Քո ճանապարհը

Անձրևը գովերգվում է աշնան և գարնան, նաև ամռան,  ինչպես և սիրո, բաժանման…հետ կապված կապված գրեթե բոլոր ստեղծագործություններում:

Անձրևից հետո սկսում են արագությամբ աճել սնկերը…

Հետաքրքիր է, այդ ինչպիսի՞ անձրև եկավ Երևանի վրա, որ քաղաքի ցանկացած հատվածում սկսեցին սնկերի նման աճել ատամնաբուժարաններն ու դեղատները ….

ՄԱՍ 1

Դեղատուն XXL

Կանգառի մոտ գտնվող դեղատուն է:

Ապակյա պատի հետևում սպիտակ խալաթով մի աղջիկ է նստած:

Սպիտակ խալաթից վախենում են երեխաներն ու տղամարդիկ:

- Բարև´ Ձեզ: Դուք քաշը ավելացնելու դեղ ունե՞ք:

Տղայի տեսքը լուրջ էր, ու դա զարմացրեց աղջկան:

- Ի՞նչ դեղ, չհասկացա: Դեղատոմս ունե՞ք:

- Ո´չ, չունեմ: Բայց ինձ պետք է դեղ, որ երկրի ձգողականության ուժը մեծանա, ինձ ավելի ուժեղ ձգի, թե չէ թռչում եմ անընդհատ…

Մոտեցավ մյուս աշխատակցուհին` տարիքով, ակնոցներով,  որովհետև աղջիկը չպատասխանեց ու զարմացած նայում էր տղային:

- Ա´յ տղա, բան ու գործ չունե՞ս: Գնա´ այստեղից, խանգարում ես:

Տանը երևի մի սենյակ ղժղժան թոռներ ունի, չաշխատող ամուսին, պորտը բաց` աշխատանքի գնացող հարս,  չամուսնացած լաչառ աղջիկ: Թե չէ  որտեղի՞ց այսքան չարություն այդ մոտ հարյուր կիլոգրամանոց մարմնում:

- Ես լուրջ եմ ասում, ուրախությունից թռչում եմ: Քիչ է մնում բոլորին համբուրեմ:

Կինը հանեց ակնոցները, գլուխը տարուբերեց, մտածեց . <Հիվանդ է խեղճը>:

- Տղա´ ջան, գնա´, քանի ոստիկան չեմ կանչել:

- Իսկ նրանց մոտ կլինի՞ այդ դեղից:

Աղջիկը, որ ուշադիր լսում էր, չկարողացավ անտարբեր մնար:

- Մեզ մոտ չկա, բայս ես Ձեզ դեղատոմս գրեմ, մի ուրիշ տեղ կգտնեք, լա՞վ:

- Ընթեռնելի´ գրեք:

Տղայի ձեռքում հայտնվեց թղթի վրա գրված հեռախոսի համար և անվան միայն առաջին ` <Ն> տառը:

- Բայց անունը ամբողջությամբ չեք գրել:

- Այնքան փորձիր, մինչև գտնես, պայմանավորվեցի՞նք:

Տղան ուրախ-ուրախ դուրս եկավ դեղատնից:

- Ի՞նչ գրեցիր, Նռանե´,- տարիքով կնոջ դեմքին զարմացախառն հետաքրքրություն էր :

- Ես հասկացա նրան: Գրեցի հեռախոսիս համարը և <Ն> տառը: Թո´ղ գտնի, եթե կարող է:

- Էս ջահելությունը գժվել է,- ասաց կինն ու նստեց աթոռին:

Ձեռքը վերցրեց գիրքը, որը ցուցադրաբար միշտ պահում էր աչքերի մոտ, իբր կարդում է:

Գիրքը <Խառատի տեղեկատու> էր: Երևի ուրիշ գիրք տանը չկար:

Նռանեն բարձրաձայն ծիծաղեց:

