Տասներկու ձմեռ և մեկ գարուն

Տասներկու ձմեռ և մեկ գարուն

- Ասում եմ վերադարձի՛ր, չի լսում, ասում եմ ամո՛թ է, մարդիկ կտեսնեն, չի լսում, բղավում էի հիմարի նման:

Արդեն տասներկու տարի է պահում եմ այս նկարը:

- Ես էլ նայեմ, կարել՞ի է: Գեղեցի՜կ է, բայց միայն մեջքն է, ի՞սկ ով է նկարել:

- Ե՛ս իհարկե, աչքերով:

- Բայց սև ու սպիտակ է, ինչո՞ւ:

- Գունավոր լիներ կխանդեի:

- Հասկանո՜ւմ եմ, հետո՞:

- Ես ընդամենը համբուրեցի նրա մազերը, իսկ նա փակեց աչքերն ու վրայից հանեց վերնաշապիկը, կրծկալը, փակեցի աչքերս երկու ափերով:

- Ինչո՞ւ:

- Գեղեցի՞կ էր…

- Հասկանո՜ւմ եմ: Կրծքերը տեսա՞ր:

- Ո՜չ, ի՞նչ ես ասում, չնայած մի ակնթարթ կարծես թե…նրան տեսավ քամին, պատկերացնո՞ւմ ես, և տեսավ և ձեռքերով շոշափեց և…

- Բայց քամու ձեռքերը մարդկային չեն, դա ոչի՜նչ, քամուն կարելի է:

- Հիմարություններ ես ասում, ես խանդեցի, հասկանո՞ւմ ես, ասում եմ եմ վերադարձի՛ր, չի լսում, ասում եմ ամո՛թ է, մարդիկ կտեսնեն, չի լսում, բղավո՜ւմ էի հիմարի նման:

- Ի՞սկ հիմա, համոզվա՞ծ ես որ ոչ ոք չտեսավ:

- Դո՛ւ, դո՛ւ տեսար նրան, մերկ, հիմա էլ նայում ես:

- Ինձ կարելի է, ես քո ընկերն եմ, հետո՞:

- Ի՞նչ հետո, սիրում եմ մինչև հիմա, կանչում եմ, չի գալիս:

- Դրանք բոլորն էլ դավաճան փչացած անձեր են, բանի տեղ մի դիր:

- Սիրո՜ւմ եմ, տասներկու տարի սպասո՜ւմ եմ…իրո՞ք փչացած են:

- Իհարկե, ես գիտեմ, ես դասավանդել եմ այդ թեմայով, ես էլ ունեի…ա՜խ:

Լսվեց զուգագուլպաների իրար հավասար պարբերականությամբ քսվելու ձայնը:

Երկու կանացի հաստ ոտքեր մտան ու կանգնեցին լվացարանի մոտ:

Կանացի բամբ ձայնը պայթեց:

- Ապուշներ, ի՞նչ եք անում այստեղ, կես ժամ է ձեզ ենք փնտրում, արա՛գ անցեք հիվանդասենյակ, իսկ դո,ւ այ հիմարի գլուխ, ի՞նչ ես թաքցնում ձեռքումդ:

Ուժով ձեռքից վերցրեց լրագրի մի պոկված թերթ:

- Սա ինչո՞ւ ես պահել, ինչի՞դ է պետք:

- Դա իմ սիրուհու նկարն է, տո՛ւր:

- Ապո՛ւշ, այստեղ նկար չկա, միայն տառեր են, մա՛րշ այստեղից, թե՞ սրսկեմ:

Գիշերը ստուգայցի դուրս եկած բուժքույրը անցնելով մի հիվանդասենյակի դռան մոտից պարզ լսեց.

« Ասում եմ վերադարձի՛ր, չի լսում, ասում եմ ամո՜թ է, մարդիկ կտեսնե՜ն, չի լսում, բղավում էի հիմարի նման:»

Բացեց դուռը, մոտեցավ ու կանգնեց երկու հիվանդների մահճակալի արանքում:

Մեկը չէր շնչում, այն մեկը, որ դասախոս էր եղել:

Իսկ մյուսը քնի մեջ բարձր բղավում էր.

« Ասում եմ վերադարձի՜ր, չի լսո՜ւմ, ասում եմ ամո՛թ է…:»

Ս. Ումառ