* * *
Տե՜ս, ծնկել
եմ քո առաջ,
Գրկել ոտքե՜րդ,
Հպվե՜լ ծնկներիդ,
Որ երբեք
չհեռանաս…
այսպես մնամ
քեզ գրկած
Սե՜ր իմ…կարո՜տ
իմ
Լռակյաց…
Դու մի գիրք
ես ինձ համար
Սրբազա՜ն,
անընթեռնելի,
Ցանկալի,
Ես թերթելով
կուլ եմ տալիս
քո էջերը
բաղձալի…
Դու այն
գեղեցիկ ձմեռն ես,
Երբ նուրբ
փաթիլներդ կրծքիդ,
Ինձնից
փախչո՜ւմ, հեռանում ես
Ի՞սկ ես…
կարոտում եմ
քայլերիդ…
Խոսում եմ
սրտիդ հետ, ասես
Ինքս ինձ
հետ զրուցում կիսաձայն.
Սեր իմ ի՞նչու
ես այդպես
Ոչ երկրային
ու դաժան:
Տե՜ս,
արցունքի երկու կաթիլ
Կաթում են
քո նուրբ՝ ոտքերի մատներին,
Կարծես Քե՛զ
եմ գտել,
Սե՜ր իմ…
Որպես վշտի
փրկագին:
Աղոթքի
երկու տող են շուրթերս
Երգում,
Սահո՜ւմ,
բարձրանում քո մարմնով,
Տե՜ս, մի
մեղու է զարմացած նայում,
Հորանջում
ծույլ բերանով:
Ծնկե՜լ եմ,
գրկե՜լ,
Հպվե՜լ
աղոթքիս,
Չե՛մ
ցանկանում հեռանալ,
Սե՜ր, հիմա
քո լուսե
շողն է ընկել մազերիս,
Որ հետո
պետք է չքանա…
Ս.Ումառ
09.05.14
Երևան
Комментариев нет:
Отправить комментарий