четверг, 11 мая 2017 г.

…անավարտ տողեր



Ես դո՛ւրս եմ գալիս ճշտի կապանքից,
Որտեղ թաղված է մի ամբո՜ղջ
Անցյալ,
…Նայո՜ւմ եմ անտեր մի հողաթմբի,
Որ երազել է շիրմաքար դառնալ…

Մի ցուցանակ է (ո՛չ տապանագիր)
Անձրևն ու ժա՜նգը կերե՜լ են նրան,
Մի կերպ կարդացվում է.
« այսինչյա՜ն … այսի՜նչ »
Սի՜րտս ցավում է՝ տեսնես ո՞վ է նա:

Ալեկոծվո՛ւմ է տագնապն իմ սրտում.
Չէ՞ որ Կի՜ն է եղել, Դո՜ւստր, Քո՜ւյր
Կամ Մա՜յր…
… Արձանի նման քարանում եմ լուռ
Ու կանգնած մնում որպես մահարձան:

Թե ո՞ւր են խոհերս ձգո՜ւմ, չգիտե՜մ՝
Համահունչ կառչած ներկա օրերիս,
Օրերիս «դա՜ռը»  ի՞նչպես եմ շնչում -
Երանի տալով հեռո՜ւ
Անցյալիս…

Կյանքն արդեն մեկ ա՜յլ Կյա՛նք է ինձ հուշում,
Որ ո՛չ անցյալ կա,  ո՛չ էլ ապագա,
Կյանքը ներկա՜ն է,
Վկան՝ հողաթումբը…
և մեկ էլ գրված տողերն անավարտ…


Ս.Ումառ-Հարությունյան

Комментариев нет: