* * *
Կրա՜կ
բորբոքող,
Խարույկ
հանգցնող մոլագար քամի՜ն -
Մի՛ բուռ էր
դարձե՜լ
Ընկե՜լ էր
Գետնին,
Տեսնես գինո՞վ
էր
Այդ օրը քամին…
Թի ի՞նչ էր
փնտրում՝
Չիմացավ ո՜չ
ոք,
Թե ո՞ւմ էր փնտրում՝
Ո՛չ ոք
չիմացավ,
Գուցե՜
միայն ես,
Որ այդ
քամու պ՜ես…
Չէ՜, հարբա՜ծ
չէր քամին…
Վարսե՜րդ էր
խառնել՝
Ի՛նքը
խառնվել,
Փե՜շդ էր
համբուրել՝
Արբե՜լ
էր…արբե՜լ…
Խեղճն ի՞նչ իմանար, որ վաղո՜ւց եմ ես
Հաշիշն այդ
փորձել:
Ինձ ոչ
ոք չասաց հարբա՜ծ կամ արբած,
Քամին էր
միայն, որ ինձ հասկացավ.
- Սիրահարվա՜ծ
է, - սուլե՜ց
Հեռացավ:
Ս.Ումառ-Հարությունյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий