Աչքերն անվի՜շտ, Աչքե՜րն անցավ…

Ոչ մի բան չարժե՜ կյանքն ինձ նվիրած,

Ինձ նվաճվա՜ծն է ձգել միշտ կյանքում,

Սո՜ւտ անուրջներ են - երկնքից կախված,

Իսկ Տե՜րն իմ առջև

դեռ դո՜ւռ է փակում:

Այս կյանքն ամե՜ն պահ փոխո՜ւմ է գույնը՝

Մեկ ծիծաղո՜ւմ է, մե՜կ էլ մռնչում,

Մեկ բարձրացնո՜ւմ է դեպի կապույտը,

Մեկ էլ իր մթի՜ն

խորքը շպրտում:

Վաղո՜ւց է կյանքը դարձել խեղկատակ,

Արդեն շա՜տ վաղուց  ինձ դուր չի՛ գալիս,

Ես հասկացե՜լ եմ, որ ո՛չ թե հաճախ՝

Այլ հազվադե՜պ է,

Որ վիշտ չի՛ տալիս:

Թե տիեզերքում ինչ-որ տեղ պահված

Ինչ-որ մի կյա՜նք կա՝  առանց վիշտ ու ցավ,

… Կուզեի՜ տեսնել այնտեղ բնակվող

Աչքե՜րը մարդկանց…