Կյա՜նք

* * *

Դանդաղ հեռանում եմ  քո բո’ւթ հարվածներից,

Մի՞թե չգիտես կյա՜նք, որ քո հարվածը 

Մորմո՛ք է ու ցա՛վ,

Մի՞թե տարիներս ապարդյուն մաշվեցին  -

Կյանքն ինձնից համառ դուրս եկավ:

Երազում էի ձյան մաքրությո՜ւնը,

Գիշերվա մուգ-կանաչ գույնե՜րը թովիչ,

Ճանապարհ էի գտել՝ երկնքի կապտագույնը…

Չհասկացա՛ թե ի՞նչ էր ուզում համառ կյանքն ինձնից:

Տվեցի կյա՛նք քեզ մտքերս ու հույզերս,

Մնացել է մեկ սի՜րտ, քո ձեռքով բզկտված,

Անունիդ դառնությունն է մնացել դեռ լեզվիս -

Կյա՜նք, ինձնից դու համառ դուրս եկար:

…Ինչ եմ ուզո՞ւմ, կյա՜նք, երբ գլուխս վայր դնեմ 

Անմիջապես չհեռանաս իմ մոտից,

Գլուխդ կախ մի քիչ կանգնի՜ր, թաց աչքերդ թող տեսնեմ,

Թող մի վերջի՜ն, վերջի՜ն անգամ  համոզվեմ,

Որ քեզ նման ես էլ համառ եմ եղել…

Ս.Ումառ-Հարությունյան