* * *
Հուզմունքի
վազքը հախուռն է լինում-
Քեզ
տարածում է հեռո՜ւ, շա՜տ հեռու,
Ասես վայրի
ձիերի մի երամակ է վազում
Ու հորիզոնի
ծայրերը թեքում…
Չգիտես զարմանա՞ս
թե՞ զայրանաս,
Երբ քո
այգու ծառի միակ ճյուղը բերքատու,
Հարևանի
այգու տարածքում կախված
Ծարավից իր
դեմքն է ծռմռում
Չգիտես
իրո՞ք լաց լինես,
Երբ քո
այգում ընկած, կոտրված ճյուղն է
Աչքերիդ
առաջ դադաղ մահանում…
Հուզմունքի
վազքը հախուռն է լինում…
Ասես
քայլում ես մի անծանոթ քաղաքի
անծանոթ
փողոցով ու հանդիպում ես
թաղման
թափորի՝
կանգնում ես
ու ակամայից գլուխդ խոնարհում
հանուն հեռացող
մարդու հարգանքի,
որին երբևե
դու չես ճանաչել,
թե
կարեկցանքից հարազատներին,
որոնք այդ
պահին քայլում են գլուխները կախ՝
նայելով
միայն իրենց ոտքերի տակ-
ասես
հիշելու այն ճանապարհը, որով
պետք է որ
անցնեն և իրենց համար…
Ու հորիզոնն
է թեքվում աչքերիդ առաջ,
Տեղափոխվում
են ճանապարհնե՜րը,
Խաչմերուկնե՜րը…
Ու
հուզմունքը կարծես նոր թևեր առած
Քեզ
տարածում է դեպի նոր հորիզոններ՝
Ուղիղ կամ
թեքված…
Ս. Ումառ-Հարությունյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий