՛՛Երևանյան օրեր՛՛ շարք օր ութերորդ

* * * 

Դժվար է տղամարդու գործը:

Միայնակ տղամարդու գործը:

Առավոտյան վերկաց, երբ ոչ ոք չի բղավում «Ուշանում ես, արագացրու:»

Սափրվել, երբ միևնույն է անտրամադիր ես:

Սուրճ պատրաստել, երբ նախորդ օրը մոռացել ես շաքարավազ գնել:

Հիշել, որ անպայման պետք է լվանալ երեկվա թողած ամաններն ու բաժակները:

Հավաքել անկողինը:

Լվացք, արդուկ:

Դժվար է…

Օճառափրփուրը դեմքիս էր, երբ լսվեց դռան զանգը:

Կանգնած է մի հարկ ներքև ապրող հարևանս:

- Բարի լույս, հարևան ջան, ինչ լավ է, որ չես գնացել դեռ:

- Բարի լույս,- ոչ ես գիտեմ նրա անունը ոչ էլ նա իմ:

- Փող ենք հավաքում, Արմենի հայրն է մահացել, ով ինչքան կարող է…

- Արմենն ո՞վ է, հարևան ջան:

- Քո վերևի հարևանը, այ մարդ դու անտեղյա՞կ ես:

- Բայց իմ վերևում տարիքով մարդ չի ապրում, կամ էլ երևի անկողնային է եղել:

- Չէ, այստեղ չէր ապրում, այլ հողամասում, ամառանոցում, բայց այստեղից են թաղելու:

- Ինչքա՞ն եք հավաքում:

- Ով ինչքան կարող է, պետք է պատվով հարգանքով…մեր հարևանների պատիվն է չէ՞:

Մեկնում եմ հինգ հազարանոցը:

- Սա բավակա՞ն է:

Գրպանից հանեց մի ճմրթված թուղթ, ուզում է գրել ու նայում է դեմքիս:

- Ռուբիկ, բայց կարող ես չգրել, ի՞նչի համար, ես անվերադարձ եմ տալիս:

- Կարգ է հարևան ջան, լավ, ապրե՛ս, կես ժամ հետո հավաքվում ենք նրանց դռան մոտ:

Աստիճանավանդակում հարևաններն են, երևի բոլորը:

- Ավո՞, դու կարծեմ «Ստանդարտների վարչությունում» ես աշխատել, մահախոսականը դու կասես գերեզմաններում, կիմանաս կենսագրությունը ու մեր անունից…

- Հասկացա, կանեմ, էնպես խոսեմ որ, Սերոբ ջան:

- Հա չմոռանաք, բակն ավլել տալ, մի երկու հազար որ տանք, կմաքրեն:

- Պետք է ճշտել, որտե՞ղ են հերձելու, մի երկու հոգի ուղարկենք էնտեղ:

- Դա ի՞նչի համար է:

- Ո՞նց թե,- զարմացավ Սերոբը,- կարգին պետք է հերձել, մեր պատիվն է, ամենալավ հերձում են Շտաօգնության հերձարանում՝ Ռուզանի մոտ, Արմենին պետք է ասենք, երիտասարդ է կարող է չիմանա:

- Ես, ես ի՞նչ անեմ, - դիմում է մի չափից ավելի նիհար մարդ, երևի էլի հարևանններից է:

- Դու էլ հոգեհացի ժամանակ կենացները կասես, ամեն ինչ հերթով, կարգ ու կանոնով, ես քեզ կտամ գրած հերթականությունը, ինձ մոտ ստանդարտ կա գրված:

- Դու, - դիմում է ինձ,- կկազմակերպես պսակների տանելը մինչև փողոց, կհաշվես որ գերեզմաններում հանկարծ չպակասի, կնստես այդ մեքենան, քո գործը հեշտ կլինի:

- Սերոբ ջան, մի բան էլ ես ասե՞մ,- հարևաններից մեկն է ու թևատակին մի քրքրված թղթապանակ է:

- Ասա, ասա, մի րոպե, բոլորս լսում ենք մեկ մարդու նման:

- Էս ինչո՞ւ է փակ Արմենենց դուռը, պետք է բաց լինի, կարգն է այդպես:

- Երևի բոլորով այնտեղ են, ի՞նչ իմանամ:

… Աստիճաններով բարձրանում էր Արմենի  մայրը, ցանցատոպրակներով:

- Արևհատ ջան, ցավակցում ենք,- հարևաններով գնացին ընդառաջ:

- Շնորհակալ եմ, այս ի՞նչպես եք իմացել, ես ընդամենը մի կես ժամ առաջ եմ ասել խանութում:

- Բա որ օրվա հարևաններն ենք, Արևհատ ջան, բա Արմենն ո՞ւր է:

- Ի՞նչպես թե, գնաց գյուղ, հորեղբոր թաղմանը…

Զարմացած հայացքների տակ Արմենենց դուռը փակվեց տիկին Արևհատի ետևից:

Դժվար է տղամարդու գործը:

- Սերոբ, այս ո՞նց եղավ:

- Ի՞նչ է եղել, որ, ուրեմն հավաքած փողով մուտքն ենք վերանորոգելու:

- Դու Ստանդարտների վարչությունում ես չէ՞ աշխատել, կգնես գաջն ու ցեմենտն:

- Դու,- դիմում է նիհար հարևանին, -ավազն ու գործիքները:

- Մի բան ասե՞մ, - թևատակի թղթապանակը փոխելով մյուս թևի տակ ասաց մյուսը,- էդ պարկերը որտե՞ղ ենք դնելու, կգողանան:

- Ռուբի՛կ, - դիմում է ինձ Սերոբը, - դու գիշերը մինչև ժամը մեկը կմնաս հերթապահ, քեզ կփոխի առաջին հարկի մեկսենյականոցի Հրաչը…

Դժվար է տղամարդու գործը, իմանալ որտեղ են լավ հերձում, կազմակերպել հոգեհացի կենացները, հերթապահել շքամուտքում հաշվել որ հանկարծ պսակները չգողանան…

Դժվար է տղամարդու գործը: