- Լսիր ինչ հաճելի ձայն ունի լռությունը:
Այգու դատարկ նստարանին ընկած դեղին տերևին փախցնելու քամու
ձայնը:
Անցորդների ժպիտի ձայնը:
Համբուրվել չիմացող տղայի հայացքի ձայնը:
Երկար սպասված հանդիպման ձայնը:
ճակատագրի ձեռքի ուսիդ իջած ձայնը:
Կամակոր բնության ձայնը:
Դժբախտ աշնան ձայնը:
Կուրծքդ հաճելի այրող խոստովանության շրթունքների ձայնը:
Համաձայնության սոպրանոյի աչքերի փակ ձայնը…
Եվ այսքանից հետո դու նորի՞ց կասես, որ լռությունը ձայն չունի:
- Ոչ, չեմ ասի, խոսի՛ր,
ես ուզում եմ լսել լռության ձայնը…
Ս.Ումառ
Комментариев нет:
Отправить комментарий