Մայրերը մեր

Ա՜ստ հանգչի (անո՜ւն – ազգանո՜ւն)

Տարեթվեր` ծնվա՜ծ – մահացա՜ծ,

Ու տարեթվերն իրարից զատող

Փոքրիկ գծիկում -

Պարփակված մի կյանք…

Մոր շիրմաթմբին մի բառը հերի՜ք է,

Ոչ անո՜ւն, ո՛չ էլ ազգանուն,

Ոչ տարեթվե՜ր ու ոչ էլ գծի՛կ՝

Այլ ընդամենը -

Մեծատառ մի «ՄԱՅՐ» կա՛մ էլ թե

«Մայրիկ»

*

Աստ հանգի մի՜…Լո՜ւյս

Կամ մի Արեգա՜կ, մի սի՜րտ կաթոգին

Կա՛մ մի ջերմությո՜ւն,

Քանի որ աշխարհի մայրերը նո՜ւյնն են

Ու չունեն անո՜ւն-ազգանո՜ւն:

Հիմա ինձնից հեռո՜ւ է Մայրս,

Չգիտեմ քանի՜ աստղային տարի,

Պա՜րզ, շա՜տ պարզ լսո՜ւմ եմ ձայնը.

- Որդի՜ս, նման բան մտքովդ չանցնի…

Մենք՝ մայրերս, կարող ենք այրվե՜լ,

Մոմի պես հալվե՜լ փոքրանալ,

Այնքա՜ն,  որ դառնանք բարի փերիներ

Բայց հանգչե՜լ, հանգել՝

Չկա՛ նման բան…

Մայրական մեր ա՜չքը հսկո՜ւմ է վերից՝

Ինչպես, որ կի՜նդ է հսկում քո որդուն,

Ի՞նչու ես եկել այսքան ուշ ժամի՜ -

Աչքերդ թրջո՜ւմ ապարդյուն…

Քարի հետ խոսե՜լը գործ չե՜մ համարում,

Հերի՜ք է անշունչ քարի հետ խոսես,

Տղա ջան վե՜ր կաց, , վե՜ր կաց գնա տո՛ւն

Այդ քարը սա՜ռն է,

Ցո՜ւրտ է,  կմրսե՜ս…

*

Աստ հանգի մի՜…Լո՜ւյս

Կամ մի Արեգա՜կ, մի սի՜րտ կաթոգին

Կա՛մ մի ջերմությո՜ւն,

Քանի որ աշխարհի մայրերը նո՜ւյնն են

Ու չունեն անո՜ւն-ազգանո՜ւն:

Ս,Ումառ-Հարությունյան