Բա՛ց արա դուռդ...

* * *

Երջանիկ մարդիկ նորից են ծնվում,

Գուցե այդպես է օրենքն աշխարհի,

Երջանիկ մարդիկ սկզբից կուրանում,

Հետո այլ կերպ են աշխարհին նայում:

Քո սերը վաղուց կուրացրել է ինձ,

Կյանքին նայում եմ ակնոցներով մութ,

Իսկ ձեռքիս փայտը ճանապարհներից

Քո ճանապարհը փնտրում,չի գտնում:

Հիշի՛ր, որ ես եմ քո պատուհանին

Նկարել լուսին ագահ աչքերով,

Հետո էլ խանդից կոտրել ապակին,

Որ քեզ լուսինն էր նայում գիշերով:

Հիշի՛ր, որ ես եմ սրտիդ օրագրում

Արևագույնի ակնոցներ ներկել,

Հիշի՛ր, արև եմ եղել քո կյանքում,

Հիմա ստիպված եմ սև ակնոց կրել:

Կիսալուսինն է մտել իմ թևը,

Մութ գիշերներն են աչքերս փակում,

Իսկ տարիներիս կուրացած բեռը

Քո փակված դուռն է անընդհատ թակում:

Բա՛ց արա դուռդ, վերադա՛րձ եմ ես,

Արևագույներ ներկող այն տղա՜ն,

Բա՛ց արա դուռդ ,գուցե դո՞ւ փշրես

Կույր տարիներիս ժանգոտված շղթան:

Ս.Ումառ