Մտքե՜ր, մտքե՜ր, մտքե՜ր…

Թե չլինեմ ես

էլ ո՞վ կգրի քո մասին այսպես,

Գիտե՞ս

թե ինչքան դանդա՜ղ է զարկում

Սի՜րտս առանց քեզ:

Գիտե՞ս,

Թե հողը ինչքա՜ն թեթև էր տանում

Իմ ներկայությունը,

Հիմա ասո՜ւմ է  թե  ծանրացե՜լ  եմ,

Ծա՜նր եմ առանց քեզ:

Գիտե՞ս, մեկն  ասաց անկեղծ.

- Ա՜յ  վա՜յ-բանաստեղծ,

Աշխարհը հո չկործանվե՞ց,

Ի՞նչ ես «վայ ու վույ»- դ  դրել,

Քանի՞ նման սե՜ր է եղել…

Մի՞թե արդեն չի՜ հեշտացել

Եվ՜ սիրելը,

Եվ՜ ատելը,

Չսիրե՜լն ու բաժանվելը…

Չէ՜,

Նմա՜նը դեռ չէ՜ր եղել,

Ապրել ահո՜վ,

Ապրել վախո՜վ,

Որ կարող է էլ չտեսնե՜ս,

Վերջին պահին ա՜չքդ փակես

Շշնջալով.

- Ես գնացի՜… առա՜նց քեզ տես:

Առանց նրա ապրել օրո՞վ,

Երբ օրե՜րդ արդեն հաշված

Ցվրվել են այսուայնտեղ,

Իսկ ժամերդ սղոցն առե՜լ

Սղոցում են նյա՜րդ ու ուղեղ.

- Չի՛ գա,

- Չի՛ գա,

- Ի՞նչու սպասել…

Չէ՜, ոչի՜նչ էլ չի՛ հեշտացել,

Ավելի՜ է դժվարացել,

Ավելի՜ է ծանրացել ու

Ու ավելի՜ ծանծաղացել ,

Ու թվո՜ւմ է թե առանց քե՜զ

Ոչի՜նչ,

Ոչի՜նչ,  չի՛ մնացել:

Իսկ ինձ ասո՜ւմ են

Միթե՞ արդեն չի՜ հեշտացել…

Չի՛ հեշտացել,

Ավելի՜ է դժվարացել…