ԱՇՆԱՆ ԱՌԱՎՈՏՆԵՐ

Ամեն մեկն ունի իր առավոտը

Առավո՜տը… մեր աչքերի գո՜ւյնն ունի,

Սակա՜յն,  խո՜րքը չունի մեր աչքերի,

Շա՜տ է նման մենակության անհունին՝

Դեղնակարմի՜ր,

Դեղնականա՜չ,

Տխո՜ւր աշնան տեսքն ունի:

Առավոտները թվում են անդե՜մ,

Ճի՛շտ  խոսքի նման, բայց ասված  իզո՜ւր,

Ինչպե՜ս անհանգիստ  ուրվապատկերներ՝

Մեկ պայծառանո՜ւմ են,

Մեկ՝ գունաթափվում:

Առավոտները աչքերով աշնա՜ն,

Կապո՜ւյտ աչքերի, կապո՜ւյտ արցունքով,

Մոգական ցոլքը կլանող բյուրեղի նմա՜ն

Դառնում են շղա՜րշ – կապտագո՜ւյն մի քող…

… Ցանկացած վայրո՜ւմ,  ցանկացած երկրո՜ւմ

Ա՜չքերն ուղղում ենք  վե՜ր՝ նայում երկնքին,

Եվ մե՜զ  թվո՜ւմ է - մենք մե՛զ են տեսնում՝

Հայացքն ուղղելով առավոտներին…

                                                  Ստեփան Ումառ-Հարությունյան