Տապանը

( Ասո՜ւմ են, գայլերն են տանում անտերին

Կա՜մ ջրհեղեղն է տակո՜վն իր անում,

Այդ ե՞րբ և ո՞վ է  տեր կանգնել խեղճին-

Այս դաժա՜ն-անգո՜ւթ ու խորթ աշխարհում: )

. . .

Նո՞րը կստեղծվի, ես դեռ չգիտե՜մ,

Մի նո՜ր Ջրհեղեղ համաշխարհային,

Բայց հի՜նը (ասում են իբրև եղե՜լ է)

Ոնց  որ գրվե՜լ է -

Էլ չի՛ մոռացվի…

Գրո՜ւմ են, Տապանը մի մա՜րդ է սարքել,

Գրո՜ւմ են, նրա անունը Նո՜յ էր,

Տապան է վերցրել զո՜ւյգ-զույգ էակներ,

Իսկ մնացածին՝ թողել է

Անտե՜ր…

Երբ որ ջրերը տեղի՜ են տվել,

Տապանը մնացել է գագաթին լեռա՜ն,

Տապանից դեպի ցամա՜ք են հորդել

Մտքի՜ ու հոգու ճիվաղներ տխմար:

. . .

Ու մինչև օրս հոշոտո՜ւմ են մեզ՝

Աստըծո կողմից անտեսվածներիս,

Մոռանո՜ւմ- որ վաղը լինելու եմ Ե՛ս-

Նոյի փոխարեն

Տապան սարքելիս…