Քո մանրի՜կ
ու մի քիչ էլ օրորվող քայլերը
Արդյո՞ք
կբերեն քեզ ինձ մոտ,
Կքերծի քո
ոտքի նուրբ մատները
Շիրմարահետը
դեպի ինձ բերող…
Չե՛ս կարդա
դու անո՜ւն, ազգանո՜ւն,
Ո՛չ էլ
նկարս կժպտա աչքերիդ,
Մի քանի բառ
և ընդամե՜նը
«Ա՛ստ…
հանգչո՜ւմ է մի սիրտ»:
Կլինեն
միայն համբույրիդ նման
Կարմիր ու
կապույտ ծաղիկներ,
Ժպտացող
շուրթերդ կշոյեն հիմա
Օտար ձեռքերից
ընկած ստվերներ…
Ե՛ս քեզ
ասել եմ, որ լաց չլինես,
Աչքերիդ
ներկը կկաթա հողի՜ն,
Իմ
հողաթմբին սևը հարգի չէ՝
Սպիտակն եմ
սիրել խառնած կապույտին…
Ների՜ր ինձ
Մուսա, դե՜ ստացվեց այդպես…
Դո՛ւ էիր
միշտ լքո՜ւմ
Հիմա լքե՜լ
եմ ե՛ս…
Դա էակա՛ն
չէ, էական է ա՜յն
Թե ինձնից
հետո ո՞ւմ ձեռքը կընկնես…
Ո՞վ քեզ
կսիրի ինձ նման վայրի…
Ո՞վ քեզ
կգրկի ինձ նման դաժան…
Քո
արցունքներից ո՞վ երգ կհյուսի,
Մեն մի
համբույրից հարություն առած …
Մուսա՜…սիրելի՜ս:
Ս.Ումառ-Հարությունյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий