понедельник, 2 октября 2017 г.

Աչքերն անվի՜շտ, Աչքե՜րն անցավ…



Ոչ մի բան չարժե՜ կյանքն ինձ նվիրած,
Ինձ նվաճվա՜ծն է ձգել միշտ կյանքում,

Սո՜ւտ անուրջներ են - երկնքից կախված,
Իսկ Տե՜րն իմ առջև
դեռ դո՜ւռ է փակում:

Այս կյանքն ամե՜ն պահ փոխո՜ւմ է գույնը՝
Մեկ ծիծաղո՜ւմ է, մե՜կ էլ մռնչում,

Մեկ բարձրացնո՜ւմ է դեպի կապույտը,
Մեկ էլ իր մթի՜ն
խորքը շպրտում:

Վաղո՜ւց է կյանքը դարձել խեղկատակ,
Արդեն շա՜տ վաղուց  ինձ դուր չի՛ գալիս,

Ես հասկացե՜լ եմ, որ ո՛չ թե հաճախ՝
Այլ հազվադե՜պ է,
Որ վիշտ չի՛ տալիս:

Թե տիեզերքում ինչ-որ տեղ պահված
Ինչ-որ մի կյա՜նք կա՝  առանց վիշտ ու ցավ,

… Կուզեի՜ տեսնել այնտեղ բնակվող
Աչքե՜րը մարդկանց…



Комментариев нет: