Մենություն (շարք) բանաստեղծություն

*  *  *

Մենությունն ունի իր դիմակը՝

Գեղեցի՜կ,

Հաճելի՜,

Թախծո՜տ..

Նրան թվում է, որ աշխարհում միակն է,

Իր  դեղի՜ն, չքնաղ աչքերով…

Հիմա հաճելի է գիշերը,

Որ ստիպում  է ամեն ինչ մոռանալ,

Հիմա Մենության ձեռքերը

Փորձում են ինձ զգույշ մոտենալ…

Չգիտե՜մ, կլինի՞ հանդիպում՝

Կոկորդումս

անուրջներ են խեղդված,

- Մո՛տ արի, նստի՛ր Մենություն,

Դու բուրում ես ինչպես Նա…

Թող մնա՛,

Ձեռք չեմ տա դիմակիդ,

Կյանքն ինքը դիմակ է ահարկու,

Քեզ ստեղծել եմ սևով սպիտակին,

Քեզ բառեր եմ հնարել հազվագյուտ:

Մենությունն ընտրեց դատարկ պահը,

Փաթաթվեց կոկորդիս դողալով,

Գրկեցի՝ սառն էր ինչպես մահը

Մենությունն իր չքնաղ աչքերով…

Ս.Ումառ