* * *
Դու ոչ Լիլի՛թ
ես և
Ո՛չ էլ Եվա,
Ես քեզ
տալիս եմ մեկ ուրիշ անուն և…
Անունդ
տալիս շո՜ւնչս է կտրվում,
Արյունս է
վազում, ո՞ւր, ինքն էլ չգիտի,
Բանականությունս
ցնորք է դառնում
Ու մնում
կախված անդունդի եզրից…
Դու ոչ Լիլի՛թն
ես և
Ո՛չ էլ Եվան,
Ո՛չ կրակից
ես ո՛չ էլ ոսկորից
Դու ա՜յլ
նյութից ես
Ա՜յլ տեղից
ծնված՝
Խելագար
Կրքի այլ մոլորակից…
Քեզ «Մերժում»
ասե՞մ թե՞ «Անխոս բախում»
Աղմուկով
լցված լռության մարմի՞ն,
Եվ պատերա՜զմ
ես և խաղաղությո՜ւն
Քո արթուն և
նույնիսկ քնած պահերին:
Դու՝ ճերմակ
կեսգիշե՜ր,
Ա՜լ այգաժամեր,
Մե՛կ բաց
պատուհան,
մե՛կ փակված
դռներ,
Քամու
ձեռքերում կոտրատվող մարմի՜ն…
Իրոք նման
չես ոչ նախամորը
Ոչ էլ
Լիլիթին:
Ես էլ այն
Ադամը չեմ հիմա՝
Ստերջ
ուղեղով, խղճալի՜,
կծած խնձորը
ձեռքին…
Պատմությունը
մեռա՛ծ է,
Քե՛զ եմ
գալիս ես կրկին
Ու խնձորի
փոխարեն իմ ձեռքում է
Քո ծնունդի
բանալին…
Ո՜չ,
Դու ո՛չ Լիլիթն
ես և
Ո՛չ էլ Եվան
Այն
հերոսուհին սրբազան գրքից,
Ես էլ այն
Ադամը չեմ, վտարված դրախտից
Ու
կարողանում եմ արդեն տարբերել
Ադամակողը -
Ադամոսկորից…
Ս.Ումառ-Հարությունյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий