՛՛Երևանյան օրեր՛՛ շարք օր հինգերորդ

* * * 

Շատ եմ սիրում Մաշտոցի պողոտան, սկսած Մատենադարանից մինչև Ձկան խանութ:

Ճիշտ է, նախընտրում եմ միշտ քայլել Աբովյան փողոցով, բայց դե ամեն դեպքում Մաշտոցի անվան պողոտան մնում է Մաշտոցի պողոտա…

Մի փոքրիկ թատրոն կա, այդ պողոտայում, տիկնիկային թատրոն է ու ամեն անգամ միշտ կարդում եմ այն գովազդ- ցուցանակը, որ միշտ փակցված է լինում օրվա կայանալիք ներկայացման մասին:

«Շունն ու կատուն», «Տերն ու ծառան», «Կարմիր գլխարկը»….

Երեկոյան ժամերին էլ մեծերի համար հաճախակի կազմակերպվում են ներկայացումներ:

 

Այսօր ուշադրությունս գրավեց. «Աճպարար» աննախադեպ ներկայացում»

Մտածում եմ, արժե մտնել թե ոչ:

- Կասկածո՞ւմ եք, խորհուրդ կտայի:

Շրջվում եմ մի երիտասարդ կին է նայում ինձ:

- Կներեք, մենք ծանո»թ ենք:

- Մի՞թե դա կարևոր է, կամ պրոբլեմ է:

- Դե ոչ, ինձ թվաց…

- Սխալ թվաց, գնեք տոմս, ես արդեն ունեմ, մտնենք, եթե դուր չգա, դուրս կգանք: Ես վաղուց չեմ եղել Երևանում, «Պապլավոկ»-ը կա՞:

- Կա բայց արդեն չի հիշվում, չի հիշվում նաև «Սկվազնյակ»-ը, հիշո՞ւմ եք:

- Այո իհարկե: Մտնե՞նք: Եթե հանկարծ ներսում կորցնենք իրար, դուրս եկեք կինո Նաիրիի դռների մոտ, կհանդիպենք: 

Ներկայացումն անցավ բավականին հետաքրքիր, աճպարարն իր բարձրության վրա էր:

Կողքս նստած կինն էլ ամեն համարից հետո ծափահարում էր մեծ, շատ մեծ խանդավառությամբ:

Վերջին համարն էր: Աճպարարը հայտարարեց:

- Խնդրում եմ, կանացից ով ցանկանում է՝ բեմ բարձրանա, արկղի մեջ սղոցով ֆոկուսի համար:

Ակտիվ եղե՛ք, խնդրում եմ, չեմ տեսնում բարձրացրած ձեռքեր:

Կողքիս կինը ոտքի կանգնեց:

- Կարելի՞ է ես գամ, ես համաձայն եմ:

Իմ վախեցած  և մնացած ներկաների զարմանքով լի հայացքների տակ նա բարձրացավ բեմ:

Երբ արդեն տեղավորվել էր սև արկղի մեջ, աճպարարը վերցրեց սղոցը:

Դահլիճում այնպիսի մի լռություն էր, որ լսվում էր նույնիսկ կտրվող փայտից գետնին թափվող թեփի ձայնը:

Բոլորս շունչներս պահած նայում էինք թե ինչպես աճպարարը հեռացրեց սղոցված արկղի երկու հավասար կտորները:

Ընդհանրապես նման աճպարարական տրյուկներ ժամանակ «ստատիստը» լինում է աճպարարի «մարդը», ես դա հասկացա, երբ նա բարձրացավ տեղից:

Լավ, ոչինչ հիմա կհայտնվի արկղի միջից, անվնաս:

Աճպարարը սև կտորով փակեց իրար մոտեցրած արկղի կտորները ու հաղթական նայեց դահլիճին:

Մի արագ շարժումով քաշեց ու մի կողմ շպրտեց սև շորը:

- Ա՛փ, - մի շարժումով բացեց արկղը:

Արկղը դատարկ էր, աճպարարը՝ զարմացած:

Նորից փակեց արկղը:

- Ա՛փ:

Արկղը դատարկ էր:

- Փինաչի՜…

- Սապոժնի՜կ…

- Արա՛, դասդ լավ չես սովորե՞լ…

- Տվեք մեր փողերը…

Դուրս եկա թատրոնից ու կինո Նաիրիի դռների մոտ հանդիպեցի նրան:

- Սուրճ եմ ուզում, համ էլ մի քիչ ավելի թունդ բան, կարո՞ղ ենք չէ: Դե, ասենք գազարի հյութ:

* * *

- Այդ սրիկան հոգիս հանել է: Օգտագործում է ինձ ինչպես աշխատանքի մեջ, այնպես էլ որպես կին: Երկու տարի առաջ ստիպեց աբորտի, անձնագիրս միշտ պահում է ինձնից, չեմ կարողանում գտնել: Արդեն զզվել եմ ամեն ինչից…

Ես երեխա չեմ ունենա…դու տղամարդ ես ու չես հասկանա առաքելությունից զրկված կնոջ կարգավիճակը:

- Իսկ հիմա ի՞նչը ստիպեց քեզ, ի՞նչ որ բան փոխվեց:

- Երևանը: Ես հասկացա, որ ոտքերիս տակ զգում եմ ինձ պահող մի այնպիսի ուժ, որը չի թողնի ինձ սայթաքել, ընկել,: Երբեք չեմ մտածել, որ հայրենասեր եմ, բայց այսօր ես զգացի թե ինչ հզոր բան է լինել սեփական հողի վրա, հենվել նրա վրա ու առաջ շարժվել, ու մեկ էլ ամենագլխավորը, տասնութ տարի անց  «Պապլավոկում» սուրճ խմել…