Եվա՜…

Չե՛մ հասկանում թե որտեղի՞ց

Այսքա՜ն կրա՛կ կա իմ մեջ,

Եվ ի՞նչու չեմ հրդեհվում

Կամ էլ այրվո՜ւմ մինչև վերջ…

. . .

Տղամարդու հո՜ւրն ուրի՛շ է՝

Հոգի՜ ու սիրտ քայքայող,

Որի համար ընդամե՜նը…

Կրծքի վերին կոճակը բաց

Մի Եվա՜ է հարկավոր:

.

Եվա չկա՜ սովորական,

Կա՛ սառեցնո՜ղ, կա՛ այրո՜ղ,

Եվա էլ կա՜ սարսուռ տվող

Ու չքնա՜ղն իր

Չքնաղաձև մատուցող:

.

Մեկ անիծո՜ւմ ես նրա լաթերը՝

Կո՜ւրծքն ու ամոթը ծածկող,

Մեկ օրհնո՜ւմ ես կոկ ազդրերը՝

Հե՜զ ու ճկուն գալարվող:

.

Փիլիսոփայությո՜ւն է

Եվայի հանվե՜լը,

Հագնվելը՝ բարբարոսությո՜ւն,

Երևի թե այս ամենն է,

Որին ասում են «տղամարդու հուր»:

. . .

Մի քիչ ուրի՜շ է իմ Մուսա-Եվան,

Որը սի՜րտ չունի ու չունի հոգի՜-

Մեջս նստած բորբոքո՜ւմ է,

Որ կրակս երբե՜ք - երբե՜ք

Չմարի…

Հիմա գիտե՜մ թե որտեղից

Այսքան կրա՜կ կա իմ մեջ,

Եվ ինչո՞ւ չեմ հրդեհվում

Կամ էլ այրվո՜ւմ մինչև վերջ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

06.10.17  Երևան