Դժոխքի գրկում...բանաստեղծություն

Մերկացած միտքը արև սրսկված,

Դարձել է մի օձ, գալարուն անվերջ,

Ու քլթքլթում է գինի չդառած

Մաճառը փափուկ

Հավկիթների մեջ:

Արևի կարոտ ծիրանաձևը

Հասունացել է ճաքել է քաղցրից,

Քնից արթնացած կրքերի դևը`

Որդան կարմիրը

Ժպտում է ներսից:

Գիշեր անտառի սաղարթին բազմած

Տարուբերվում է սիրո մեղեդին,

Ալվան տիրուհին երախը բացած,

Իրեն է ձգում

Սոված վիշապին:

Սապատներն ուղտի լցվել են գինով,

Պռնկե-պռունկ եռում են հպում,

Տիրուհին երկտակ, պապակ շուրթերով

Արևահամի

Գինի է ըմպում:

Կաթիլ առ կաթիլ բաժակն է լցվում

Թանձր մածուկը բանականության,

Հաշիշ ծաղիկին ցողով է ցայում,

Ադամաթուքը

Նորին մեծության:

Ու կիրք է երակ ճամփեքով բոլոր,

Շոգ անապատ է արևից կիզիչ,

Ու անապատը հևում է օրօր,

Ու տաք փրփուր է

Ծորում կակաչից:

Երբ շուրջն ավարտ էր, վիշապն էր հոգնած

Երազ Դրախտը մի Դժոխք դարձավ,

Հոգնած վիշապի վիզը թուլացած,

Դժոխքի գրկում

Կծկվեց, թուլացավ: