Լուսաբա՜ց
էի փնտրում…
Քե՛զ գտա այնտե՜ղ,
որտեղ հայացքդ էր՝
Վայրի
ժայռերը ծածկող երեկո,
Բնությունն
էլ կարծես մի կողմ էր քաշվել՝
Դանդա՜ղ
հեռացել գլխիկոր…
Երկնահույլից
պոկված վարդի զույգ թերթիկ
Դաջվել էին անունս
տվող շուրթերիդ,
Արցունքի մի
համառ կաթիլ էր ընկել
Ու եռո՜ւմ էր
ժայռի ծնկներին…
Լուսաբա՜ց
էի փնտրում…
Քեզ գտա
այնտե՜ղ, որտեղ մասնատվում են
Ճակատագրերը,
Որտեղ ընտելանալու
փորձեր են անում
Բախտի
պարանով կապված ձեռքերը…
Կասկածի
նման խիստ ու խանդոտ էր
Ժայռի վրա
փռկված երեկոն,
Երազանքներից
փախած պատկեր էր-
Քո անվան
կրկնվող տառերով…
Պոետները-խենթ
մենակ չեն ապրում՝
Դժվար են
տանում
Մենության
բեռը…
Արձագանքում
են ժայռի ժայռ սրտում
Պոետիս կրքոտ
երգերը:
- Դո՛ւ, իմ երեկո, գուցե և վերջի՜ն,
Դո՛ւ, քո
ժայռ կրծքով պահող տողերս…
Ավելի ամո՜ւր
սեղմիր ինձ կրծքիդ
Էլ չեն
դիմանում աչքերս…
Ս.Ումառ-Հարությունյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий