով շորերիդ մեջ,
Ու քաշում էր իր հետևից
Բյուր աչքերի հոծ բանակը
Ուղտերի պես:
Քայլո՜ւմ էիր...
Տառապանքների փշոտ հուշերը
Մեջքիդ բեռ բարձած,
Քայլով դողացող:
Ժպտո՜ւմ էիր,
Ինչպես դիակի
Կապույտ շուրթերին
Արև խայտացող:
Դառն էր քայլքդ,
Բայց գեղեցիկ ոչ ինձ համար,
Քանզի քայլքիդ ու աչքերիս ճանապարհը
Մեծանում էր ոչ իմ օգտին,
Քանզի քայլքդ հեռանալով
Կուլ էր գնում
Արդեն մեռնող
Մայրամուտին:
Ս.Ումառ
Комментариев нет:
Отправить комментарий