Քո հրեշտակի անունը

Ծնվելուց մեկ օր առաջ երեխան հարցրեց Աստծուն.

- Ես չգիտեմ, թե ինչու եմ աշխարհ գալիս:Ես  ի՞նչ պետք է անեմ այնտեղ:

Աստված պատասխանեց.

- Քեզ հետ կուղարկեմ մի Հրեշտակ, որը միշտ կողքիդ կլինի: Նա քեզ ամեն բան կբացատրի:

- Ինչպե՞ս կհասկանամ ես նրան, երբ լեզուն չգիտեմ:

- Հրեշտակը քեզ կսովորեցնի իր լեզուն, կպահպանի քեզ չարից:

- Իսկ ի՞նչ է նրա անունը:

- Կարևոր չէ, նա շատ անուններ ունի,բայց դու նրան կանվանես ՄԱՅՐԻԿ

                                                                                                           Լեգենդ

* * *

Արդեն երկար տարիներ է,  որ նյարդերի վրա սպիտակ գույնն  ազդում է:

Սպիտակ պատեր,   սպիտակ պատուհանափեղկեր, սպիտակ մահճակալներ…

Ամենաանտանելին ռենտգենյան նկարների վրա երևացող սպիտակ կետերն են, որոնք ցույց են տալիս հիվանդության հետևանքով ոսկորների վրա առաջացած վերքերը:

Վերցրեց ձեռքի հերթական ռենտգենյան նկարը:

Պահեց  դեպի պատուհանը` լույսի դիմաց:

Կետերի քանակն ավելացել էր այնքան, որ շնչառությունը մի պահ ասես հեռացավ  դեպի անծայրածիր  հեռուներ,  դեպի լիակատար տխրություն:

Անցավ  հարցաթերթիկին:

Ինչպե՞ս է հույս տալու, ի՞նչ խղճով, խաբել հերթական անգամ` արդեն բարոյական չի լինի:

Հիվանդը  միշտ ջանասիրաբար հաշվում էր ամեն մի սպիտակ կետ, հետո գրանցում իր ծոցատետրում:

Բժիշկը  բազմիցս էր  նկատել այդ տեսարանը:

Քանի~-քանի~ անգամ էր նա նոր ռենտգենյան նկարի փոխարեն ցույց տվել հներից մեկն ու տեսել, թե ինչպես է կինն ուրախանում,  որ սպիտակ կետերը չեն ավելացել:

Այսօր կանչել էր հիվանդի որդուն:

Պետք է վերջ դրվեր այս ամենին:

Զանգ:

- Ալլո, հաա~, իհարկե ճանաչեցի, տիկի´ն Վարդուհի, հեց հիմա նայում եմ ձեր նկարը, լավ է, շատ լավ, ճիշտ է, չեմ հաշվել, ինչպես դուք, բայց կարծես թե նույնիսկ պակասել են, օգնեց երևի վերջին դեղը, դուք ինչպե՞ս եք, դե´, տեսնո՞ւմ եք, հրաշալի է:

Այդ պահին ատում էր ինքն իրեն` անզորությունից,  հարկադրաբար ստելուց ու ախտի դեմ անճարակությունից:

- Այո´, կանչել եմ Գեղամին, որ նոր դեղատոմս տամ: Գերմանական է և շատ արդյունավետ:

Այո´, իհարկե, տիկի´ն Վարդուհի, նկարն էլ կտամ, այս անգամ թո´ղ բերի տուն, հետո կվերադարձնեք, դե ,պետք է գործերում լինի, հասկանում եք, չէ՞:

Այո, այո, առողջությո´ւն Ձեզ:

<Միևնույն է մինչև սեփական աչքերով չտեսնի, չի հանգստանա>, -մտածեց բժիշկն ու նորից նկարը պահեց լույսի դիմաց.- <Սա վերջն է>:

Երկար ժամանակ էր, որ բուժում էր Տիկին Վարդուհուն: Նրա  տղայի հետ, որ Փրկարար ջոկատից էր,  արդեն ընկերացել էին:

Գրեթե  հասակակիցներ էին:

Գիտեր,  որ սպասում են   երեխայի,  որ աղջիկ է լինելու, որ անունն էլ` Վարդուհի:

* * *

- Արի´, Գեղա´մ ջան,  արի´:

Բարևեցին հին ընկերների նման:

Երկու ձեռքեր, որ երկար ժամանակ պայքարում էին մի կյանքի համար, որոնք շատ անգամ էին հույս տվել հիվանդին, զարկվեցին իրար ասես հրաժեշտի ծափով: Տխուր հրաժեշտի: Եվ ամեն մեկն իր մտքում որոշեց, թե վերջին անգամ են հանդիպում այստեղ` հիվանդանոցում:

Երկուսն էլ լուռ նստեցին` ամեն մեկն իր մտքերով:

- Գեղա´մ ջան, ո´չ մի հուսադրող բան: Վերջին նկարն  ահավոր է:

- Տեսնեմ, հա՞:

Տղան նայեց: Նկարը դրեց սեղանին, հանեց ակնոցները, սրբեց ապակիները:

Հետո երևի մոռացավ մոռացավ ակոնոցը, թողեց սեղանին:

- Ի՞նչ անենք, - ձայնը մայրամուտի նման հանգող էր ու հուսահատ:

- Չգիտեմ, էլ չեմ կարող խաբել: Քո մայրը շատ հասկացող կին է, միգուցե հասկանա…

- Չէ, ի՞նչ ես ասում, չ ի լինի, շատ ներշնչող է, իսկ մոտավորապես կարո՞ղ ես ասել….

- Մեկ շաբաթ կամ լավագույն դեպքում` տասը օր:

- Չի հասցնի աղջկաս տեսնել, մի բան արա´, խնդրում եմ… մի բան մտածիր,լա՞վ:

- Կարող եմ ավելի հին նկարներից տալ, միայն հույսը կփրկի: Ես գիտեմ, մինչև հիմա հույսն է պահել նրան, բայց…

- Ի՞նչ բայց:

- Այսօր եմ նկատել, ավելի ճիշտ բուժքույրն է նկատել, որ բոլոր հին նկարների վերևի  աջ անկյունը փոքրիկ քերծվածք ունի, հավանաբար եղուգով մայրդ է նշան արել վերջին այցելության ժամանակ:

- Նրանից հեռու չէ: Լա´վ, տո´ւր նկարը, ուրիշ տարբերակ չունենք: Գոնե մեկ ամիս դիմանար

* * *

Փրկարարի հագուստով տղան մոտեցավ մետրոյի կրպակներից մեկին:

- Սև ներկամատիտ ունե՞ք:

- Սև չունենք, դիմացը հարցրեք: Ի՞նչի համար եք ուզում,  տուփով ունենք, մեջը կա:

- Հնարավո՞ր է ներկամատիտով ռենտգենյան նկարի վրա նշում անել:

- Չեմ փորձել,- ծիծաղեց վաճառող կինը ,- և ինչի՞ համար, միևնույն է` կջնջվի:

Անցորդները զարմացած նայում էին մետրոյի պատին հենած ռենտգենյան նկարի վրա ներկամատիտով մեծ ջանասիրությամբ կետեր ներկող տղային:

Երբ սպիտակ կետերից շատերը մեծ դժվարությամբ ծածկվեցին սևով , Գեղամը դուրս եկավ կայարանից:

* * *

Տուն մտավ:

Մի կերպ ձայնին ուրախ երանգ տալով` բղավեց.

