Լուսնի սոնատը

Գիշերվա ժամը երկուսն է:

Ո՛չ վախն է քնել, ո՛չ մենությունը:

Հոսանքն էլ անջատել են՝ վառվող մոմն էլ քնած չէ…

Պատից կախված ջութակս անհանգիստ է, բայց անշարժ:

Հարևանները գիտեն ու ջութկահար եմ ու այլ կերպ են ինձ վերաբերվում:

Աջ կողմի հարևանս նույնպես քնած չէ, նրանց տանից լսվում է ջութակի ձայն հաստատ նրանց տղան է փորձեր անում…

Ստիպված թակում եմ նրանց դուռը:

Դուռը բացում է կիսահագնված հարևանուհիս՝ Գոհարը:

- Գոգ, անքնության դեղ չունե՞ս, չեմ դիմանում, կներես էլի այս ուշ ժամին:

- Նե՛րս արի:

Նրանց տղան խոհանոցում փորձում է ջութակի վրա նվագել «Լուսնի սոնատ»-ը…

Ջութակի վրա…

Ո՞վ է «Լուսնի սոնատ»-ը նվագում ջութակի վրա, միայն Աղասար անունով անձը, հարևանները կմտածեն ես եմ հիմար փորձեր անում:

- Աղասար, ավելի լավ է քնես, ուշ է:

Վերցնում եմ քնաբերի երկու հատիկ, մի անհույս հայացքով նայում Գոհարի կիսաբաց փեշերին ու վերադառնում:

Դռան երաժշտական ձայնն անհանգիստ վնգստաց, երբ փորձ արեցի խմել քնաբերը:

Ո՞վ կլինի այս ուշ ժամին:

Բայց ձայնը գալիս է պատշգամբի կողմից:

Շոշափելով գտա դանակը ու մոտենում եմ, որ փակեմ պատշգամբի դուռը:

Ես գիտեմ, որ վախը վաղուց քնած է, այն հույսով, որ ես ապրում եմ տասներեքերորդ հարկում ու անհանգստանալու ոչինչ չունեմ:

Պատշգամբից երևում է – մեքենա է-մեքենա չէ, գնացք է- գնացք չէ, ուղղաթիռ է- ոչ ուղղաթիռ չէ, մի տարօրինակ սարքավորում , որին ղեկին վարորդի դիմակով մի նախդարյան օդաչու է նստած:

Չի նայում իմ կողմը:

Այդ այսպես կոչված մեքենայի շուրջը մի սպիտակ ամպ է, որից էլ գալիս էդեղնա-կանաչագույն մի  լույս:

Լույսի միջից սպորտային հագուստով մի  աղջիկ է ձեռքերը մեկնել ու բռնվել պատշգամիս բազրիքից:

Ճիշտ է գեղեցիկն է բայց բռնվել է ԻՄ պատշգամբից:

- Թո՛ղ, հեռացի՛ր, ի՞նչ ես ուզում: Քաշիր ձեռքերդ թե չէ դանակով…
- Դու ի՞նչ է հիմար ես, ո՞վ է գեղեցիկների ձեռքերը կտրում:
- Հիմարը դու ես, ո՞վ է գիշերը թռչում, միայն վհուկները:

- Ես, ես քեզ մոտ եմ ուզում:

Հարևանի տանից դեռ լսվում է ջութակով բռնաբարված «Լուսնի սոնատ»-ի կիսահնչյունները:

- Լա՜վ, նե՛րս արի, ի՞սկ նա, այդ դիմակով վարորդը:

- Նա միայն կուրախանա ու կգնա երևի կամ հարբելու կամ մի ուրիշ նման մեքենա հորինելու:

Պատշգամբ իջնելու, նրան օգնելու իմ փորձը հաջողվեվեց համբույրով:

Սենյակում էլ համբուրում եմ նրան:

Նրա աչքերը պտտվում են իմ սենյակով, ի՞նչ է փնտրում չեմ հասկանում:

- Հոսանք չկա, ի՞նչ պետք է տեսնես:

- Տեսնում եմ, որ լավ է քեզ մոտ: Գիտե՞ս ինչու ընտրեցի քո պատշգամբը:

- Ոչ, ինչո՞ւ:

- Հեռվից լսեցի «Լուսնի սոնատ»-ը, յուրօրինակ կատարում էր…ջութակով:

Ս.Ումառ