Սատանան այնքան մոտ էր
Երկրի պատուհաններին, որ
պարզ լսում էր
լաց ու աղիողորմ կանչեր,
բղավոցներ ու հոգոցներ,
տանջանքի ձեռքերում քամվող մարդկանց
կաթացող արյան կաթիլներն ձայն ու
թվում էր թե մոտեցել է սեփական պատուհանին,
սեփական տանը՝ Դժողքին…
Գլուխը մոտեցրեց ու նայեց ներս…
Առաջինը, որ տեսավ դա
Արյունից չհագեցած մի հայացք էր,
Արյունից չհագեցած ձեռքեր,
Որոնք հանգիստ իջնում էին
Ղորանի վրա…
Քրթմնջաց…
Նայեց ավելի հեռուն,
Զարմացավ, որ նույնիսկ իրեն
Նման տեսարանները խորթ էին:
Արդեն ձայն չէր լսում…
Ահից սսկվել էին
և կարի՛ճ և մո՛րմ…
Մտածեց.
«Տեսնես կարիճը սիրտ ո՞ւնի արդյոք:»
Հետո չհասկացավ ինչո՞ւ,
Ամոթով, որ իրեն գերազանցողներ կային
Նայեց վեր՝ Աստծուն…
Աստծո աչքերից արցունք չէր կաթում,
չէ՞ր ուզում տեսնել,
թե՞ չէր նկատում –
- Քո թաշկինակը չո՞ր է, տեր Աստված
թե՞ կարիք չունես աչքդ սրբելու,
հետաքրքիր է թե այս Նեղ ժամանակ
Դու ո՞ւր ես նայում…
…մի չեչոտ մոլլա էր, քինոտ քրքջում,
երբ կարմիր շալվար հագած մի ասկյար
կռացավ մի կնոջ անգլուխ դիակին,
մատներից վերցրեց,
(շարժվեց դիակը)
գրպանը դրեց
կնոջ մետաքսե
արյունոտ թաշկինակը…
Արյունո՜տ…
գուցե թե կինը Ատծուց անտեսված,
իր թաշկինակով
փորձել էր մի կերպ ամոթը ծածկել,
…մերկացրել էին,
փորձել էր մի կերպ աչքերը սրբել,
…կուրացրել էին,
…բռանաբարել էին նույնիսկ դիակը,
մնացել էր վերջին,
միակ սրբությունը՝
որդան կարմիրով ներկված թաշկինակը…
- Դա՛ էլ տար, տաճի՛կ,
մո՛րդ նվիրիր
միգուցե գազաներ ծնած գազանն էլ,
այս ազգի արյունը աչքերին քսի,
քա՜ղցը հագեցնի…
Չէ՜, ես այստեղ անելիք չունեմ…
Էլ ինչո՞ւ մնամ,
Աստծո գործերն անքննելի են…
Ավելի լավ է հեռանամ…
Գլուխն ամոթաբար կախած
Տեսածից ու լսածից
ժամանակից շուտ ծերացած,
Կյանքում ամեն բան փորձած
Սատանան
Մոտենում էր իր տանը…
Դեռ հեռվից Լսեց սեվորական դարձած
Եվ լաց և բողոք,
Եվ ճիչ հուսահատ,
Անհույս բղավոց
Անիմաստ գանգատ…
Մտածեց . – Ինչ համեմատություն,
Չէ՜, իմ տունը լավն է,
Իմ տունը դրա՜խտ է…
Ս.Ումառ
Комментариев нет:
Отправить комментарий