Մատներով մի
կերպ կառչելով արևի փեշերից փորձում եմ մի կերպ
պահել նրան հորիզոնում:
Դժվար է
գիտեմ, բայց միթե ուրիշ ելք կա:
Կայրեմ
մատներս, կկորցնեմ ուժերս, տեսողությունս, զգալու ընդունակությունս…
Չէ որ արևի
վերջին շողի հետ իմ մեջ ներս մտավ Նա, որը նման չէր բոլորին:
Հարվածում
եմ գլխով արևի շողին որ ցավից ընկնի ու մնա այնքան ժամանակ մինչև ես կարողանամ
շունչ քաշել, մի բան մտածել ու փակել Նրան իմ միջից չհեռանալու համար…
Ես
հասկանում եմ որ այսօր ես հոգուս զգում եմ ինչպես երբևե, ոչ թե լայնությամբ այլ
խորությամբ…
Բայց միթե
հնարավոր է կրակը պահել երկար ժամանակ…
Կրակը՝ սիրո
սովը, սիրո թունավոր հաճելի սնունդը:
Պայքարս
արևի հետ ավարտվեց պարտությամբ (այլ կերպ լինել չէր կարող) ու ես մնացի սիրո սովը
սեղմած մատներիս արանքում:
Արևը մի
վերջին հայացք ձգեց ինձ վրա ու առանց բարկանալու ասաց.
- Դու չես
կարող հիմա ստեղծել գեղեցիկին, դու կարող ես միայն ցանել, ջրել, խնամել հետագայում
այն ունենալու համար…հիշիր, իմ գնալուց հետո քեզ անպայման այցելելու է գիշերը, փորձիր նրա հետ լեզու
գտնել…
Комментариев нет:
Отправить комментарий