* * *

Փողոցի սկզբնամասում մի կին ծաղիկներ է վաճառում:

Երբեք ինձ առանց առիթի ծաղիկներ չնվիրեց:

- Մայրի´կ, կակաչն ի՞նչ արժե:

- Հինգ հատը` երեք հարյուր:

- Չէ´ ,մեկ հատ է հարկավոր:

- Վերցրո´ւ, առանց վճարելու:

Ժամն արդեն քսաներեքն է: Տեսնես եկած կլինի՞:

Նռանեն մտավ բնակարան ու միանգամից զգաց ծխախոտի ծխի հոտը:

- Վարդա՞ն:

Ձայն չկա: Փնտրեց ննջասենյակում: Քնած է:

Լավ, երևի հոգնած է եկել:

… Կակաչը դրեց բաժակի մեջ` մահճակալի կողքը:

Մտավ անկողին, այնպես, որ չարթնացնի:

Փոքրիկ լուսամփոփի լույսը կարմիր կակաչին տալիս էր մուգ արյան, խոր մայրամուտի մի խորհրդավոր գույն:

Զգույշ ձեռքը տարավ ու դրեց Վարդանի մազոտ կրծքին, համբուրեց ուսը:

- Եկա՞ր,- ձայնը կիսաքուն էր ու դժգոհ, որ արթնացրին:

- Ինձ կակաչ եմ  գնել, տե´ս ինչ լավն է:

Ձայն չկա:

Կիսամութի մեջ սկսեց լուսավորվել բջջային հեռախոսի էկրանի լույսը:

Չհասցրեց վերցնել` նախքան զանգը  կսպաներ լռությունը:

- Նարինե՞:

- Սխալվել եք:

Հիշեց մի քանի ժամ առաջ դեղատուն մտած տղայի ձայնը:

Նորից զանգ:

- Նաիրա՞:

- Սխալվել եք:

Հետո նորից զանգ:

- Նունե՞:

- Սխալվել եք:

Վարդանը շրջվեց դեպի կինը:

- Ո՞վ է այդքան զանգում:

- <Ն> տառով անուն են փնտրում, - ժպտաց մթության մեջ:

- Նռանե´, անջատի´ր, միևնույն է չի կարող գտնել: Թո´ղ քնեմ, հա՞:

- Իսկ դու ինչպե՞ս գտար:

- Ես մի շոկոլադե սալիկ գնեցի ու քեզ հետ աշխատող այն կնոջը տվեցի: Կարծեմ տիկին Օֆիկ, չէ՞: Հա´մ անունդ ասաց, հա´մ ամբողջ կենսագրությունդ պատմեց: Թո´ղ քնեմ, հա՞:

Զանգ:

- Նելլի՞, Նանե՞, Նարե՞….

- Կրկի´ն փորձիր, -ասաց Նռանեն` անջատելով հեռախոսն ու լուսամփոփը:

Կակաչի գույնը փոխվեց բաց երկնագույնի, հետո` ավելի մուգ, հետո դարձավ ստվերագույն:

Նռանեն աչքերը փակեց ու տեսավ, թե ինչպես է ինքը մերկ, ձեռքերն ու ոտքերը տարածած, պառկած մի կապույտ օվկիանոսի մեջտեղում` փոքր ալիքների վրա:

Մենակ է, ու ալիքներն իրեն դադնաղ քշում, տանում են:

Հետո մոտեցավ մի փոքրիկ շնաձուկ: Նռանեն չհասկացավ, թե ինչու, չվախեցավ:

Շնաձուկն ատամներով բռնել էր մի կարմիր կակաչ, որը զգույշ դրեց կրծքերի արանքում ու հեռացավ:

Արևը տաքացնում էր ալիքների վրա համաչափ օրորվող Նռանեին:

Նա մենակ չէր:

Նա էր, կարմիր կակաչը, կապույտ օվկիանոսն ու  արևը:

Մաս 2

Ատամնաբուժարան NOVA DENT

Տղամարդիկ ատամի,ատամնացավի նման մի բան են, երբ ցավեցնում են, պետք է հանել- գցել:

Բուժում չկա:

Հանելուց էլ անզգայնացնել պետք չէ, միևնույն է անզգա են:

- Ո՞ր ատամն է, սա՞:

- Բժշկուհի´ ջան, կարծես բոլորն են այդ կողմում ցավում:

- Չէ´, այդպես չի լինում: Լա´վ, սա´ է, տեսնում եմ: Ցավը փոխանցվում է բոլորին:

Ատամնաբուժական բազկաթոռին կիսապառկած տղան բավականին հաճելի արտաքին ունի ու շատ խնամքով հագնված է:

- Այսպես հետևում եք Ձեր սանրվածքին, հագուստին, իսկ ինչո՞ւ ատամներին նույն կերպ չեք հետևո՞ւմ:

Պատասխանը գիտեր: Դե, տղամարդն ի՞նչ պետք է պատասխանի որ:

Զբաղեցնում է մինչև ներարկելը:

- Հիմա կներարկեմ, մի 10-15 րոպեից կհանենք: Սա բուժվող ատամ չէ:

- Չի՞ ցավի:  Ձեր անունն ինչ է՞:

- Ռիտա: Մի փոքր, մի ծակոց է ընդամենը: Որ ցավի, սեղմեք բազկաթոռի թևը, լա՞վ:

Երբ ասեղը մտավ լնդի մեջ, տղան ձայն արձակեց ու ակամա մի ձեռքով գրկեց Ռիտայի մեջքը:

Ռիտան խիստ հայացքով նայեց… Զգաց, որ տղային չի խաբի իր խիստ հայացքը:

Հաճելի էր:

Վահեն պատկանում էր տղամարդկանց այն դասին, որոնց կանայք անվանում են <սրտակեր>:

- Դրսում սպասեք ,կկանչեմ,- հանգիստ տղայի ձեռքը պոկեց իր մեջքից, դրեց բազկաթոռի թևակին:

… - Հիմա կհանեմ: Ցավ չեք զգա, խոստանում եմ:

- Չէ, չեմ կարող, կարող եմ միայն այսպես,- Վահեի ձեռքը գրկեց Ռիտայի մեջքը:

Դե, թո´ղ գրկի, ինչ արած: Վաղուց այսպես զգույշ մեջքս չեն գրկել:

…Աքցանով պահել է հանած ատամը  և նայում է տղայի շագանակագույն աչքերին:

Բալզակյան տարիքի ցանկացած կին հոգով մի քիչ արկածասեր է:

Թեև, ավելի ստույգ` տարիքն այստեղ կապ չունի:

Ինչպես ասում են` որքան ավելանում են տարիները, այնքան կինն ավելի հստակ է գիտակցում, որ իրենից <կարգին պառավ>  դուրս չի գա:

- Սա իմ այցեքարտն է, երբ զգաք, որ վերքն անհանգստացնում է, զանգեք ցանկացած ժամի:

Երեք ժամ հաց չուտեք:

* * *

Երբ Ռիտան մտավ տուն, հասկացավ, որ նա իրենից առաջ արդեն տանն է:

Ամբողջ բնակարանը տակնուվրա էր:

Նարեկը` թիկնած բազկաթոռին` անշարժ, դատարկ աչքերով նայում էր մի կետի:

- Այս ինչ ես արե՞լ, սրիկա´: Ե՞րբ պետք է ազատվեմ քեզնից: Կյանքս կերար, բավական չէ՞:

- Ասա´ փողերիդ տեղը, կգնամ:

- Ես հիմա ոստիկան կկանչեմ…

Նարեկը բռնեց Ռիտայի մազերից ու քաշելով` գցեց գետնին:

- Դու հասկանո՞ւմ ես, ինձ փո´ղ է հարկավոր, փո´ղ: Ես չեմ դիմանում…

- Չունեմ, հասկացի´ր, ինչ ունեի, տվեցի քո բուժման համար: Բոլորը քո պատճառով երես են թեքել ինձանից: Կերա´ր կյանքս, հեռացի´ր ընդմիշտ….

Նարեկը ոտքով հարվածեց փորին:

Ցավում է…

- Իմ վերջին ականջողերն են մնացել, վերցրո´ւ , միայն չտեսնեմ էլ քեզ, չտեսնեմ ասեղներից քրքրված թևերդ, քո հիմարացած աչքերը: Աստվա´ծ իմ, ո՞ր մեղքիս համար…

Ռիտան ականջներից հանեց ականջողերն ու շպրտեց հատակին…

- Սա երկու օր, բա հետո՞:

Հերթական ոտքի հարվածը կպավ երեսին: Քթից ու բերանից սկսեց արյուն գալ:

Հասկացավ, որ ատամներից մեկն էլ կոտրվել է:

Նարեկը մոտեցավ զգեստապահարանին ու հանեց Ռիտայի միակ ձմեռային մուշտակը:

- Ձմռանն ի՞նչ եմ հագնելու: Նարե´կ, մի´ արա, խնդրում եմ…

Բերանը լցվող արյունը խանգարեց շարունակել:

Ցավոտ  է…

… երբ աչք ես փակում բոլոր արարքների վրա, ներում ես, որովհետև սիրել ես:

… երբ ամիսներով հիվանդանոցի դռներն ընկած համոզում ես, որ թմրամոլ չէ, այլ ժամանակավոր թուլություն է: Ու գիտես, որ խաբում ես ինքդ քեզ:

… երբ Քո տղամարդուն թողած, նայում ես ուրիշի տղամարդու աչքերին:

… երբ հասկանում ես, որ դարձել ես լաթե կտորներից սարքած մի տիկնիկ` ապակե աչքերով:

… երբ հասկանում ես, որ քեզանով արդեն խաղացել են, էլ պետք չես ու շուտով կհայտնվես շենքի մոտ գտնվող որևէ աղբամաններից մեկում:

… երբ արթուն գիշերներ լուսացնելուց հետո , նա հանկարծ առավոտյան հայտնվելով` հայտարարում է, որ զզվել է քեզնից, որ էլ իրեն չես հետաքրքրում: 

… երբ հասկանում ես, որ էլ չես սիրում, չես կարող սիրել, չես կարող սպասել, չես կարող նրա համար արդուկել, լվանալ, ճաշ պատրաստել:

Ցավոտ  է…

…երբ, այն ինչ  ունեիր, հիմա քեզ լքել է ու թողել օտար, անծանոթ  մի աշխարհում:

Ցավոտ  է…որ  քեզ միայնակ ես զգում:

Զանգն ընդհատեց  մտքերը:

- Ռիտա՞: Կներեք , ուշ ժամ է, բայց ատամս, որ այսօր  հանեցիք…անհանգստացնում է:

- Հեռո՞ւ եք ապրում: Հեռախոսով չեմ կարող:

- Ինչ-որ բա՞ն է եղել, լա՞ց եք լինում:

- Չէ´, ամեն ինչ լավ է:

- Ռիտա´, ասա´ հասցեդ, ես հիմա կգամ:

- Գրիր …

Կգա՞ս:

Կկանգնես այնպես, որ կարողանամ աջ ձեռքով հենվել ձեռքիդ ու ձախով ձեռքով հագցնեմ ոտքիցս դուրս եկած կոշիկը:

Կգա՞ս, որ մեջս կուտակված հոգատարության ներուժն ինձ  չայրի:

Կգա՞ս, որ սև օրերս քո ներկայությունից ամաչեն ու դառնան ճերմակ հեքիաթներ:

Ես կսպասե~մ…