- Մա´մ, եկա´, քեզ լավ լուր եմ բերել:

Մայրը  խոհանոցում էր, նստած էր աթոռին` անօգնական հայացքով:

- Տո´ւր, տեսնեմ, Գեղա´մ ջան:

Երկար նայեց նկարին, շուռումուռ տվեց, ասես ինչ- որ բանում համոզվելու համար, նոր միայն պահեց դեպի լույսը:

Ձեռքի ռենտգենյան նկարն էր, այն ձեռքի, որն արդեն թեյնիկ էլ չէր կարողանում բարձրացնել:

Աչքերով երևի հաշվում էր կետերը` երկար, ուշադիր:

Հետո, կարծես թե գոհ, նկարը  սեղմեց կրծքին:

- Փա~ռք Աստծո, Գեղա´մ ջան, կտեսնեմ,  չէ՞, թոռնիկիս, ես նրա ցավը տանեմ:

- Մա´մ, տեսնո՞ւմ ես, արդեն կամաց-կամաց քչանում են: Իհարկե կտեսնես, դեռ պետք է գրկես ու քո ձեռքերում քնացնես:

- Չէ´, Գեղա´մ ջան, գրկել չեմ կարող, բայց աչքովս տեսնեմ, սիրտս փառավորվի, ինձ հերիք է:

Խոհանոց մտավ Գեղամի կինը:

- Մա´մ, լսեցի լավ նորությունը, այսօր տրամադրությունդ բարձր կլինի, չէ՞:

Ուրախությունից մայրը սկսեց արտասվել ու համբուրել իր փրկարար նկարը:

Նկարի վրա կաթացող արցունքները մեկիկ -մեկիկ մաքրում էին  ներկամատիտով արված կետերը:

Կինը չէր նկատում շրջազգեստի վրա կաթացող սև գույնի վերածված արցունքները:

- Ես կտեսնեմ քեզ, իմ փոքրի´կ հրեշտակ, անպայման կտեսնեմ, ես լավ եմ արդեն:

Հետո ուշադիր նայեց տղային:

Տղան չէր կարողանում առանց կսկիծի, առանց կոպերի այրող խոնավությունը զգալու նայել մորը:

 Հանկարծ սարսռաց տղան` նայելով մոր աչքերին:

Սիրո, ներման ու հրաժեշտի ինչպիսի~ արտահայտություն,  ինչպիսի~ վսեմ պատկերներ էին հաջորդում իրար այդ աչքերի մեջ, աչքեր, որոնք չէին ուզում ընդմիշտ փակվել, բայց գիտեին, որ արդեն ժամն է, և ասես լուսանկարում էին որդուն հավերժական անեզրության  ճանապարհին`նրանից բաժանվելու վճռականությամբ:

Աչքերը հույսի մի շող գցեցին որդու սրտի վրա, և փոխարեն՝ որդու պատկերն առան իրենց մեջ՝ իբրև հրաժեշտ:

Ո´չ, հնարավոր չէր երկար նայել  կսկիծով ու կարոտով, ափսոսանքով ու սիրով, աղերսագին օրհնանքով լեցուն  Պահապան Հրեշտակի աչքերին, որոնք լացակումած նայում էին տղային:

* * *

Մայրը կյանքի թթվածինն է,  և երբ չի լինում` կտրվում է շունչդ, զգում ես քեզ միայնակ համայն տիեզերքի մեջ:

Մորից բաժանումը մի խստաշունչ քամի է, որ հանգցնում է հույսի վերջին վառվող մոմը:

Մայրն է կյանքի նկատմամբ սիրո  կրակը բորբոքում քո սրտում:

Մոր սիրտը միշտ լեցուն է արյունով, որ կաթում է քեզ համար դժվար պահերին:

Մոր սիրտը միշտ պատրաստ է դիմագրավելու քեզ սպառնացող ցանկացած վտանգ:

Մոր արցունքները մաքուր ու թափանցիկ ցող են, որ նստում են հոգուդ պատերին ու ներծծվում քո մեջ`մաքրելով  կուտակված ցավերն ու վշտերը:

* * *

Կփոխի՞ արդյոք Եհովան իր վճիռը` նայելով կնոջը`որդու աչքերով:

Մոր ձեռքերում գտնվող ռենտգենյան նկարը խորտակում էր ամեն պատրանք ու երազ:

Գեղամը հիշեց վաճառող կնոջ խոսքերը. <... և ինչի՞ համար, միևնույն է` կջնջվի >:

Գեղամն ու կինը երկյուղով հետևում էին ռենտգենյան նկարից տիկին Վարդուհու շրջազգեստին կաթացող` ներկամատիտից սև գույն ստացած արցունքներին: