ԱՍՏՂԱՅԻՆ ՓՈՇԻ

Վերքը քչփորո՜ղ մի դառը  հուշ է

Խառնում մտքերդ,

Ու ասես մի ծա՜նր, շա՜տ ծանր մի բեռ

Սեղմում ուսերդ:

Ստիպում է կքե՜լ ու ծունկի՜ իջնել,

Ճամփան կորցրած ու դուռդ բացած

Ա՜յն բախտի առաջ,

Որն անվանում է իրեն

Հասուն տարիքի Սեր…

Գեղեցիկ խոսքեր դժվար չէ ասել,

Բայց իրոք նման է

Ջե՜րմ, կրքո՜տ բարի՜

Գարնան հեղեղին,

Նման է ձնհալից հոսող ջրերին,

Որ հալեցնում են

Ցավերից սառա՜ծ,

Անհույս սրտերին,

Որ թրթռեցնում են կյանքի նյարդերին՝

Ստիպում է երգե՜լ…

Ու երբ ապրո՜ւմ ես նոր, մի Նոր Գարուն

Չե՜ս էլ նկատում,

Որ Գարու՜նը ցավոք

Մեկ անգամ է միայն տարվա մեջ լինում:

Տարվում ես նրա

Խորքո՜վ, տարերքո՜վ,

Երկնի թիկնոցն ես գցում ուսերիդ,

Վարսերը նրա սարքում ես փոշի՝

Ոսկեղեն փոշի

Ու թվում է քեզ, թե հաղթել ես ծովի

Ահե՜ղ ալիքին,

Մոռանալով, որ գարո՜ւնը կյանքի

Շա՜տ է տարբերվում տարվա գարունից

Կյանքի գարունը միշտ մե՜կն է լինում,

…ու վերք քչփորող դա՜ռը հուշի պես

Մտքերդ խառնում:

Սակա՜յն,

Հիմա սիրում ես պոետի՜ սիրով,

Խոսքն ընդհատո՛ւմ ես

Սիրո համբույրով,

Գգվո՜ւմ ես արդեն պոետի հոգով,

Պոետիկ ձեռքով վարսերը շոյո՜ւմ…

Կարծես կորցրած բա՜ն ես որոնում

Նրա վարսերի մեջ,  փնտրո՜ւմ

Չե՜ս գտնում…

Ի՞նչ ես որոնում

Գարուններ ապրող կնոջ մարմնում,

Թե տարինե՜րդ ես կորցրած փնտրում-

Մի՜ փնտրիր իզուր,

Թե որ խոսքե՜րդ ես փնտրում մոգոնած-

Իզո՜ւր ես փնտրում,

Միգուցե արև՞,

Որ կտաքացնի ոսկորներդ հին-

Իզո՜ւր մի փնտրիր…

Դու հիմա Պոե՜տ ես,  տարիքդ առած,

Դու ի՛նքդ արև ես, բայց ո՛չ ծերացած,

Արմատդ պի՜րկ է,

Սի՜րտդ պատանի

Եվ ինչ էլ ուզում է կյանքում պատահի-

Քո ձեռքերում է սիրո բանալին,

Քո՛ աչքերի մեջ,

Քո՛ խորքում հոգու,

Քո՛ բառերի մեջ,

Արցունքներից թաց

Քո՛ խոնավ գրկում…

Եվ ի՞նչ փույթ,

Որ տեսքդ անտե՜ս է , անշո՜ւք…

Չէ՞ որ Պոե՜տ ես

Ոտքերով հենված ժայռերի դոշին,

Եվ տիրոջ կամո՜ք, տիրոջ ցանկությա՜մբ

Քեզ վրա լցված աստղերի փոշին-

Ընդամենը Սերն է…

Ի՞նչ տարբերություն

Առաջի՜ն, վերջի՜ն…

Օծի՜ր սերերը փոշով աստղային,

Դու պե՛տք ես, Պոե՛տ

Կյանքի՜ն, աշխարհի՜ն,

Իսկ թե հանգի՞ստ ես փնտրել ցանկանում,

Հանգիստ կգտնե՜ս որոնումներում…

Եվ կհասկանաս, որ

Գարո՜ւնն աշխարհում

Միայն կյանքում  չէ՛

Մեկ անգամ լինում…

Գարո՜ւնն աշխարհում՝

Գարո՜ւնն է սրտում…

Սրտումդ գարո՞ւն…

Ի՜նքդ էլ չգիտես թե ի՞նչ ես ուզում,

Մեկ երկի՜նք ես ուզում

Խաղաղ ու կապույտ,

Մեկ ծո՜վ ես ուզում

Խե՜նթ, փոթորկահո՜ւյզ,

…դեղձենու ծաղիկ՝

Ցոլքում առվակի.,

Մեկ դե՜մքդ ես ուզում քսել մեկի դեմքին՝

Պա՜րզ ու մանկամիտ…

Մե՜կ էլ ուզում ես հանճա՜րը գարնան,

Կամ էլ անճարը -

Աշնա՜ն կամ ձմռա՜ն,

Երբ որ քայլո՜ւմ ես, քեզնից հեռանում

Բայց դեպի ետ՝ Ամառ ես քայլում:

Ու խառնվում են

Տողերդ իրար,

Նրա՜ն ես փնտրում

« Իմ ե՜րգ, իմ միա՜կ»

Ու արծիվներ են ճախրում քո հոգում,

Ու չգիտես թե

էլ ի՞նչ ես ուզում…