- Դո՞ւ, դու
կրքոտ ես ինչպես Ողջի գետը:
- Իսկ դու
քաչալ ես ինչպես Ծաղկաձորի Քաչալ սարը
- Իսկ դո՞ւ…
- Իսկ դո՞ւ…
Գիկիր ինձ
իմ հիշողություն, քո ձեռքերի մեջ ես ինձ զգում եմ այնքան լավ, որ կարող եմ հավերժ
մնալ այսպես, մոռանալով աշխարհիկ և լավը և վատը:
Հիշողությունը
գեղեցկացնում է մարդուն՝ սկսած առաջին սիրած կնոջից մինչև խոտերի մեջ ընկած վերջին
հույսը…
Հիշողություն
չունեցող մարդը դառնում է բռնակալ իր իսկ հանդեպ ու վերանում է, ջնջվում է
Տղամարդու և Կնոջ ամբողջ դիալեկտիկան…
Համոզված եմ թե քանի հոգու է դուր գալիս ամռան անձրևը,
որը թակում է պատուհաններդ, հրավիրում քեզ դուրս, թրջվելու, մի քիչ մրսելու, մի քիչ գիժ լինելու, մի քիչ – վազքուղի դուրս եկած կենգուրուի նման պոչով հպվելու ու ավելի երկար ցատկելու Կյանք կոչված այդ զզվելի ու միաժամանակ հաճելի ռեբուսի վերջնամասին առաջինը հասնելուն…
Համոզված եմ
թե քանի հոգու է դուր գալիս անձրևից հետո, թրջված, տաքանալ սիրելի մարդու գրկում
- Դե, զզվեցրիր
էլի, կյանքս կերար:
- Չեմ ժխտում,
սիրում եմ համով բաներ ուտելը:
- Ի՞նչ համով բաներ:
- Դե կյանքդ,
համով է չէ՞:
- Ապո՛ւշ:
- Ապուշ նշանակում է անուշադիր,
իսկ ես այնքան ուշադիր եմ քո նկատմամբ, դո՞ւ, դու կրքոտ ես ինչպես Ողչի գետը:
- Իսկ դու
քաչալ ես ինչպես Ծաղկաձորի Քաչալ սարը
- Իսկ դո՞ւ…
- Իսկ դո՞ւ…
- Լսիր,
մենք արդեն ծե՞ր ենք:
- Ո՜չ, մենք
դեռ ապրում ենք…
… Տղամարդու
և Կնոջ ամբողջ դիալեկտիկան…
Комментариев нет:
Отправить комментарий