Իմ բալենին

Երեկոն կոպի՛տ էր,

Կոպի՜տ, վայրենի՜…

Ծաղկած բալենու ծաղիկները

Պոկե՜ց ու թափեց գետնին,

Սիրուհի-ծառս մեկեն մերկացա՜վ,

Աչքերն ամոթից կախե՜ց ու

Ժպտա՜ց հողին:

Գիշերը կոպի՛տ էր,

Կոպի՜տ ու սարսուռ-

Փաթաթվեց հույսերը կորցրած ծառին…

Սիրուհի-ծառս վախից դողդողա՜ց-

Անուժ հանձնվեց

Գիշերվա  դողին:

Առավոտն ալարկո՜տ

Մի՜ կերպ ազատվեց աչքերն իր ծածկող

Թխպոտ մի ամպից…

Ուշացա՜վ մի քիչ,

Հողին ցիրուցան ծաղիկների մեջ՝

Սիրուհի-ծառս  գինդերը հանե՜լ -

Ժպտո՜ւմ էր նորից…

*

Ախ,  ի՞նչ դժվար է ժպտալն

Հե՜նց այնպես,

Երբ սրտում գարունն

արդե՜ն մահանում է,

Ամառն էլ ոտքը կարծես կա՜խ գցել

Ու չի պատրաստվում

քեզ ուրախացնել:

… Մնո՜ւմ է մի հատված՝

Գարնան անձրևնե՜րը,

Որ մերկացնո՛ւմ են ծաղկած ծառերին-

Ասես հույսերդ

Հա՜տ-հատ պոկվելով

Ինքնակամ կո՛ւլ են գնում մայր հողին:

Հենց այնպես ժպտալը դարձել է դժվա՜ր,

Երբ լո՜ւյսդ բարի անձրև՛ն է տանում,

Եվ ի՞նչ է մնում՝

Լա՜ց լինել միայն,

Իսկ իմ բալենին ժպտո՜ւմ է

Ժպտո՜ւմ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

11.05.17    Երևան