* * *
Մի՞թե
երկիրն է ծննդավայրդ,
չէ՞ որ
երկնքից ես ընկել ցած,
այս
մոլորակում չկա նման մարդ
միրա՜ժ ես,
տեսի՜լք հորինված…
Հետաքրքիր է
թե որտեղի՞ց եկար
և ի՞նչու էր
կանգառդ սիրտս,
քեզ մի՞թե
քամին բերեց բարկ
ու գցեց
խելագար գիրկս:
Ընկեր
կլինես թե անխոս ուղեկից,
ի՞նչու ես
կույսի պես շփոթված նայում
եվ
մազափունջն էլ կախված աչքերիդ
ի՞նչու է
այդքան երկա՜ր օրորվում…
Քեզ անծանոթ
է սիրտս, սովորի՜ր
գուցե
սրտումս դու հավերժ մնաս,
հիշողությունդ
էլ քեզ մի օր կօգնի,
եթե դու հանկարծ
նորից չքանաս:
Եթե հյուր
ես ինձ կամ ժամանակին՝
մնա ինչքան
որ սիրտդ ցանկանա
միայն թե
թույլ տուր սիրտս քո սրտին
հանդարտ
օրորի իր մանկան նման…
Ս.Ումառ-Հարությունյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий