ԿԱՐՈՏ

* * *

Կարոտը նման է սիրուն`

Անօգնակա՜ն ու զգայո՜ւն,

Անպատասխա՜ն, գլխիկո՜ր,

Թախծոտ գիշերվա բոսոր լաչակով

Գալիս կանգնում է գլխահակ,

Ու չգիտես թե ինչո՞ւ

Միշտ կծկվում  սրտիդ տակ…

Առավոտյան լաց լինող աղջկական իր ձայնով,

Մե՛կ տնքո՜ւմ է,

Հեկեկո՜ւմ,

Բղավո՛ւմ է, հառաչո՜ւմ…

Մ՛եկ էլ այրող մատներով

Խիղճդ բանալ է փորձում:

Մե՛կ սրտիդ է ձեռք տալիս,

Մե՛կ հոգուդ հետ խաղալով խլվրտում է

Քո ծոցում,

Մե՛կ էլ հանկարծ կատաղած -

Ցավիդ ոտքն է սղոցում….

Ապրում ես այդպես՝

Քո մեջ կարո՜տը,

Դո՜ւ կարոտի մեջ,

Փայփայո՜ւմ, մեծացնում ես նրան,

Ինքդ ծերանո՜ւմ ես կարոտի նման,

Իմաստանում ես ու նոր հասկանում,

Որ  կարոտը երբ՜եք

Անտեր չի մնում….

Տե՛ր է ունենում,

Թե՛ երկնաբնակ, թե՛ երկրաբնակ…

Չգիտես ինչու

Տե՛ղ է ունենում

Ուղիղ կրծքիդ տակ…

Ս. Հարությունյան Ումառ