* * *
Անմտություն
է նեղանալ Աշխարհից,
Ճիշտը
նեղանալն է Աշխարհի եղբորից՝ Տիեզերքից
Կամ Արևից,
Լուսնից, Աստղերից…
Միգուցե
աշխա՞րհն էլ նեղացած լինի նրանցից
Ու քեղ
ընդունի որպես դաշնակից…
* * *
Թե՛ Աստծո
ձեռը հարվածի քթի՜դ, բերանի՜դ
Թե՛ Քո
աչքերի բռունցքը սրտիս՝
Հարվածը՝
հարված է
Կըշռադատված,
Խորը
մտածված…
Այլ ոչ թե
դիպված -
Անտեր
թափառո՜ղ, նշանակետեր որոնո՜ղ
Պատահական,
Թո՜ւյլ,
անօգնակա՜ն
Անհասցե
ապտակ…
Հետաքրքի՞ր
է թե Տիեզերքում
Այդ ո՞վ
բարկացավ իմ Աստղի վրա
Ո՞վ էր որ
ծածկեց լույսը աչքերիս:
Աչքս
արցունք էր, արցունք էլ մնաց,
Դա դեռ ք՞իչ
էր ինձ…
Թե Աստծո
ձեռը հարվածի քթիդ, բերանիդ՝
Դա տանելի
է, սովոր եմ վաղուց:
Ա՞յտս է թ՞ե
սիրտս է այրվում
Ինչ որ
հարվածից…
Ս.Ումառ-Հարությունյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий